günlük yazmak

ne zaman günlük yazmaya çalışsam 1 haftayı geçmedi hiç sürdüremedim yazmayı

günlük yazmaya kalkışıp üşenmek

kimseyle duygularını paylaşmak istemeyenlerin içini dökmek için başvurdukları bır yöntemdir aslında ve ne yazık ki ailem okur düşüncesiyle iki üç gün tutulduktan sonra çöpe atılır veya hiç tutulmaz. özellikle anne babaların bu tutumuna çok karşıyım. çocuğunun ileride okuyup kendiyle hesaplaşmasına neden bu denli müdahale ederler anlamıyorum.

elit bir yazı stilim olmamasından ötürü hayata geçiremediğim eylem. fotoğraf albümü kadar naif bir hatıra olurdu yazabilsem.

ilkokulda verilen günlük ödevlerini yapardım ve annem kontrol ederdi.sonra günlük yazmayı benimsedim.ama annem de kontrol etmeyi benimsemiş heralde ki birkaç kere okurken yakaladım ondan sonra da bıraktım.gerçekten üzüldüğüm bir durumdur devam etmek isterdim

yaşadıklarımı anlatacak kimsem olmadığında ve içimdeki kendime itiraf edemediğim gerçekleri dökmek istediğimde başvurduğum yöntem

dönüp okuduğunda 'ne saçma hayat yaşamışım' demek için yapılan eylem

her günüm birbirinin aynı amk bir gün yazıp diğer günleri copy pase mi yapiyim

kendimi bildim bileli tutıyorum . rahatlama şeklim yazmak. her günlüğümü yakıyorum bitince. bu daha rahatlatıcı oluyor

günlük değil de arada yazdığım defterlerim var. evet defter'ler'. hepsinin bir amacı var. sadece mutlu olduğum zamanları yazdığım defterim var mesela. en çok ihtiyaç duyduğum zamanlar da açıp bakıyorum, tebessüm etmeme sebep oluyorlar. aşk üzerine yazdığım defterim var. arada fazla mutlu olunca "kendine gel nisyan" demek için okuyorum. beğendiğim sözleri, şiirleri, yazıları, mektupları yazdığım defterim var. en güzeli sanırım bu. dokunmaya kıyamıyorum. bir de şu hayatta sevip, saydığım yeri gelince baba yerine gelince abi dediğim, hep yüreğimin en güzel köşelerini sunduğum insanların ağzından çıkan inci beyazlığındaki, pamuk yumuşaklığındaki sözleri yazdığım ufak bir defterim var. mutluluklarımı yazdığım defterin bir boy küçük versiyonu. bir dee, arkadaşlarımın ve hocalarımın benim için yazdığı yazılardan oluşan bir defterim var. her bir sayfası baş tacı. arada bu defterleri önüme diziyorum. oturup seyir ediyorum hepsini. kimisinin kapağını seviyorum, kimisin desenine tekrar aşık oluyorum. açıp okuyorum, genellikle gülümsüyorum. özlem arsızlaşıyor sonra. bi hoş olup, hepsini apar topar toplayıp koyuyorum dolabıma. bir öğretmenim yazısını şu sözle bitirmiş. sizinle paylaşmak istedim. "aşiyan gezisindeki gözlerinin gülüşünü unutmayacağım."

günlük yazarken illa her günü yazmak zorunda değilsiniz ki. eğer o gün "hissediyorsanız" yazın derim ben, sayfalara dökün içinizi. aylar, yıllar sonra belki ağlayarak yazdıklarınızı hafif bir tebessümle okuyacaksınız. hatta unuttuğunuz şeyleri hatırlamakta çabası.

insanı acayip rahatlatan bir şey. bazen anlatmaktan bıkıp usandığım şeyleri yazmak bana bir nevi tedavi gibi geliyor. bazı şeyleri yazmak, arada kendi kafama göre bazı şeyleri atlayıp yazıya döksem bile, kimsenin böyle değildi, noldu diye sormayışı, sessiz bir şekilde derdine ortak oluşu mükemmel bir şey. kimsenin okumasını istemediğim için de yazdığım her günlüğü yakarım.

intikam ateşini gür tutmak için iyi bir yöntem

günlük değil de kötü günlerimi yazarım kimin ne yaptığını nasıl davrandığını falan unutmayım diye böylelikle kimin ne olduğunu daha iyi anlarım hep aklımda olur

her gece yatmadan az da olsa ileri de o günü hatırlamak için bişeyler yazıyorum. eski yazdıklarımı okuyunca mutlu oluyorum. deneyin bnc

hergün niyetlenip yapmadığım şey

günlük tutucam bide yakalanıcam savaş mı çıkar nolur düşünemiyorum bile o yüzden benim için tam aptallık

Günlük tutabilen biri değilim fakat bu sene ufak notlar almaya başlamıştım. Çok unutkan biriyim ve kendimle işgili çözmek anlamak istediğim şeyler vardı ve bunlara ciddi kafa yoruyordum. Olaylara karşı verdiğim tepkilerde dikkatimi çeken noktaları, yaptığım ya da düşündüğüm şeylerde neden diye kendimi sorudan soraya atarken bulduğum cevapları, bunun üzerine gitmeliyim dediğim şeyleri not almaya başladım. Gayet sosyal bir ortamda bile bir anda kendimde bir şey fark edip telefonuma not alıp eve gelince defterime yazmaya başladım. Benim odam evin en köşesinde ayda yılda bir biri girer ya da girmez o da eşyamı falan bırakmak içindir ama o defter bana öyle bir yük oldu ki anlatamam. Nereye saklarsam saklayayım sanki herkes açıp okuyacakmış gibi geliyordu. İçinde yazanları biri görecek diye ödüm kopuyordu. Kötü şeyler yazdığından değil ama o defter içimdeki ben’e ait şeyler taşıyordu kimse görsün bilsin istemiyordum. Kendi içimde hem kendimi sorguladığım hem çevremdekileri ve onlarla olan ilişkilerimi sorguladığım uzun ve yoğun bir dönemdi ama bunu kimse bilmiyordu. Biri bilsin istemedim, hem bilsenneolacak? Neyse o defterin ömrü çok olmadı bir hafta zor dayandım sonra hemen gidip o sayfaları yırtıp yaktım, çöpe bile atmadım. Neden bu kadar korktum sorgulamak istemiyorum. Zaten içimi de gerçek anlamda kimseye döken biri değilim. O deftere dökmeye başlamıştım onu da beceremedim. Bir kaç düşüncemi yazmaktan bu kadar rahatsız olduysam günlerimi anlatmak beni boğardı herhalde :) zor bi şey yani bence her yiğidin harcı değil.

okunur diye asla yazılı belge bırakamıyorum arkamda.notlara yazarım bişeyleri genelde, geçen biri giricekti aklım çıktı sildim hepsini.sözlüğü günlük yaptım bir nevi.

Günlük olmasa bile yaşadığım önemli olayları not tuttuğum bi defterim vardı. Geriye dönüp bakmak okumak o yaşadıklarımı iyi hissettiriyor.Çünkü insan unutuyor bazen aslında günün birinde ne mutlu olduğunu veya ne kötü tecrübelerle karşılaştığını.Unutmak istemediğim günleri not alırım işte.Güzeldir günlük tutmak.

Öğrenme aşamasında olduğum dillerde yazıyorum. Türkçe A seviyesinde yazılar yazmak oldukça sıkıcı, günlük dili pek zengin değil Türkçe’nin. Türkçe edebi yazılar yazmak daha keyifli.

ağlayarak yapmayı sevdiğim eylem