çaresizlik

sanırım şöyle özetleyebilirim uçurumdan düşüyorsun ve paraşütün yok

hani bi olayın iyi yönünü öne çıkarmaya çalışırsın ama iyi yönü yoktur ya, o çaresizlik işte.

"sonu olmayan bir yolun biletsiz yolcusuydum. her yol sendin ama hiçbiri sana çıkmıyordu."

yarım etmek istiyorsun ama yardım edecek imkanın olmuyor ya en büyük çaresizlik bence bu

bugün doğum günü olan arkadaşım ona sürpriz yapacağımızı duymuş (nerden duymuşsa) güya çaktırmamaya çalışıyor. biz de bildiğini çaktırmıyoruz. o kadar sürpriz hazırlamışız. boşa gitmesin bari.

ölümden önceki son radde artık anlıyor musunuz

ya göğe ya yere çevirmektir yüzü. yerden bir işaret gökten bir mucize beklemektir.

elinin kolunun bağlanması. öylece kalakalmak. adım atamamak, ilerleyememek.

lise yıllarımda yaşamış olduğum ve allah düşmanıma yaşatmasın dediğim bir çaresizlik anım oldu. sevgilim ile okuldan her gün beraber çıkar onu otobüsüne doğru götürürdüm. yine bir okul çıkışı günü beraber yürüyoruz, benden su istedi sevdiceğim ama cebimde beş kuruş para yok amk. ( yazarken bile gözlerim doluyor) ulan ne yapacam nasıl olacak derken ben sevdiceğime burda bekle geliyorum dedim. bakkala girdim müşteri var bir iki tane çıkmasını bekliyorum. ama o an yaşadığım duyguyu ve mahçup olma hissini tarif edemem. çaresiz bir şekilde durumu bakkal amcaya anlattım. param yok abi sevgilim su istedi ve beni burdan eli boş yollama istiyorsan kimliği bırakayım dedim. saçmalama güzel kardeşim bizde sevdik muhabbeti döndü. adam gibi adam, hem su hemde istediğin çikolatayı al dedi. ben yok su yeterli dedim. sonra browni verdi, kızlar bunu sever dedi. ulan nasıl mutlu oldum anlatamam sözlük ordan eli boş çıkmam belki onun için önemli olmaya bilirdi ama beni bitirirdi. sırf bu yüzden a101 yada bim tarzı yerlerden alışveriş yapmıyorum..

annemi ağlarken gördüm, susarken gördüm bizim için dayandigi onca şeye ragmen sesini cikartmayan kadin icin kaybetme ihtimalim oldugu zaman anladim çaresizliği. allah kimseyi annesiz birakmasin.

birkaç ay önce kahvenin önünde çay sigara yaparken bi adam yanaştı yanımıza. yeğenim 1257 lirayı altıya böler misin ben bu telefonun hesap makinesini bulamadım dedi. açtık böldük. dayı 209 küsür oluyor dedik. oyy, senin ben amına koyayım diye hayıflanmaya başladı. açıkçası çok içten sövdüğü için biraz içim burkuldu ve hayırdır dayıcım dedim. dayı yönelttiğim sorunun cevabını günlerdir içinde tutuyormuş gibi anlatmaya başladı. yav bizim oğlanı fransadan bi karı aramış, istanbula geleceğim bana para yollar mısın eder misin derken amına kodumun oğlunu bağlamış kendine. bizim oğlanda da kontör olmayınca haftalardır her gece benim telefondan aramış karıyı. ay sonu bi fatura geldi "ay sikeyim ananın çılgın amını" -yıllar sonra duyduğum en içten ve marjinal küfürdür- dedim. aradım hemen müşteri hizmetlerini bi yanlışlık var diye. adam bana kol gibi dökümanı çıkarttı. yardımcı olmak için taksite bölebildiler anca. oğlana da bi şey diyemiyorum genç diye dedi. dayının anlatırken sözlerindeki, mimiklerindeki çaresizlik bana çok dokunmuştu. ama aniden çıkan bir parayı ödeyemeyecek durumdayken bile hayat enerjisini hiç kaybetmemişti. kaybetmemiştir hâlâ inşallah. borcu ödemişsindir inşallah dayı, sağlıcakla!

