son bir aydır bu halde yaşıyorum.(?)
iliklerimde hissediyorum çaresizliği.
ihtimallerin oranı içimi ürpertiyor.
bazen uyandığımda dişlerim ağrıdan sızlıyor,
bu aralar uykumdayken dişlerimi sıkıyormuşum, kardeşim öyle dedi. galiba sinirsel.
öyle böyle değil, çok özledim lan ağlamayı.
ama şansımı yolda düşürmüşüm; şanssızlık işte.
ağlamak için bir türlü yalnız kalamıyorum.
genelde yanımda annem oluyor.
galiba o, benim yerime de o ağlıyor.
bir de bu aralar anlamsızca terliyorum.
sıcak değil, nem yok. ama terliyorum?
birisi bu durumum için; "strestendir o, böyle bir durumda normal." dedi. haklılık payı nedir?
belki doğrudur, neden olmasın?
belki de vücudum gözlerimin yerine ağlıyordur?
tedavülden kalkmasını istediğim duygular,
literatürden kalkmasını istediğim kelimeler var.
ama bu amına koyduğumun dünyası ezberci sistemin tillahıymış. kafama vura vura öğretiyor en son bilmek isteyeceğim şeyleri. sonra ya o şeyleri unutamıyorum ya da aklıma yitiriyorum. ortası yok...
parmak kaldırıyorum soru sormak için, parmağımı kesiyor. bazen derste uyuya kalıyorum, o geliyor, rüyamı kesiyor, kabusa devşiriyor. karabasanım oluyor, arsız bir tavırla ders vermeye devam ediyor.
sınıfta ben ona çiçek oluyorum, o bana diktatör.
sonra da niye küfür ediyor muşum?
bence siz küfürlerimi eyleme dökmediğime dua edin.
link
(#2042781)
(#2039010)