ertelemek

onun pahasına bugüne kadar bütün yaşadıklarımı, çabalarımı silmek istediğim, hayatta geri dönmek istediğim tek andan başlatmak istiyorum herşeyi. orada o kararı vermemiş, verememiş olmanın pişmanlığını ömrüm boyunca yaşadım ben çünkü… ona o gün söyleyemediğim herşeyi, içimde büyüyen o yumruğu anlatmak… belki ona sarılmak… şimdi kendimi buna hazırlıyorum… belki bu bile ertelemek… ama artık bu son durak… biliyorum… hazır olucam ve karşısına çıkıcam… oysa o kararı verseydim, ona daha önce gitseydim, belki de bütün ömrümce çektiğimden çok daha az acı çekerdim… oysa hepsinin ötesindeki en büyük hatam, kafamda bitirdiğim ve bir gün mutlaka söylicem dediğim şeyi ertelemekti. “ertelemek” sanki yarınınızdan eminsiniz gibi verdiğiniz o karar… kafanda bir şey varsa bugün yapmalısın. “o gün yapmalıydım.” bildiğim bir şey var ki onu bulduğum gün bir an bile ertelemiycem. hep sonraya ertelemek , hep bir sonrakine, yarının ne getireceğini bilmeden, bir daha bu duyguyu yaşayıp yaşayamayacağını bilmeden… hangi sonraya? sonra diye bir şey yok. bugün var, belki yarın yok… onun için döndüm. sırf ona onu sevdiğimi söyleyebilmek için… aslında daha önce gelmeliydim buralara. biliyorum… hep “başka bir gün.” dedim. ona söyleyemediklerimi hep yarına bıraktım. ertelemek, yüzünü bir daha görüp görmeyeceğini bilmeden…

bizim gelenekleştirdiğimiz alışkanlık

hayatımı tek kelime ile tarif etmem istendiğinde söylediğim kelime.

bir hastalıktır bağımlılık yapar ertelemeyin

hayatımız boyunca mutluluğumuzu erteledik/ertelettiler.. ortaokula başladık; liseye geçmek için önemli, çalış da iyi bir lisede rahatlarsın dediler. liseye başladık; işler hiç de söylenilen gibi gitmedi, aksine daha da çalıştık ve yorulduk. üniversite için: önemli, çalış iyi bi üniversite kazan rahatlarsın dediler. kafamızı başka şeylere yöneltmeden/dağıtmadan, kalan o boş vaktimizi de doldurarak mutluluğumuzu erteledik. üniversiteye geçtik. aynı şekilde daha çok çalışmak gerekti. çalış, iyi bir iş sahibi ol, paranı da eşini de alır rahatlarsın dediler. çalıştık; günlerce, haftalarca, aylarca.. meslek sahibi olduk, eş sahibi olduk. sorumluluklar arttı babalık/annelik yaparak. ailemiz mutlu olsun diye çalıştık, çabaladık. emekli olmayı hedefledik bu sefer. ailemizle o zaman vakit geçiririz dedik. birçok mutluluğumuzu da bu dönemde erteledik.. emekli olduk; artık hareket edemeyecek hale geldik. oturduğumuz yerde çocuklarımızın bize hizmet etmesini istedik. (bkz: e öldük) ne oldu ? hayatımız mahvoldu. olmaz böyle hayat. sürekli bir şeyleri ertele ertele nereye kadar? olduğumuz zamanı bütün güzellikleriyle yaşayarak sürmeliyiz bu hayatı. sürekli ilerde mutlu olmak için bir şeyleri ertelemek yerine, bunlar üstüne yenilerini ekleyerek olduğumuz anda mutlu olmalıyız. hayatın tadı ancak böyle çıkar sayın yazarlar..

asla kurtulamadığım aynı zamanda dibine kadar nefret ettiğim bir huydur bende. mesela en geç cuma günü yapmam gereken bir işi pazara bıraktım, pazar günü dedim ki akşam yaparım, akşam olunca pazartesi yaparım dedim ve bugün yine akşama bıraktım, şimdi ise yarın sabah yapacağım ilk iş bu olsun diyip kendimi ikna ettim ve yarına erteledim.

ertelemek sorunu sadece büyütür

gün içinde 'aman az sonra yaparım' dediğim hiçbir şeyi yapmadım ve bir taraflarım tutuştu. yanlış anlamayın öyle telefonları susmayan toplantıdan toplantıya koşan sürekli işi olan biri değilim sadece öğrenciyim ajhsjsks ama bu bir yandan bence ne kadar tükendiğimizi ve bıktığımızı gösteriyor (bkz: sizli bizli konuşmak) bu şeye benziyor yeni defterin ilk sayfasındaki yazıların mükemmel ötesi olup sonraki sayfaların bakkal defterine dönmesi gibi (vizyonum bile ders kitap defter kadar tüüüü bana) yani artık hevesimizi almışız sadece yapmak için yapıyoruz ve bunu olabildiğince geç yapmak istiyoruz çünkü yapmak istemiyoruz ama mecburuz o yüzden erteliyoruz gibi hayata minik heyecanlar minik mutluluklar katmak lazım ki günlük yaptığımız şeyler bize çok yeniymiş gibi gelmeli ve bunu yapmak için heves etmeliyiz böylece erteleme olayından kurtuluruz gibime geliyor mesela şu an uykum yok sabah tonlarca dersim ve ödevim var sırf uyuyup uyanabilmek için 'sabah kalkınca kahve içeceksin naziiiik' diyip ödül mekanizmamla oyun oynuyorum ya da o benle oynuyor bilmiyorum belki de kendi kendime eğleniyorum ya da sadece kafayı yedim (bkz: siz bana aldırmayın)

bi kereden bisey olmazla başlayan bir bağımlılıktır. An itibariyle sonuçları k*ıçımı tırmalıyor

Çözümlenmeyi bekleyen duygusal ve psikolojik problemlerin semptomlarından birisi.

