geç kalmak

ameliyat sebebi ile hava değişimi izninde, evimdeyim. insan uzakta iken nedense bütün aile üyelerinin birbirine daha fazla kenetlendiğini, sıkı sıkı sarıldığını zannediyor. oysa güzeller güzeli hanemi üzerinde zifiriye çalan kapkara bulutların cirit attığı bir dönemde buluyorum. babam anneme küs, annem kız kardeşime dargın, o da küçük abisine öfkeli. kimse kimsenin yüzüne dahi bakmıyor. ben aralarında kalmışım, çok zor durumdayım. onlarla aynı anda şakalaşamıyor, hiçbirine sözümü geçiremiyorum. sofraya sürekli içlerinden biri ya da birkaçı eksik şekilde oturuyoruz. deli gibi birliğime geri döneceğim günü özlüyorum. bir gün, kız kardeşim zaten kaale almadığı abisini, evlilik planları yaptığı kıza ispikliyor. abim seni başka kızlarla aldatıyor diyerek telefonu da suratına kapatıyor. söylediklerinde haklı mı haksız mı meçhul. ama gerçek şu ki, yediği halt boyundan büyük. merdivenleri güç bela tırmanıp terasa çıkmıştım o iğrenç gün. havadaki cehennem sıcağını bir nebze olsun yok edebilmekti tek niyetim. saat akşam suları. erkek kardeşim eve döndüğünde acaba neler olacak diye kafa patlatıyorum. telefonum bipliyor. bakıyorum. -abi, o gelecek birazdan yazmış kız kardeşim. belli ki çok korkuyor. normal tabi, korkmalı. bok vardı işleri arapsaçına çevirecek değil mi. "o" dediği de güya öz abisi. herkes kafayı yemiş. gene üzülüyorum. tamam birazdan inerim aşağı diye cevap yazıyor, gökyüzünü ve etrafı seyretmeye devam ediyorum. zaman su gibi akıyor. allah cezamı versin. beni yerimden zıplatan bir gürültü oluyor aşağıda. yarı sakat halimle fırlayıveriyorum lakin çok geç. ağabeyi, kız kardeşini ite kaka odanın tekine sokup içeriden kapıyı kilitlemiş, dövüyor. her darbeyi hücrelerimde hissediyorum. ödüm kopuyor. eline bir şey aldı mı bu çocuk? beşinci kattayız. açık pencereler... gerizekalı ibra. annem aklını yitirmişçesine haykırıp duruyor. onu öyle görmek kahredici. mahvoluyorum. kapıyı yumruklamaya, omuzlamaya, tekmelemeye başlıyorum. sunta paramparça hale geliyor ama kapı açılmıyor. oracığa yığılıyorum. odadan sesler yükselmeye devam ediyor. o kadar çaresiziz ki. kimbilir ne zaman sonra dışarı çıkıyor adam. bizim biradere hiç benzemeyen birine dönüşmüş. kuduz gibi bakıyor. diğer yanda pek sevdiğim o kusursuz saçları darmadağın şekilde yüzüne dökülmüş bacım var. hıçkıra hıçkıra ağlıyor. kalbim, ah kalbim. güç bela atlatıyoruz zor dönemleri. hepsi vakit ilerledikçe olgunlaşıyor ve yumuşuyor. şimdi her şey yolunda çok şükür. fakat erkek kardeşimi elindeki bıçakla odaya daldığını, bıçağı görür görmez düşünce yetisini yitiren savunmasız kızın kendisini pencereden aşağı atmasını hayal ediyorum hep. kabuslar görüyorum. sahiden ucuz atlatmışız. geç kalmak, bazı şeyleri pahalıya ödetebilir. ve ödetirken bile telafisi olmayabilir o bazı şeylerin. olayın ardından telefonumu elime aldığımda okunmamış yeni bir mesajla karşılaşmıştım. koskoca adamım, ne zaman aklıma gelse hala gözlerim dolar: -abi, o geldi.

sürekli her yere geç kalıyorum diye azar yiyorum, ben 9 ay 20 günlük doğup dünyaya geç kalmışım işin ne bekle işte

başlıkları geç görüp, yazacağın şeyi yazamadan (bkz: küçük emrah) modunda boynu bükük bir şekilde başlığı kapatma sebebidir. giderken senden önceki yazara da küçük bir sitem etmeyi unutmazsın.

okula zaten geç kaldım bari biraz oyalanayım

sabah dersine gidebilmek için sabahlayıp, yine de derse geç kalıyorsanız fazlasıyla koyar.

