hüzünlenmek

şu an garip bir şekilde hüzünlüyüm,neye hüzünlendiğimi bilmiyorum. (bkz: aniden gelen hüzünlenme isteği)

geçmişteki anıları hatırlayınca aşırı hüzünleniyorum ama öyle böyle değil çünkü onlar bir daha yaşanmayacak

zamansız gelen hüzünlenmeyle dolan gözler,ağlamamak için verilen çaba

şöyle boğazında bir şeyler yolunu kaybedip tökezliyor. serseri bir şeyler var orada belli, isyan çıkaracak. yutkunuyorsun geçmiyor, sigara yakıyorsun nafile. yumruklamaya başlıyorlar gırtlağını. daha da direnmeye gerek yok, bir şekilde gözlerinden taşıyor bu ayaklanma. ne kadar engel olmaya çalışırsan, o kadar boğuluyorsun. bırak gitsin, hüzün hayatın ta kendisi. öyle ya da böyle, ağlayacaksın.

eskiden çok sık yaşardım şimdilerde ise nadiren hissediyorum içimdeki yangını beynime kadar yakıyor sıklığı azalsa da etkisi hala aynı derecede

sözlüğe gir asosyal itirafları okuyup bi sigara yak

şu an yaşıyorum.

bu aralar baş etmeye çalıştığım durum olur olmaz her yerde huzunleniyorum ya bunun artık belli bı saati bir şeyi olsun bu şekilde olmaz ama

neden oluyor hiçbir fikrim yok ancak sürekli yaşadığım bir olay. müzik dinlerken hafif slow bir müzik gelir mesela mutluyken bir anda içim kararır durduk yere hüzünlenirim. müziğede gerek yok mutlu olduğum herhangi bir zamanda sürekli bir şeyler kötü gidecekmişte her şey mahvolacakmış gibi buda en mutlu olmam gereken zamanlarda bile yüzümün asık olmasına neden olur.

İçimde akıl almaz bir hüzün var sebebi belli olmayan. Havalara bahane bulmak istiyorum ama sanki içimde koca bir tümör var büyüdükçe büyüyor nefesimi kesiyor. içimizin ferahlaması ümidiyle

kışın en sevdiğim yönlerinden biri zahmetsizce bu hisse kapılmak. dışarıda hava kapalı. erkenden hava kararıyor. bir kahve eşliğinde, hüzünlü şarkılar dinleyerek huzur dolu saatler geçirmemi sağlıyor.