babadan nefret etmek

bir çok sebebi var ama en çokta küçükken gelip doğum günümde ben senin artık baban değilim beni ne ara ne sor demişti her doğum günümde aklıma gelir hiç bir zaman tam olarak mutlu olamam

hezeyandır genelde bizim anadolu'da evlilikler. mecburiyettendir, kimse deliler gibi sevmez karısını-kocasını. var mıdır böyleleri, elbet vardır ama onlar parmakla gösterilecek türdendir. annesini çok seven birisi babanı sevmeyebilir. mesela kötü adamların çocukları olur, ne kadar baba da olsa kötü olduğundan sevilmez. mesela babalar vardır, senden üç beş yaş büyük birisine aşık olur, çocuğu yaşında insanla ilişki yaşar sevilmez. babalar neden sevilmez? babalarını sevmeyen bu adamlar neden çocukları tarafından sevilmiyor? bizler, geleceğin babaları yahut şu an baba olanlar: çocuğumuzun sevgisinden daha önemli bir şey mu buluyoruz?

ben ediyorum. çocukluğumu ve erkeklere olan güvenimi çaldı. en büyük derdimin sevgilimle kavga etmek olduğu dönemde beni öyle şeylerle uğraştırıyor ki, bu adam benim babam olamaz diyorum. zaten kendisine baba sıfatını da yakıştırmıyorum. o adam benim için hep kardeşimin babası. o adam benim için ben 3 yaşındayken ölmüş bir hayalet. o adam benim çocukluğumun katili. bu yazıyı okuyan varsa, sizden tek ricam sevgi veremeyecekseniz çocuk yapmayın. bizler sizin hevesinizi almanız için hayata gelmiyoruz. hevesiniz geçince bizi her gün biraz daha öldürüyorsunuz.

görüyorum ki ben şanslı olanlardanım umarım hayatta hepimiz iyi insanlarla karşılaşırız

babadan nefret mi edilirmiş? babanızın kıymetini bilin (#387745)

erkekseniz büyük ihtimalle odeidipus kompleksidir. (freud)

çocukluğunu , gençliğini elinden alınma hissini bilmiyorsunuz , emin olun bilseniz sizde nefret ederdiniz

babam öyle sevip okşayan cinsten değildir ama sevdiğini ve değer verdiğini anlarım. babasını sevmeyen insanlara da çemkirmeyin buradan. onların yaşadıklarını bilmeden yargılamayın insanları. günümüzde baba tecavüzü bile olurken burada insanları yadırgamak yersiz.

bizim ülkemizdeki sebebinin babaların otoriter ve kuralcı olmasından kaynaklandığını söyleyebiliriz. babaya sarılmama,onu öpmeme isteğinin ise içten içe onu bir takım sebeplerden suçluyor oluşumuz oluşturur. bunu bilecek kadar yaşadım maalesef.

hayata 1-0 yenik başlamaktır. bir sürü şey yaşadım nefret etmek için çok sebebim oldu ama birini asla unutamam. bir gün yine içip içip gelmişti. her zaman ki gibi değildi ama telefonları, eline geçen her şeyi duvardan duvara fırlatıyordu. kafamızın üstünde sürekli bir şeyler uçuşuyor. sürekli küfür ediyor. o anda annemin biz korkmayalım diye onun yaptığı şeyleri komikmiş gibi göstermeye çalışmasını bize gülümsemesini asla unutmam. bizi sevmedi bunu affedebiliyorum ama annemi öyle zor durumda bırakmasını, üzmesini affedemiyorum. artık affetmek de istemiyorum zaten. bu tarz bir şeyler yaşamayan kimse de anlayamaz bunu. o yüzden babasından nefret eden insanları yargılamak yerine biraz olsun nedenini anlamaya çalışın. onu da yapamıyorsanız kalıplaşmış cümlelerle ahkam kesmeye çalışmayın olur mu?

babalık çocuk için para harcamak değil sadece. bunun bilincine varın

abi bi erkek çocuğu annesine düşkünse ve baba dediği adam annesinin gözyaşlarına sebepse nefret eder

arada kavga ederiz. sonra "ergenliğim tuttu yine" diye gider barışırım. nefret besleyemem ki

bir kız olarak çok küçük yaşta öğrendim nefret etmeyi ve ilk nefret ettiğim kişi babam oldu.

çok düşünsem de kesin kanıya varamadığım şeydir. baba beni seviyorsan neden üzüyorsun ? ya da sevmiyorsan neden en yalnız anımda ensemde hissediyorum seni? nasıl anlıyorsun ses tonumdan derdimi? ya da neden mutlu edemiyorum seni ? peki ben; neden hayatımdaki bir çok eksikliği yarattığın halde kızamıyorum sana, neden aramam deyip arıyorum her defa. bilmiyorum vallahi. nefret edemiyorum senden baba, lütfen kötülük yapma bize artık. demek isterdim suratına.. ama diyemiyorum ki işte

eğer baba dediğiniz adam size kendinizi hep eksik ve yarım hissetiriyorsa, evlatları arasında ayrım yapıyorsa nefrette edersiniz kin de duyarsınız.

bu entrilerinizi birde baba olunca okuyun derim

aşırı jagged ( cegıd ) dinlemekten ötürü bazen ediyor gibi oluyorum galiba. her şeyi ailemiz yapıyor. ama her zaman beni başkalarıyla kıyaslamaktan, beni hor görmekten vazgeçmedi. ne tam nefret ediyorum ne tam seviyorum. bilmiyorum. nefret de değil aslında içerleniyorum galiba. konduramıyorum yani.

babasına göre yorumlanir. sırf gösterdiği baskıdan dolayı nefret ediyorsa o kişiye gerizekali muamelesi yapmak farzdır

bazen kardesimle kendi yasadiklarima bakiyorumda bir kiz cocugu olarak babamin sacina toka taktigim icin beni camdan sallamisti ayni seyi kardesim yaptiginda kahkahalar patlatmisti evlatlik miyim uvey miyim hayir degilim peki bu sevgide aramizdaki ucurum neden? ayni evde yasamak zorundayim ve bugun sevdigim ya da hoslandigim hic bi erkege guven duyamamin tek sebebi .

