yine kaldık baş başa.
baksana bu başlıkta bile bizden başkası yok.
ben de senden cevap alamıyorum ya, neyse.
beklemediğim şeyler oldu, göz göre göre kaybettiğim şeyler. korkma, öyle aptal saptal aşk acısı falan çekmiyorum. kaçmana gerek yok yani. ben daha başka şeylerden bahsediyorum. daha ağır, daha ailevi, hayatın daha acı verici gerçeklerinden...
sovyetlerden daha çabuk dağıldım. hevesimden hızlı gelen sorularım, akabinde de uykumdan önce kaçan huzurum var.
neden her sorunun işareti gelip beynime kanca misali saplanıyor da dokunduğum her an ondan kurtulmak yerine daha da kötü oluyorum?
neden o kancalardan kurtulsam bile izi ve acısı hep aynı kalıyor da kabuk tutmuyor, dokundukça ve hatta nefes aldıkça bile beynim zonkluyor?
aklımda iki görüntü var, aynı perspektife ve bakış açısına sahip. ama birbirleriyle bağdaştıramıyorum. ikisinde de aynı kişi var. birisinde dinç, yaşlı ama sağlıklı. gözleri de masmavi...
hatta o kadar mavi ki; ona "deniz gözlüm" demek yerine, denize "... gözlüm" diyorum.
diğer görüntüde de aynı kişi var. ama çok değişmiş. fazla tükenmiş, yüzü çok yıpranmış. gözleri kapalı...
sahi, gözleri neden kapalı?
ne manası kaldı şimdi denizin, boğazın, istanbul'un?
kim, hangi hakla uyur artık huzura sarılıp?
hayat en gerçek şeyleri, neden en acı yöntemi kullanarak öğretir?
link