duygusuzlaşmak

çok duygusal bir insandım, her şeye istemsizce üzülebiliyordum ama gittikçe duygusuzlaşıyorum. ölümler, yaşananlar bana artık önemsiz gibi geliyor. duygularımı yok ediyorum ya da yok oluyorlar

şahsıma fayda getirecek istekler bazında 13 yaşına kadar her istediğimi yapabiliyor veya aileme yaptırabiliyordum.zirve yapan grafik bir anda 90 derecelik bir düşüşe uğrayınca her ne kadar bu duruma alışsamda beni duygusuzlaştırdığı bir gerçek.çok istediğim birşeyi elde ettiğimde artık 2 dakika sonrasında normal hayatıma devam ediyorum. toplumsal olarak düşündüğümüzde ise ülkemizin son yıllarda "maalesef" hüzün dolu olmayan hiçbir gününün geçmemesi hepimizi az çok duygusuzlaştırdı diye düşünüyorum.

antidepresan kullananlar bilir. yavaştan ota döner insan. kızamaz, üzülemez hale gelir. hiçbir şey insanı şaşırtmaz bi süre sonra. 12 yıllık düzenli antidepresan mağduru bir insan olarak artık içinden sıyrılamadığım hededir.

zamanla oluşur. yaşarsınız, düşünürsünüz. ve bir bakmışsınız duygusuz bir insan olmuşsunuz. engelleyemezsiniz, illa ki biri engellemelidir. beklersiniz.

bütün duyguları bir kişide harcadıktan sonra oluşan olaydır sonra hissetmezsiniz

hep özenirdim duygusal insanlara bende oyle olmak isterdim bi sure oldugumu sandim ama malesef karakter degismiyormus duygusuz olmayi sevmiyorum

yaralı insanın kendini avutma fiilidir kendimden bilirim. çokta şey yapmayın yani.

duygusal olmak işe yaramayınca sığınılan durumdur. korur, kollar.

bence böyle bişey yok yani kendini duygusuz sanan insanların tek sorunu onların duygularını harekete geçirecek seylere denk gelmemiş olmamaları

içten içe ölüyosun aslında ama hiçbi şey yokmuş gibi yol alıyorsun hayatına. aylar önce arkadaşım sevgilisi tarafından terkedilip ağlamaya başladığında teselli bile edememiştim sadece ağladığı için sarılıp üzülme dedim öyle hiçbir şey olmamış gibi kuru bir üzülme. bana keşke senin gibi olabilsem diyo. acaba benim gibi duygusuz mu olmak istiyordu. yoksa benim gibi mutlu görünmeye mi çalışmak istiyordu? anlamadım..

tam şuanda bana olan şeydir. sevdiğiniz insan size acı çektiriyor ama hala sizi sevdiğini söylüyorsa ayrılamazsınız ve acı çekerek sevmeye devam edersiniz. ama şuanda sevgim tükendi ve artık kimseyi kolay kolay sevmeyeceğim.

hani bir laf vardır. bardağın dolu tarafı yerine boş kısmına bakmak diye,duygusuzlaşmakta aynısı aslında. ben ilişkiye başlayamadığımı bilirim sonunda bitecek diye. ama ben zaten bitmiştim. gel şu işin işinden çık şimdi. tanım:salya sümük yerine,yüzündeki hiçbir hattın gram oynamaması.

hiç kimse duygusuzlaşmaz sadece zamanla duygularını sadece içinde yaşayıp dışa yansıtmamayı öğrenir

aslında insanoğlu duygudan ibarettir. duygusuzlaşmak diye bir şey olamaz. insan sadece keyif aldığı ve kendini huzurlu hissettiği mutlu duyguları kaybedince her şeyini kaybetmiş sanır. aslına bakarsan kötü duygulardır duygusuzlaşmak ve en başı hayal kırıklığıdır. bırakın kırsınlar hayallerinizi,utanç duyun, yalnız kalın,öfkelenin,zaman zaman kaygı ve korku duyun. bunları tattığınıda mutlu duygulara kavuştuğunuzda değerini daha çok anlayacaksınız.

