dün akşamüstü şehirler arası otobüsle istanbul'a doğru yola çıktım. otobüs yolculuğu biraz kötü, biraz bunaltıcı geçti. ama geçti gitti işte.
yalnız yolculuk boyunca şunu fark ettim. tam önemdeki koltuklarda oturan mutlu bir çift vardı. bütün yolculuk boyunca durmadan konuştular, gülüştüler. selfie falan çektiler. ikisinin de ağızları kulaklarındaydı. durmadan güldüler, çok mutluydular yani. otobüs yolculuğum bitti. otogara yakın bir yerde, toplu taşıma kullanmak için akbil dolduruyordum. akbilmatiğin tam yanında da bi abla tezgah açmış. çiçek satıyordu. bi adam geldi. ama nasıl heyecanlı. sevdiği kız gelicekmiş şehir dışından yarım saate. adamdaki o tatlı heyecanı görmeniz lazımdı.ablam sordu adama; "çiçeği nasıl vereyim?"
"en pahalısından ver abla. ya da dur, sen papatya ver bana. ama bol olsun. ya da gül mü alsam? papatya ile gülü demet mi yapsak? yok ya öyle de olmaz ki. abla, ben heyecan yaptım. sen bana bi akıl ver gözünü seveyim."
ablam da dedi ki; "abim, gel sen bu seferlik papatya al, bir sonrakine gül alırsın."
adamın hoşuna gitti bu fikir, aldı çiçeği.
neyse bi yarım saat sonra bizim mahalleye yaklaştım. parkın içinden gideyim dedim, kestirme olsun diye.
ileride, bankta oturan bir çift vardı, yaşlı bir çift. emekli oldukları her hallerinden belliydi. kadın ağlıyordu, kocası da teselli ediyordu. anladığım kadarıyla kadın askerdeki oğlunu çok özlemiş. dışarı çıkıp hava almak istemiş. önlerinden geçerken kadın beni fark etti. tuttu kendini, kısa süre ağlamadı. ah be teyzecim, ne var yani başkası gördüyse gözyaşlarını. ağlasana sen, akıtsana kederini şu zalim dünyaya.
neyse sonunda evime vardım. gece oldu. sonra bi düşünce geldi yerleşti aklıma. ulan finito dedim kendi kendime. sen niye böyle değerli anlar yaşamadın? ne her sözünün sonunda gülüştüğün, sarıldığın, selfie çektiğin birisi oldu hayatında, ne de uğruna çiçek alırken heyecan yaptığın birisi. kimse senin omzunda ağlamadı. göğsünü kabartarak hiç bir kadına kol kanat germedin, bir kadının sığındığı bi liman olmadın. "neden?" diye sordum kendime. cevabını az çok tahmin ediyorum. ama hala kesin bi cevap vermiyorum.
"bilmiyorum" demeye dilim varmıyor, biliyor gibiyim. ama "biliyorum" da diyemiyorum işte...