sevilen kitabın bitmesi

fark ettim ki insan ne kadar çok severse o kadar çabuk tüketiyor

kitabı çok sevdiysem son sayfasını yırtarım ki hiç bitmemiş olsun.

bir dahaki okunuşunda aynı keyfi alamama korkusuyla yüz yüze gelmek..

sonu nasıl olursa olsun bence insanın bir süre kendini boşlukta hissetmesine sebebiyet verir. bu durumu sürekli erteliyorum ama o kadar çok sürüklüyor ki olmuyor arkadaş. hemencecik bitiveriyor. (bkz: kitap bitmesin diye az okumak)

bittiğinde beni de bitiren kitap (bkz: tehlikeli oyunlar). kapattım ve dedim ki ne olursa olsun sen benim en sevdiğim olcaksın. hadi çık gel ordan dertleşelim dedim çoğu yerde. ah be hikmet abim ne vardı hayatı bu kadar iyi anlayacak.. senden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. içim çıkana kadar ağlamak isterken son sayfasında göğsüme beton döküldü. ah be albayım, ah be oğuzcum atay..

bi miktar hüzne boğar. böyle ilk saniyelerde kitabı kapatıp göğsüme bastırım, gözlerim uzaklara dalar kitaptakileri oturturum, içimde sindiririm ondan sonra bırakırım kitabı.

bir daha ki okumada aynı zevki alamamak.

ve sonraki yarım saat boş bakışlar

içimde bir boşluk oluşuyor. sonra kitabın devamı olsaydı nasıl olurdu diyerek, kendi kendime düşünmekten delirip kafamda 2.sini çıkartıyorum. genelde sonu harika olur. iyi yöntem, deneyiniz.

en sevdiğim dediysen bir kitaba kendini bulmuşsundur o satırlarda. çok severek okuduğum bazı kitapların bitmesine yakın nazlanırım. uykum geldi der bırakırım, en iyisi müzik dinleyeyim derim kaparım falan filan. hatta sırf kitap bitmesin diye son 20 sayfasında başka kitaba başlamışlığım bile vardır. o nazlanma dönemi 1-2 ay sürer. sürekli hafızamda canlı tutarım kitabı. unutmama izin vermem. ama her güzel şeyin bir sonu var. el mahkum alırım o kitabı elime. okurum bir solukta. kitabın kapağını kapayınca bir iç çekerim. kitap bitti, özleştiğim kahramanlara artık ne olacak? o kahramanlar yok oldu gibi gözükür bitince o son cümle. bende yok oldum sanırım. ama öyle olmuyormuş sonradan fark ederim. acaba şimdi napıyor bla bla derken bulurum kendimi. genelde mutlu olurlar. bende mutlu olurum falan filan. öyle işte.

bi süre boşlukta uçmak.. hiç bişeye anlam verememek.. ulan bende yaşıyorum mu diye sorgulamak.. hayatındaki şeyleri değiştirmeye kalkismak.. tokezleyip oturmak.. gibi gibi bi sürü şey.!

yahu tamam bitsin bak bişey demiyorum, belki bize bırakmak istemiştir yazar hikayenin devamını ama kitabı neden günah çıkarmak için kullanıyorsun. misal sabahattin ali. kürk mantolu madonnayı bitirdiğimde sövdüğüm kadar kimseye sövmemişimdir. düşündükçe elim ayağım titriyor amk sinirlenip tekrar sövüyorum. yazar arkadaşlar sizde sövülesi yazmayın lütfen abi bizimkide kalp.

bitsin istemiyorsun okuduğun sayfaların kalınlığı arttıkça, kalan sayfalar inceldikce daha bi merak ediyorsun ama içten içe 'ulan biticek ya' diye hayıflanıyorsun sonra bitiyor her güzel şey gibi... hayır film gibi de değil ki tekrar açıp izleyesin.

(derin bir soluk alıp) vay beee... sağlam kitapmış amk, bi daha okurum ben bunu. (1984'ü ilk bitirişimden sonra)

uzay boşluğunda çöpe dönüşüyor insan. 1984 aglaya aglaya bitirdiydim

hele bir de uzun süredir okuyorsam sıkı bir dostumu kaybetmiş gibi hissederim birkaç gün

insanı çok büyük boşluğa düşürür.

çok üzücü lan, abartmıyorum. her şey mükemmel gidiyor, tam alışmışsın o dünyada yaşamaya sonra bir bakıyorsun bitmiş. tamam anladık güzel olan her şeyin bitmesi gerekir ve biter.

O da bir şey mi? Kendi kitabımın ana karakterine aşık olduğum için kitap serisini sonlandırmak istemiyorum. Böylece bir şekilde benimle yaşamaya devam edecekmiş gibi hissettiriyor.

Sonrasında oluşan boşluk hissi..

Gerçekten çok üzüldüğüm durumlardan. Böyle son sayfayı okuyup kapağı kapattığımda çok garip hissediyorum. 'Nasıl yaşayacağım ben şimdi? Çıkamam ki etkisinden..' düşüncesi kaplıyor tüm zihnimi. Zamanla unutuluyor tabii.

Bi ay elimde süründürüyorum bitmesin diye. Sonra da keşke azıcık daha okumasaydım diyorum

en başlarda böyle sıkıcı gelir insana sonra okuya okuya kaptırırsın kendini kendine orada bir dünya yaratırsın, evin olur orası çok farklı hissedersin her şey kanına işlermiş gibi sonra birden bire olur her şey birden yıkılır o dünyan sonuna gelmişsindir çünkü. artık her şeyin farkındasındır o büyülü dünya, o aşık oldukların, belki bi köşe başındaki o çok sevdiğin çiçekçi... o son kelimeyle bakışmalar... o an gerçek hayata dönmüş olmanın binbir türlü acısını yaşarsın sadece.

--- spoiler --- hele bir de sevdiğim bir kitapsa... misery’deki annie wilkes gibi yazarı bi yere hapsedip silah zoruyla kitabın devamını yazdırma isteği uyanıyor bende. ben demiyorum içimdeki sadist diyor. --- spoiler ---

(bkz: sıradan hayata geri dönüş)