saatin gece yarısını geçtiğini gösteren kelimedir

ne hissettiğini tam bilemezsin, zaten bilmek istemezsin de. ne kötü ne iyisindir, ortada dolaniyodur ruhun. bi sure iyisindir, bu sekilde bir sey hissetmemek guzel gelir. sonra aniden yuzune yumruk atmislar gibi bir kendine gelis yasarsin "napiyorum lan ben" tarzinda. iste o evreden sonra canin cok yanar ama elbet gecer (bkz: ne hissettigini bilmemek)

uğruna çok çabaların sarf edildiği ama sonuçta açık yaralara yapay bi kabuk örme çabasından öteye gidilemeyen eylem. neden? çünkü her duygusuzun muhakkak bir kırılma noktası vardır.

aynen şöyle anlatayım size sakinleştirici yapmaları gibi bir şey herşeyi farkındasın görüyorsun ama içinde olan bir şey yok sadece bakmak öylesine bi yaşlanmışlık gibi üstüne kahve dökseler tepki bile vermemek gibi biten şey başlamaz duyguların bitti mi başlamaz

öyleymiş gibi davranılan asla ulaşılamayan durum

rol yapıp ağladığımı; güldüğümü çok bilirim. yeterki bir şey hissedeyim diye allah'a acı için bile dua etmişliğim var. öyle kötü ki küçük bir his olsun içimde diyorsunuz. edit:imla

şu sıralar yaşıyor gibiyim. başlarda kötü oluyo, noluyo aq kafam bu değişik, sonra koy göte gitsine dönüşüyor.

yaşanılan yoğun duygular sonrasında duygu eşiğinin tavan yapması durumu sanırım en azından buna inanarak ileride duygularıma yeniden kavuşacağıma dair içimde bir inanç var

kredi ve kredi kartı borçlarımı ödeyemez duruma geldikten sonra,bi süre ciddi mana da aç kalmıştım bu durumdayken size gelip anlatılan dertlerin veya sevinçlerin hiç birisi önem arz etmiyor çünkü karnınız gurulduyor bu dönemi atlattıktan sonra fiziksel acı dışında hiç bir duygu hissetmemiştim velhasılı kelam güçsüz olmak adamı duygusuzlaştırıyor

duygusuz insanlardan ve duygusuzlardan allah'a sığınırım. amiiiiin

bütün duygularını bi insana harcadıktan sonra olan durum bence. çekip gittiği yetmezmiş gibi duygularını da alıp götürür yanında ve sonrası büyük bi boşluk

duygusuzlaşmak...? ne hissettiğimi hatta birşey hissettiğimi bile bilmiyorum. hissedebilir miyim inanın onu bile bilmiyorum... bazen çok küçük şeylere bile mutlu oluyorum. belki bu durum "aptal" diyebilirsiniz ama sırıtıyorum bazen gördüğüm ufacık şeylere. mesela geçen akşam bir kedi yavrusu takıldı peşime,eve kadar geldi benle. bilsem eve alabileceğimi alırdım... mutlu oldum mesela o kedi yavrusuna,sevmişti beni... beni bu yaşıma kadar sevmeyen onca insan içerisinden kedi yavrusu sevmişti besbelli canım,yoksa takip eder miydi hiç beni..? ama ben... ben sevemiyorum işte. aslında seviyorum ama söyleyemiyorum,kendime bile itiraf edemiyorum hislerimi,hissettiğim ufak birşeyi bile. anlatamıyorum kimseye.. sıradan bir farkedilmeyenkisiyim size göre. yapım böyle, ne yapayım konduramıyorum kendime... belki de çevremde sevgililerini anlatan onca insan gibi olmak istemiyorum... bana özel olsun istiyorum diyorum ya; söyleyemiyorum kendime bile... insanlar bilmiyor işte içimi;ben kimseyi sevemem birşeyler hissedemem sanıyorlar. canım acımaz,kalbim kırılmaz sanıyorlar. işte ben böyle böyle kaybettim hislerimi... duygusuzlaştım,farkedilmedim... farkedilmeyenkisi oldum...

bu duygusuzlaşmak değil, yaşanılan şeylere alışmak. yaşamadığımız bir şey tadalım yine uçar midemizdeki kelebekler.

utanılacak şey değil. bu hale getirenlerin ayıbı aq.