hep sonradan gelir aklım başıma hep sonradan sonradan diyor ahmet kaya kafamın içinde

hobi gibi bişey oldu artık hocadan önce giremiyorum illa geç kalıcam

alarmı kapattığım yetmiyo telefonu uzağa atıyorum her gün geç kalmaktan ciğerim soldu

erken okula gelsem bile ruhen rahat hissetmediğim için oturup zaman ilerledikten sonra derse girerim :) bünye alışkın değil

istisnasız her yere, her şeye geç kalıyorum. nasıl başarıyorum bilmiyorum ama saatler öncesinden kalkmış olsam dahi geç kalıyorum. artık bu çevrem tarafından alışılmış bir durum olacak ki bazı zamanlar 10da buluşacaksak bana 8de buluşuyoruz demeye başladılar. böyle yaptıklarını fark ettiğimde amaan nasıl olsa 2 saat daha var diyerek 2-2.5 saat kadar geç kalmışlığım var.

birbirimize geç kalmasaydık belki de erken ayrılmamız gerekmezdi

nefret ettiğim hareket. 12.30 için sözleşlen yere 12.00 da giderim geç kalmayayim ama erken gideyim.zaten geç kaldığım yere de hiç gitmem neden bilmiyorum ama benim için güzel bi alışkanlık

geç kalacaksın. bir gün döner misin bilmiyorum ama dönersen bile geç kalacaksın. pişman olacaksın ve ben de bir ölü olacağım. bir ölü. duyuyor musun? nefes alamıyor, konuşamıyor olacağım. ve hatta kederli bile olamayacağım. yok olacağım, anlıyor musun? geç kalacaksın :)

acaba şu an ben mi geç kalıyorum yoksa o mu?

ne olduğu hiç fark etmiyor herşeye ve herkese geç kalıyorum, aksi gibi her zaman.

kendime geç kalmaktan korkuyorum.

kendime geç kalmışım abi başkasına geç kalmak ne kadar etki ederki bu saatten sonra. insan önce kendine sonra gideceği yere varmalı. kendine gel, her şey ilk önce sende başlar. (kendi uygulamadı kendini hep sonra attı )

Arkadaşlarımla 13.00'da buluşmak için sözleştik tabii ki ben tam saatinde oradayken hala hiç biri gelmedi. Hayır biliyorsun geç kalacaklarını niye erkenden geliyorsun? Ben varya akıllanmam Sorumluluk sahibi bir insan olmak da bazen yoruyor...

sürekli her yere geç kaldığım için arkadaşlarım buluşma saatlerini benim geç kalışıma göre ayarlıyor kdkgkd

İnsan bir kere birine geç kalır ve bir daha hiç kimse için acele etmez. Yaşar Kemal

Bundan o kadar nefret ediyorum ki sırf bu yüzden her yere 382839 saat öncesinden alarm kuruyorum

En nefret ettiğim şeylerden biridir keza beklemem de bekletmem de. Edit: imla

Bi yere geç kalıp rezil olmaktansa erken gidip beklemeyi tercih ediyorum

Şu zamana kadar hiçbir yere geç kalmışlığım yoktur. Bu o kadar büyük bir takıntı haline geldi ki bende otobüslerde falan sürekli dakika hesabı yaparım.

Neye geç kalmak, mutluluğa mı işe mi güzel günlere mi ?

Hayal kurmak için çok geç kaldım.

Ben bugün self dateme bile geç kaldım o kadar geç kalan biriyim yani her şeye

İnsan sadece saatlere geç kalır. Hisler ve eylemlerin son dakikaları yoktur.

Yeter ki geç kalın. Asla yetişemeyecek olmak daha büyük bir problem

Hayata geç kalmak.. Bu çok koyuyor insana..

bazı olayların artık düşündüğüm şekilde gerçekleşmeyeceğini kabul etmiş durumdayım.

Buraya bir Yaşar Kemal sözü bırakmak istiyorum. " İnsan bir kere birine geç kalır ve bir daha hiç kimse için acele etmez."

gorsel gorsel gorsel gorsel gorsel[https://asosyalsozluk.com/galeri/img/lxji gorsel] Bakın geç kalmak kelimesinin vücut bulmuş haliyim ben. Benimle plan yapılmaz ama planları hep ben yapıyorum nasıl oluyorsa

t: yapılacak bir işe, gidilecek bir yere zamanında gitmemek/gidememek durumu falan filaaannn. rabbim şahsımı yaratırken kafa tasıma kazımış "her yere geç kalacak" diye.

Ne adım atmak için ne de içinizden geçenleri söylemek için geç kalmayın. Sonra geriye dönüp baktığınızda gördüğünüz tek şey pişmanlık oluyor.

Benim ya. Her şeye geç kalıyorum, yetişemiyorum. Mutluluk, düzen, huzur hepsi ya benden çok uzak ya ben geç kalıyorum.

Yahya kemal şöyle özetliyor; insanlar bir kere birine geç kalır ve bir daha hiç kimse için acele etmez. bilmiyorum geç kaldım mı, kalacak mıyım? bildiğim tek gerçek şu ki hiçbir şey için acele etmiyorum.