"...kitaplar işe yaramıyor.
insanın yanında olacak birine ihtiyacı var." inlemeyi andıran bir sesle devam etti: "i̇nsan yanında biri olmazsa delirir. kim olduğu hiç önemli değildir, yeter ki yanında olsun." ağlamaya başladı. "sana bir şey diyeyim mi? i̇nsan çok uzun süre yalnız kaldı mı hastalanır, yalnızlıktan hastalanır."
''insanın yüreğinin iyi olması için akla ihtiyacı yoktur. bana zaten bu ikisi birlikte pek olmuyor gibi geliyor. gerçekten akıllı bir adama bakıyorsun, hiç de iyi biri olmadığını görüyorsun.''
(bkz: fareler ve insanlar)
"açlığı yalnız kendi midesinde değil, çocuklarının karınlarında da hissedebilen bir insanı nasıl korkutabilirsin?"
(bkz: gazap üzümleri)
"gereksiz yere bir yığın bez toplattırdın," dedi. "sonra da tutup london'a hepsini yakmasını söyledin, neden?"
"
neden mi? demek anlayamadın ha? bak jim, üstünden bir bez parçası koparan her adam, bu çorbada benim de tuzum var, diye düşündü. böylece her adam, çocuğun doğmasında payına düşen sorumluluğu yüklendi. çocuk onlarındır, çünkü herkes alın teri döktü, karınca kararınca da olsa kendilerinden bir parça var onda. bezleri geri vermekle aradaki bu güzel duygu bağını kesmiş olacaktık.
insanlara bir işi benimsetmenin en iyi yolu onlardan bir şey almaktır."
(bkz: bitmeyen kavga)
''oğlum okumayı öğrenecek, bütün o kitapları okuyacak. oğlum yazmayı öğrenecek ve yazacak. oğlum sayıları öğrenecek. bütün bunlar bizi özgür kılacak, çünkü o bilgilenmiş olacak, bizler de ondan öğreneceğiz.''
"anamızın karnından doğup mezara girene kadar kandırılmıyor muyuz sanki? ama yaşıyoruz işte.''
(bkz: inci)