Alışkanlık yapar

sunum haftası fazlasıyla yaptığım şey. ha bugün ha yarın yaparım diyerek son teslim saatine 9 saat kalmış bir sunuma daha yeni başlıyorum. nedendir bilmem ama yumurta kapıya illa dayanacak bir şeyler yapmam için amk. Allah var ne kadar ertelemiş olsam da sunumlarım hep güzel oluyor şlfkşfkg

bir nevi hastalık

ertelemek bir hastaliktir. bu hastaliga yakalananlara promosyon olarak (bkz: tembellik) verilir. bir anda nur topunuz oluverir. dirayetli bir sekilde bunu yonetmezseniz basiniz dertten kurtulmayacaktir. sosyo-ekonomik durumunuzdan aile ve arkadas iliskilerinize kadar her seyi derinden etkileyecek temelleri sarsacak bir eylemdir. ertelemeyin. hayatta hicbir seyi ertelemeyin. sonunda giren yine size giriyor arkadaslar.

Pişmanlıktır. Şimdi beş sene önceye 18 yaşıma dönsem ertelemezdim. Yapmak istediğim ne varsa o zaman yapardım. Bazıları şeyler zamanında güzelmiş.

Herşey zamanında güzel. Erteledikçe sadece pişmanlıklarımızı arttırıyoruz.

nereye kadar böyle devam edecek dedirtiyor bazen, sonra bunu düşünmeyi de erteliyorum.

Dün, yedi aydır ertelediğim bir işi ve üç aydır ertelediğim başka bir işi yaptım. Dünya üzerinde benden hafif, benden daha bulutların üzerinde bir şey var mıdır?

Bazen hiç sevmiyorum bazen de müptelası oluyorum. Sabahın köründe bir süredir ertelediğim bir şey için kendime kızmakla meşgulüm.

sürekli yaptığım eylem. bütlerim var çalışmayı sürekli erteledim erteledim ve sanırım ayvayı yedim. bu rahatlığımın sebebi ne, yemin ederim hiçbir fikrim yok. çok rahatım ya. sanki o sıfırları, beşleri alan bi başkası. bazen kendi kendime tiplere giriyorum o kadar. ders çalışmak mı, hak getire.. ertele, ertele, ertele.. yetmedi bi daha ertele..

Bir insanın kendisine yapabileceği en büyük kötülük. İmkan varken yapılmayarak ertelenen eylemler gün gelip yapılamaz hale döndüğünde bunun yaratmış olduğu hayal kırıklığı asla onarılamaz. Yapmayın arkadaşlar. Özellikle yaşanması münkün olan mutlulukları erteleyerek yaşamamazlık yapmayın derim.

En sevmediğim ama vazgeçemediğim özelliğim. Yaklaşık 2 haftadır sabah erken kalkıp kan tahlili vermem gerekiyo. Ekstra rahatsız olduğum noktalar da var vitamin eksikliğinden parmak uçlarım uyuşuk geziyorum sürekli. Gidip yeni vitamin almam lazım yani sonuç olarak. Ama kim kalktı gitti ? Ben değilim o belki başkası girmiştir ben hala uyuşukluklarla geziyorum uff

Bugun erteledigimiz seyler yarin biyerimizi tirmalar.

bu öyle bir sorun ki insa... amaann.

• bir şey yapmam gerekiyodur • - yaparım ya. (yapmadı) - yarın kesin yapıcam (yine yapmadı) - bu sefer söz, kesin yapıcam (unuttu yapmadı..)

Korkunç bir alışkanlık yapıyor insanda. Nefret edilesi bir durum.

Genelde erteleyen bir insan mısınız? Tebrikler sıçtınız...

Hiç ölmeyecekmiş gibi her şeyi yarına bırakmak. Bir çeşit kumar.

Sağlık konusunda hiçbir şeyi aman ya demeyin illa kanser olması mevzu değil erken teşhis hayat kurtarır

Bundan nefret ediyorum nefrettt.. her şeyi erteliyorum. Resmen hayatım erteleme üzerine kurulu ama kurtulamıyorum da :/ bütün hafta projemi bugüne ertledim, bugün saate 22.00a erteledim daha sonra gece yarısından sonraya erteledim, sonra birer saat ata ata şimdiye kadar geldim :( ağlayacağım ya:/ ya uyu ya kalk işine bak değil mi? Ama yok. Rezelet resmen. İstemediğim şeyleri yapmakta çok zorlanıyorum. Kendimi dövesim geliyo bazen..