güvendiğim dağlara kar yağdı misali

bazı anlar olur, böyle saçma bir şekilde duygusuzmuşsunuz gibi hissedersiniz, duygusuzmuşsunuz gibi olmanın da bir durum olduğunu varsayarsak ve hissettiğimiz düşünürsek o da bir duygu durumu oluyor. adı da belirsizlik olan bir duygu durumu. hiçbirini yerleştiremeyip birkaç tanenin hissetirdiklerini aynı anda yaşayınca o karmaşa bize duygusuzlukmuş gibi geliyor aslında. bazı anlar da vardır. derinlerden gelen bir ses size olanları hatırlatır. sadece hatırlatır ama. gözden geçirtir, detayları verir, her şeyiyle olayı bir daha günceller. bu kadar. her şey bundan ibaret. sıfır his. sadece anladınız ve bitti. son. bu çıkılabilecek son nokta galiba. sadece anladım ben de. bir şey yapmam gerekmiyor. bir şey de hissettirmiyor. anlamanın gölgesinde nefes alıyorum. yaralanmıyorum mesela, gayet rahatım. ama basit bir burukluk olabilir. fazla bilgi bir yerde zarar veriyor tabi. bunu niye açıkladım bilmiyorum. ama yine de rahat olmak, biraz buruk da olsa, en güzeliymiş. saçma duygu karmaşasının yorgunluğundan kurtulduğuma şükrediyorum şimdilerde.

Duygu olayını sadece ağlamak sanan bir millete duygusuzluğu anlatmak biraz güç olur.

hayat şartları bazen zamanla insanları yozlaştıtıyor duygusuzlaştırıyor küçükken ağacın kesilmesine dahi canı acır diye ağlayan ben zamanla olan biteni umursamaz insanlara değer veremeyen sevdiği olmayan birine evrildim ve bu duygusuzluk insanın derinlerinde kapanmayan bir boşluk hüzün bırakıyor.

Gardaş sen witcher mısın

Daha taze bir yara, o kadar güzel anıdan, attığımız kahkahalardan verilen sözlerden sonra bugün ilk defa karşı karşıya geldik. Ayrılırken görüşürüz dedim görüşmeyelim dedi. İşte o an duygusuzlaştığımı anladım deli gibi çarpan kalbim atmayı durdurdu. Kamu spotu kimseye haddinden fazla değer vermeyin.

duygusal biriydim yararını görmedim o yüzden böylesi daha güzel

O kadar isterdim ki duygularımı aldırabilmek

kötü kokan bir yere girince burun bir süre sonra alışır ve koku almazsınya,bu da tam olarak öyle duygusuzlaştığımızdan değil bir süre sonra hissetmiyorsun artık alışıyorsun

Şu sıralar tek temennim

Hayatın getirileri nedeniyle kolay kolay insanlara üzülebilen biri değilim çok da güzel bi özellik olduğunu sanmıyorum

bazi duygulari o kadar yoğun hissediyoruz ki bi süre sonra anlamını yitiriyor.. bide o duyguyu yanlış kişilere hissetmişseniz geçmiş olsun artık duygusuz bir duvarsiniz

ben galiba duygusuzlaştım. mesela ölen tanıdık insanlara üzülürdüm, yakınlık derecesi çok yakın olmasa da üzülürdüm yani. artık şeye dönmüşüm; allah rahmet eylesin. öyle oturup ah vah da demiyordum ama ne bileyim böyle hemen atıp da geçmezdim. bir fark var, ben hissediyorum.

Bir aydır yas evinin sahiplerinden biriyim, ne ağladım ne de içimden bir acıma duygusu geçti. Gördüğüm herkes gözü yaşlı ama bende herhangi bir etki yaratmıyor. Ölen kişiyi hep çok severdim ama sevmek duygusunu da o arada yitirmiş olabilirim.

Merhamet duygumu yitirdim, iyi olma duygumu yitirdim, iyi düşünme duygumu yitirdim. Bunların hepsinin sebebi sadece aynı aileden olan 3-5 insan. Onlar yüzünden sadece duygularımı değil, yaşama hevesimi, gelecek planlarımı, enerjimi, mutluluğumu da kaybettim. Ama tabi ki o insanların umrunda değil ve hayatlarına eskisinden daha güzel devam ediyorlar. Buraya not bırakıyorum 🥹 ölürsem ya da ölürlerse hiçbirine hakkım helal değil🥹