çocuğa şiddet

"cocuk gelisiminde dayağın şart olduğunu düşünüyorum. dayak yemeden büyüyen herkes su an aptal, şımarık ve tahammül edilmez insanlar" şeklinde bir tweet okudum az önce. altında ise 'ne duyar kasıyorsunuz, sanki siz dayak yemeden büyüdünüz' tarzı destekleyici yorumlar var. hayretler içerisinde okudum açıkçası. bunu yazan da, savunan da anne baba olacak insanlar. bu dünyaya çocuk getirerek anne ve baba olunamayacağının da kanıtı aynı zamanda. evet ben de çocukken dayak yedim ama şimdi her fırsatta bunu annemin, babamın yüzüne vuruyorum. onlar yaşlandığında, bana muhtaç olduklarında, hoşuma gitmeyecek bir şey yaptıklarında ben de onlara şiddet uygulayayım. allah aşkına bu nasıl bir zihniyet? dayakla insan eğitilmez, çocuk yetiştirilmez. bunu bilmek için pedagojik bir bilgiye sahip olmaya gerek yok. o çocuğun yarın bir birey olacağını bilmek, düşünmek gerekir. çocuk sizi sinirlendirse de, lafınızı dinlemese de ona vurmaya hakkınız yok çünkü siz o çocuğu dünyaya getirirken o çocuğun fikrini almadınız.

sokakta şahit olduğumda anayı babayı dövesim gelen olaydır. ulan nasıl kıyıyorsun ufacık bebeye ya hiç mi için cız etmiyor

(bkz: insana şiddet) diye düzeltilebilir. topunun allah belasını versin, konu kapansın.

fiziksel ya da ruhsal her ikisi de fark etmez. korkuları hayallerinden büyük olan çocuklar yetişmemeli

şiddet kelimesinden iğreniyorum .hele ki çocuk kelimesinin yanında ayrı bir iğrenç oluyor .

şiddetin her türlüsüne şiddetle karşıyım. ancak bazen şiddeti şiddetle önlemekten başka alternatif bulamıyorum. bilhassa ebeveyninin elini tutmadan yolda güvenle yürüyemeyecek kadar küçük yaştaki çocuklara ulu orta atılan tokatlara, düşman askerini püsķürtmeye çalışır gibi yükselen bağrış çağrışlara asla tahammülüm yok. çocuk benim değil mi, dilediğimi yaparım zihniyetine sahip birçok anne baba, yüzüme karşı böyle saçma sapan cümleler sarf edebildiği için çokça pişman olmuştur. zira öz evladına herkesin gözü önünde canavarlaşmaktan çekinmeyen kimseler nazarımda yalnızca aşağılıķ birer orospu çocuğudur. tabiatları, güç yetirebildikleri her canlının üzerinde çirkin denemeler yapmaya müsait bu tiplerin eline evlat olarak düşmüş şanssız ve çaresiz veletler adına keşke daha radikal çözümler üretebilsem. anlık müdahalelerin söz konusu yaratıkları geçici bir süreliğine durdurduğunu ve kabus dolu zulmün eve geçtikleri vakit kaldığı yerden devam ettiğini ne yazık ki ben de biliyorum. sadece fiziksel değil, küçücük bedenlere reva görülmüş hiçbir şiddet çeşidinin iler tutar yanı olamaz. bir çocuğun yüzünü korkuyla, mutsuzlukla, hayal kırıklığıyla gölgeleyen her türlü davranış başlı başına bir şiddet unsurudur. yalan söylemek, boş beklentilere sokup yok yere ümitlendirmek bile onları umulmadık ölçüde incitebilir. istismar gibi kabul edilemez iğrenç bir detaya girmek dahi istemiyorum. tanık olduğum en ufak eziyette gözüm kararırken bu tarz bir adiliğe olur da denk gelirsem suskunlar'ın sarı bilal'ini mumla aratır, fail kişinin gözünü oyar, alnını karışlar, feriştahını sikerim.

Fiziksel şiddeti insan unutuyor ama psikolojik şiddeti asla unutmuyor. Çatalı yere düşürdü diye vasıfsız, haysiyetsiz ilan edilen çocuğa bir tokat atsan 5 dakika ağlar sonra unutur ama o dediklerini ömür boyu omzunda yük olarak taşır.

Puh allah cezanızı vermesin çocuğa şiddet mi olurmuş ulen??