bisiklet sürmeyi bilmemek

içimde bir yaradır. küçüklüğümden beri nedense hiç bisikletim olsun istemedim. olanlara da özenmedim. fakat büyüdükçe, "ne güzel bişey " deyip ben de bir bisiklet istemiştim. bu sefer de, "sürecek yer yok" bahanesiyle aldıramamıştım. " o zaman abim 4 bisikleti nerde eskitti lan?!" diye sormayı da akıl edememiştim. gözüm açık gideceğim valla şunu süremeden ölürsem

okumak gibi bir şey. öğrenirsin unutamazsın.

ben de bilmiyorum. küçükken köyde oyuncak bisikleti yer sofrasına sürüp kolumu yakmisim. bisiklet misiklet bilemedim xs.

kime itiraf etsem yadırgandığım ve galiba eziklendiğim gerçek. 5-6 yaşlarındayken annemle babamın zor imkanlarla aldığı bisiklet ikinci gün apartman bodrumundan çalınmıştı. bir daha da öğrenme fırsatım olmadı. şimdi de zamansızlıktan erteliyorum. öğrendiğim gün bu entry'i editleyeceğim.

bilmiyorum. ciddi ciddi bilmiyorum. 6-7 yaşlarında geçirdiğim iki bisiklet kazası sonrası bisiklete bin(e)medim. 1. kaza; neredeyse her gün 1 bisiklet ile 3 kişi ( 1 sürücü, 1 sürücünün önündeki demire, 1 de arkada ayakta şekli ile) yokuş aşağı iniyoruz hiç bir sıkıntı yok. asıl sıkıntı bisikletin sahibinin o gün evde olmaması ile başladı. kardeşi ve ben bisikleti (ç)aldık. her zaman ki gibi yokuş aşağı iniyoruz caddeden geçiyoruz falan. ne zaman ki sokağa girdik olay başladı. amına koduğumun bisikletinde ne fren tutuyordu ne de direksiyon dönüyordu, o anki panikle yere basmak, lastiğe ayak sürtmek aklımıza gelmediği için sokağın aşağısında duran kamyona bir güzel girdik. bundan 5-6 ay sonra yine bisiklet ile giderken bir taşa çarptım ve düştüm, ben daha kafamı kaldırmadan arkadan gelen bir bisiklet kafamın üzerinde geçti aq. 6 dikiş atmışlardı. o gün bugündür bisiklete binemiyorum. içimde hep bir yara olmuştur.

bilipte muhteşem boyum yüzünden bisiklet bulamadığımdan sayısız düşüşüm neye dahil.

bilmeyenlere öğretebilirim sonra bisiklet turuna çıkarız aşırı güzel oluyor. (bkz: asosyal sözlük bisiklet turu zirvesi )

küçükken abim ve ablam çok bisiklet kazası geçirdikleri için annem bana hiç bisiklet almadı, ablam da bilmiyor. bilmemek çok üzücü çünkü herkes biliyor.

benim bi arkadaş bilmiyordu. gel öğreteyim dedim yok ben ilerde kocamdan öğrencem dedi. babasını küçükken kaybetmiş. babamdan öğrenmeyi çok isterdim nasip olmadı inş kocam öğretir dedi içim cız etti bee..

ben de bu konudan muzdaribim. 3 tekerliden 2 tekerliye geçişi 10 senedir tamamlayamadım. kısmetse seneye artık

bilmeyenlere önerim. kask,eldiven,dizlik-dirseklik ile deneyin

i̇zmirde kordonda ya da inciraltına gittiğinizde eksikliğini en derinde hissedersiniz. ah ne güzeldir o muhteşem manzarada gün batımında bisiklet sürmek :)

bisiklet sürmek mükemmel hissettiriyor ve en sevdiğim ama yılda bir gerçekleştirme imkanım olan aktivite.

eksikliğini hep yaşadığım durum. küçükken hiç fırsatım olmadı, büyüdükçe de zorlandım ve cesaretim kırıldı bir türlü öğrenemedim bisiklet sürmeyi. hep dalga konusu oluyor bu durum ve yeri geliyor bazı etkinliklere katılmama engel oluyor. biri de çıkıp demiyor ki ben sana yardımcı olayım, öğreteyim. n'apalım? idare edeceğiz.

fakir kardeşlerimin asla yaşamadığı düşündüğüm durumdur. i̇lkokuldan beri okula bisikletle gider gelirim uzak olduğu için. babam beni arabasıyla okula götürmedi daha doğrusu götüremedi. yoktu çünkü napsın adam. yağmur çamur demeden sürdüm külüstür kırmızı bisikletimi. yazın sıcak,kışın soğukta ne çileler çektik. (bkz: hüzünlenmek)

en cokta adalara gidince bu eksikligi tüm iliklerimde hissediyorum.ss