şuan tam 13 üme bastım abilerim / ablalarım / kardeşlerim canım annem benim , güzel annem 2 evladını canını hiçe sayarak büyütmek için babam denen şeref yoksunu adamın altına defalarca yatması beni resmen kahrediyor arkadaşlar... aydan aya aldığı emekli maaşıyla kah pavyonda kah barlarda kızlarla meşk ederken bizim geleceğimizi başka kadınlara yediriyor oluşu beni derinden yaralıyor. (bkz: anneler kutsallığını yitiriyor)

babalık yapıp sahip çıksaydı da nefretimi hak etmeseydi.

kızına orospu diyen bi adama sevgi göstermek yapacağım en saçma eylem olur herhalde

bi insanın başına gelecek en kötü şey budur belkide babasından nefret etmek ama bi yandan da babası tarafından sevilmese bile onu çok sevmek. küçük yaşta babamın beni sevmediğini derinden hissediyordum metresi olan kadının çocuğuna sarılıp, ona hediyeler aldığını görürdüm üzülürdüm genç kız oldum yolda birbirimizi gördüğümüzde yabancı gibi geçtik hiçbir mutluluğuma şahit olamadı ilk yer aldığım tiyatroya, ilk şarkı söylediğim gitar konserime, mezuniyetime... bazen bunları düşünüp düşünüp diyorum ki keşke ölseydi yattığı yeri bilirdim sonra hemen bi bıçak saplanıyor kalbime acıyor, acıtıyor ben o adamın kokusunu bir kez bile koklamadım ona bir kez sarılamadan ölsün istemem bir kez baba kokusu neymiş biliyim istiyorum hoş belkide baba gibi kokmaz. bilmiyorum tek bildiğim bi kadının babası tarafından bile değer görmemesi çok acı bir şey.

babasindan surekli siddet goren, terk edilen insanlarin yazdigi basliga babalarinin ne kadar mukemmel oldugunu anlatip adeta nispet yapan andavallari gostermis konudur. bir de hicbir sey bilmeden babanizdan nefret edemezsiniz filan diye ahkam kesenler yok mu .. empati yoksunlugundan muzdaripsiniz arkadaslar.

babalar gününde hediye almama sebebi

entryi silen arkadaş arkandan gelen sperme şans verseydin o severdi belki babanı.

Tek yaşam gayesi at yarışı oynamak ne annemi ne bizi önemsemediği için hiç bir zaman sevmeyeceğim ve gebermesini bir an önce dileyeceğim kişi. Bütün hayatını kumar oynayarak geçirmiş kenara bir iğne koymamış üstüne çocuklarının parasını yemiş varlık. Türkiye şartlarına göre güzel para kazanıyoruz ama 5 kuruş kalmıyor çünkü paranın yarısından fazlasını at yarışına veriyor. 25 yaşımda hayattan bezdirdi ara ara intihar etsem mi diye düşündürtüyor. Ne olursa olsun o senin baban diyen tipler etrafımdan hiç eksik olmuyor bir de. Sikerler öyle babayı evladını düşünmeyen babanın hayatını sikeyim

Nefret de edemiyorum, affedemiyorum da

Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında Hiç bilmiyorum Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor Baharın rahiyasından akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum lise yıllarımızı Kimimize kış, kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı Bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor, en çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler Onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz En çok baba yokluğunun hüsranıyla kızıyormuş zaman ayrılığın yarasını İnsan baba olunca anlıyormuş babasını

Nefret etmiyorum ama sevmiyorum da.. Arkadaşlarım işte babamla şöyle yaptık böyle yaptık falan anlatıyolar mesela bakıyorum benim babamla yaptığım hiçbirşey yok. Sevgisini belli edememesini anlarım da bi insan ki eğer babaysan sorumsuz olamazsın herşeyi annemin üstüne yükleyemessin sonra konuşunca ben suçlu oluyorum. Peki

Babasıyla arası çok iyi olan insanları görünce içimde ister istemez bir burukluk hissi oluşuyor. “Benim neyim eksikti ?” Diye soruyorum kendime. Nefret etmiyorum, seviyorum ama araya mesafe koymam lazım. İz bırakan şeyler unutulamıyor, affedilemiyor.

Nefret etmek değil de tiksiniyorum. Gerçekten ne zaman onsuz bir sabaha mutlu uyanırız bilmiyorum. Çok dertliyim bu konuda. Düzelmiyor, düzelecek gibi değil üstelik. Sabrediyoruz ama bir yere kadar. Kaç yaşına geldik hala onun istekleri onun hayalleri... Bıktık, sadece ben değil kendi anne babası da dahil herkes bıktı. Ben artık sabah uyandığımda anneme gece kavga çıkarttı mı diye sormaktan çok yoruldum. Umarım rahata ereceğimiz günler çok yakındır...

en çok da anneme üzülmeme sebep olduğu için kendisine çok kırgınım. annem, keşke sana bambaşka bir gençlik bambaşka bir hayat sunabilseydim.