insanın kendine sorduğu sorular

genellikle dağılma sürecinde, insanın kendinde sorgulamak istediği, kendisi hakkında merak ettiği, kuşku duyduğu ve ikileme düştüğü konularda, kendisini sorgu odasına alarak acımasızca ve bazen de işkence ede ede sorduğu sorulardır. ben kendime ara ara " nasıl gidiyor? " diye sorarım. bu bir nevi, kendim için yaptığım durum tespitidir. ve genelde cevap gelmez.

neden hala bekliyosun ?

seni kim sever lan huysuz

taa iç hattan,şarkılar sayesinde:bu hep böyle gider mi?

bir sorun yasiyor ve kendimi cozumsuz bir yolda hissediyorsam , sorunu iyice anlayip anlamadigimi sorgularim. genelde sorunu dogru belirlersem cozum bulmam daha kolaylasir cunku. bir de kabaca tabirle; yolculuk nereye diye sorarim kendime, hangi yoldan , ne sekilde, nereye gidiyorsun diye. cevap buluyormuyum her seferinde, tabii ki hayir. bence burada önemli olan sormak. dogru soruyu sormak.

ne zaman mutlu olacaksin lan kafasiz diye soruyorum kendi kendime

"mal mıyım lan acaba?" özellikle son zamanlarda sürekli sorar oldum. beni üzen şerefsizler utansın 😖

şu sıralar çok oluyor,sürekli bi' çıkmazdayım,sorunlar sorunlar ve sorunlar,içinden çıkamayınca-kş genelde- melisa çayımı yudumlayıp etrafı izlemeyi tercih edip kendimi rahatlatırım,işe de yarar ama sorulara cevap olur mu hayır

sen kimdin ki karsindakinden bi sey bekledin? cevabini bulmak icin benligimin en derinine inmeye calisiyorum

neden bu kadar malsın?

lan seni kim sevsin

günde yedi yüz elli kere içimden "bu ne aağm?" diyorum

sen hiç akıllanmıcan mı?

benimkinden daha iyi hayatı olan insanları gördüğümde sorduğum soru. "bunların hakedip de benim haketmediğim ne olabilir?"

bu gerizekali bile mutlu ben neden degilim

nerde karaktersiz orospu çocuğu varsa neden hayatının baş köşesine koyup taçlandırıyorsun aq aptalı ?

bu hale düşecek ne yaptım

yani bunları düşünmeyi biraksan mi artık diye soruyorum kendime

kasmasan mı ?

dün akşamüstü şehirler arası otobüsle istanbul'a doğru yola çıktım. otobüs yolculuğu biraz kötü, biraz bunaltıcı geçti. ama geçti gitti işte. yalnız yolculuk boyunca şunu fark ettim. tam önemdeki koltuklarda oturan mutlu bir çift vardı. bütün yolculuk boyunca durmadan konuştular, gülüştüler. selfie falan çektiler. ikisinin de ağızları kulaklarındaydı. durmadan güldüler, çok mutluydular yani. otobüs yolculuğum bitti. otogara yakın bir yerde, toplu taşıma kullanmak için akbil dolduruyordum. akbilmatiğin tam yanında da bi abla tezgah açmış. çiçek satıyordu. bi adam geldi. ama nasıl heyecanlı. sevdiği kız gelicekmiş şehir dışından yarım saate. adamdaki o tatlı heyecanı görmeniz lazımdı.ablam sordu adama; "çiçeği nasıl vereyim?" "en pahalısından ver abla. ya da dur, sen papatya ver bana. ama bol olsun. ya da gül mü alsam? papatya ile gülü demet mi yapsak? yok ya öyle de olmaz ki. abla, ben heyecan yaptım. sen bana bi akıl ver gözünü seveyim." ablam da dedi ki; "abim, gel sen bu seferlik papatya al, bir sonrakine gül alırsın." adamın hoşuna gitti bu fikir, aldı çiçeği. neyse bi yarım saat sonra bizim mahalleye yaklaştım. parkın içinden gideyim dedim, kestirme olsun diye. ileride, bankta oturan bir çift vardı, yaşlı bir çift. emekli oldukları her hallerinden belliydi. kadın ağlıyordu, kocası da teselli ediyordu. anladığım kadarıyla kadın askerdeki oğlunu çok özlemiş. dışarı çıkıp hava almak istemiş. önlerinden geçerken kadın beni fark etti. tuttu kendini, kısa süre ağlamadı. ah be teyzecim, ne var yani başkası gördüyse gözyaşlarını. ağlasana sen, akıtsana kederini şu zalim dünyaya. neyse sonunda evime vardım. gece oldu. sonra bi düşünce geldi yerleşti aklıma. ulan finito dedim kendi kendime. sen niye böyle değerli anlar yaşamadın? ne her sözünün sonunda gülüştüğün, sarıldığın, selfie çektiğin birisi oldu hayatında, ne de uğruna çiçek alırken heyecan yaptığın birisi. kimse senin omzunda ağlamadı. göğsünü kabartarak hiç bir kadına kol kanat germedin, bir kadının sığındığı bi liman olmadın. "neden?" diye sordum kendime. cevabını az çok tahmin ediyorum. ama hala kesin bi cevap vermiyorum. "bilmiyorum" demeye dilim varmıyor, biliyor gibiyim. ama "biliyorum" da diyemiyorum işte...

sen kimsin...? ne işe yarıyorsun ?

'cidden sevilmeyecek kadar çirkin miyim?'

yanlisi nerde yaptim yaptim onu kendimden cok sevmek miydi yada kendimi ondan degersiz gormekmiydi neydi yanlis olan

neden şu an miami'de elimde viski diğer elimde puro sahile bakmak yerine şuan sözlüğe bu entryi giriyorum?

nereye kadar böyle götürebileceğini sanıyorsun?

benim burada ne işim var. günde 2 3 kere falan soruyorum bulunduğum yer hiç fark etmiyor.

neden boynuz yedim ?

ne istiyosun?

ben simdi ne yapicam

yalniz ölücem galiba iç ses...

la oğlum sen ne pis bir adamsın?

ne bok yemeye yaşıyorum lan ben hiç bir başarı iyi yapabildiğim hiç bir bok yok ot gibi yaşıyorum resmen

gerçekten hak ettin mi bunu?

neyi eksik yapıyorum ki hiç birşey istediğim gibi olmuyor

şimdi ben buraya nasıl geldim niçin geldim? (bkz: iç hesaplaşma )

acaba ne yapıyor şuan?

zengin koca bulabilir miyim acaba?

ben nasıl böyle oldum

malmısın amk

akıllanmayacaksın değil mi ? aferin devam et böyle

neden ben

ben neden yalnızım?

benim burda ne işim var amq

"napıyorsun la" diye başlıyorum genelde. sonra laf lafı açıyor tabi.

hep mutlu etmek için uğraşmak yerine neden kendi mutluluğun için çaba göstermedin ? diye sorar insanları mutlu ettikçe kendimi daha iyi hissediyorum diye cevap veririm öyle de psikopatım

ne olacaksa olsun yeter değil mi be oğlum? bu sorudan sonra gece yatmadan önce rahat 1 saat konuşurum kendimle sonuç itibariyle bir şey çıkmaz. olan uykuma olur.

biz şimdi neyiz

niye bu kadar yakışıklıyım acaba?