Bilirim günler yeniden doğacak
Ellerim dokununca yüreğin yanacak
Bilirim her şey yeniden yaşanacak
Sarılınca boynuna gözlerin dolacak..
(bkz: tarkan - dön bebeğim)
iki gündür aralıksız dinlediğim bir şarkı.
hiçbir zaman hiçbir şey bitmiyor. sadece hatırlanmayı bekleyen tozlu rafların arasına kaldırıyor ve tozlanmasını bekliyoruz ve evet o tozlu rafların arasında ister istemez tozlanıyor da. ama sonra tek bir dokunuş, tek bir cümle ile sanki o tozlu rafların arasına hiç gönderilmemiş gibi daha net bir şekilde ortaya çıkıyor. aradaki fark artık biliyorsunuz o şeyi. giriş, gelişme ve sonuç bölümlerinin hepsinden haberiniz var. her şeyini bildiğiniz bir şeyin geçmesi mümkün mü?