insanın kendinden nefret ettiği an

telefonda birden ön kamera açıldığı zaman

anlık sinirlenip anneanneme, anneme bağırınca "kendinden nefret etme" evresi geçiriyorum bi süre. diyorum ki birini kaybettin daha amacın ne?

uyandığım her sabah

kendi yalanıma inanmaya başladığım an

gıybetten hemen sonra. neden diyorsun elime ne geçti diyorsun daha yapmıycam diyorsun ama yine yapıyorsun

yanlış olduğunu bildiğim şeyleri yapınca. la mal tüm gece konuşuyon kendinle biliyon yanlış olduğunu ne yapıyon. hayatın en illet anları o zamanlardır

yaptığım bir hatayı tekrarladığım an

videoda kendimi izlediğim an.

kimsenin görmediği zaman durduk yere salak salak tiplere girersin hah işte ondan sonra ''niye bunu yapıyorum'' sorusuna maruz kalınan durum.

layıkıyla yerine getirebileceğim şeyleri yerine getiremediğim zaman hissettiğim duygu.

üst üste küfür ettiğim an egolu davrandığım an recep tayyip erdoğ an

bulaşık yıkarken lavabonun içine kaçan yemek artıklarını elimi sokarak aldığım an

ben ne ara bu hale geldim dedikten sonraki her an

"hep sen mi ağladın hep sen mi yandın bende gülemedim yalan dünyada'diyor neşet baba sadece ben varım gibi davrandığımı fark ettiğim an

kendine verdiği sözü bozduğu an. bir daha yapmayacağım dediğim bir şeyi yaptığım zaman kendimi pataklamak, tekme tokat dövmek istiyorum.

ikinci kez güvenip yanıldığını anladığın an

başarısız olduğum anlar. özellikle eğitim yaşamımda ise bu başarısızlık gerçekten nefret ediyorum kendimden.

kendi kendine konuşurken farkına vardığın an

sinirlenince ağlarım ben karşımdaki de ben kazandım edasıyla gülümser ya işte o an kendime çok söverim neden ağladın dşye

her an. kendimden hiçbir beklenti yok kalmadı.

pek olmadı. suçladığım çok oldu ama nefret etmek biraz aşırı. ben de sevmezsem, düşünmezsem kim sevip düşünecek beni? anne baba var eyvallah, ama onlar hayatın her alanına dahil olamazlar. ben benim en büyük dostumken, ben benden nasıl nefret edeyim?

hayattan hiçbir beklentimin olmadığını fark ettiğim an

gece yatarken gün analizi yapıp keşke şurda şunu deseydim yahu zamanı

ailenizi utandıracak bir şey yaptığınızda onlardan önce kızıyorsunuz kendinize, kendinizden nefret etmeye başlıyorsunuz

pişman olduğum zaman zevke doyduğum zamam huzur bulduğum zaman az sözle çok şey anlatılmış. anlayanlar artı butonuna dokunsun lütfen.

artık bir bıkmışlık yüzünden patlama noktasına gelip bana değer veren insanları kırmak. kendimden en nefret ettiğim andır.

tekrar tekrar rededildiğine gittiği an

aynaya baktığım an

su anki halimden nefret ediyorum. ben varya tam bir gerizekaliyim. herseyin farkindayim ama hicbisey yapmiyorum cunku o yurek yok bende. ne yapacam ne edecem hic bilmiyorum

geçmişte yaptığın hataların sana vicdan azabı olarak geri dönüş yaptığı andır.

hata yaptığı andır. sevdiğim insanla konuşurken bir konu hakkında bencilce düşünüyorum ve onun üstünden gün geçiyor ve öyle anlıyorum düzeltmeye çalışıyorum lakin daha da kötü oluyor. i̇şte o an kendimden nefret ediyorum, diyorum lan yine yedin bir halt allah seni kahretsin diyorum...

anneme kötü bir söz söylediğim an

pişman olduğu zaman.hele ki bi erkek yüzündense bu

mutlu olduğum anları baskalariyla paylaşınca..

yanlış insanlara değer verip ne olduğunu anladığım an

onun bütün saygısına edebine rağmen kendimi tutamayıp yanında küfür etmem kendimden nefret etmeme sebep oldu

i̇stemeden birisine zarar verdiğin zaman

bu basliga tuvalette denk geldim. evet evet sictigi an kesinlikle

gerçekten bi dert görünce benim saçma sapan şeylere o kadar dert yandığımı farkettiğim an

bir boka yaramıyosun dedekleri an

i̇nsanların daha ciddi sorunlar varken yok yere üzülmek elin oğlu bizi sevmiyorsa nabalım 20 yaşında gencecik insanlar toprağa düşüyor biz oy alo beno sevmiyoo yazıkar olsun bize

(#2019056) açıkcası şu yazıyı kafamda yazdığım andı. (#2015025) burada bahsettiğim yazı buydu işte. hakikaten yedi aklımı beni birilerine okut diye. tekrar yazdım. birçok yazar veya senarist böyle senaryolar yazarken hissettiğim utanmayı hissediyor mudur acaba.

Eskiden çok ederdim. Ne zaman başladı bilmiyorum. Saçımdan, kılığımdan, tipimden, dünya üzerindeki varlığımdan... Baya baya nefret ederdim. Şimdi aptalmışım diyorum. Gül gibi çocukmuşum, neyim eksikmiş? Keşke kaybolan yıllarımı geri getirebilsem.

Cesaretsiz hissettiğim her an. Sen Türk kızısın kendine gel, demekten dilimde tüy bitti.

Yemeği bitiremediğim zaman. Ömce kendi ülkemdekiler aklıma geliyor. Sen tabağındakini bitirmezken başkaları tabağına koyacak yemek bulamıyor diye bencillik ettiğimi düşünüyorum ve kızıyorum kendime