aklıma geldi yine ulan be bi sigara yakıp geliyorum. (#1695849)

kendini birine inandıramanın çaresizliği hiç bir bokta yok aq

o sende sahra çölü ama sen onun hayatında kum tanesi bile olamıyorsun

her seçim bir çaredir aslında asıl çaresizlik verdiğin seçimin zehirli meyvesidir. elinden bir şey gelmeyince kabullenmek kolaydır. asıl çaresizlik kendine elimden geleni yaptım mı diye sormaktır.

bu aralar yaşadığım durum. tamam bıraktım olmaz diyorum artık, sevmeyeceğim diyorum karşıma geliyor, sımsıcak gülümsüyor, günaydın diyor usta gözlerim doluyor. sonra kendimle konuşuyorum lan tamam bırak işte o kızı koskoca memlekette başkası mı yok ? kendime bile cevap veremiyorum. uzun süre görmüyorum mesaj atıyor resmine bakıyorum yine gözlerim doluyor ben bırakdıkça o bırakmıyor, resimleri bırakmıyor ama hiçbir zaman biz olamıyoruz. çaresizim sözlük.

"geçmiş bir zamana gitmek ne mümkün" bunun çaresizliğiyle yandım kavruldum, beni bitiren bu gerçek oldu, ne mümkündü geçmişe bir an gitmek, şöyle diyor şiirinde bir şair; "şimdiden geçmişe bir yol gider mi? yüzyıllar buluşup bir an eder mi?" ne mümkün ah ne mümkün, içim dışımda, genzim ağzımda, ağlasam susmam, dökülsem toparlanmam, düşsem kalkamam, ne mümkün bir anı geri getirmek ne mümkün, çaresizlikten ölüyorum, imkanı yok artık ölüyorum, kanım çekildi sanki damarlarımdan ölüyorum, her caddede adı var, her sokakta izi, her yer o, her şeyde o var, ne mümkün unutmak, ne mümkün bir anı geri getirmek, şarkılar hep o'nu mu söyler? yollar hep o'na mı gider? çiçekler hep o'nun gibi mi kokar? bir an olsa keşke, bir an, tek bir an, o ana dönsek, tutsam yakasından, omuzlarından, ellerinden, izin vermesem, olacaklara, olmasa keşke bu olanlar, olmasaydı bu yazdıklarım, olmaz olsun o'nsuzluk, olmadı o'ndan sonra hiç bir şey eskisi gibi.

beklerim gelmez haykırırım duymaz ağlarım bilmez çaresizim, çaresiz

hani ne yapsan olmuyor tamam bişiler yapmaya devam ediyosun bi işe yaramıyor böyle mal gibi arada kalıyosun çaresizlik fiziksel bence

o kadar işe yaramaz hissedersin ki.. zaten hiç bi işinde rast gitmez... sonra vücuduna bi ağrı girer,kemiklerin kasılır falan yani bende öyle oluyor sizi bilmem tabi

bugün öyle bir durum yaşadım ki anlatamam sayın sözlük. resmen be yapacağımı şaşırdım. yeşillendirene derdimi dökmek isterim.

bir aşure gunu. annem aşure yapip herkese dağıtmiştı. akşamına ben cok kotuyum,iyi hissetmiyorum demisti. hastaneye goturduler. sonuç zature. ilerleyen zamanlar da vereme saracakti. hatta kanser mi diye bir suru tetkikler. evde sadece uyumakla gecen bir zamandir annem için. ölüm tatlıymış derdi yatarken gulerken üzülmeyelim diye. doktor bir tanidigimizin annemin filmine bakip "bunu nasil kurtarcaz nasil" derken ki anı hatirliyorum. simdi ise " hala aşure gunlerinden korkarım" demesi içimi kotu yapar. kimi için basit bir gun kimileri için kotu anilari canlandiran gün.

aklıma geldi yutkunamıyorum dedim tutayım kendimi yazmayayım yarası olan varsa deşmeyeyim diye ama dayanamdım be sözlük. babamın kemoterapiden sonra saçlarının dökülmesi geldi aklıma ilk başta az döküldü zaten bilmiyordu dökülür kıyamazdı saçlarına çok severdi. bir gün gitmişim dayımlarda kalıcam baktım babam arıyo dedi" saçlarımı yıkadım hep döküldü gidip kestirdim bende" ama hani söylerken de hissedersiniz ya ondaki o çaresizliği bişey bile diyemedim o kadar çaresiz hisettim ki kendimi ah be yalan dünya ne diyim ki ben şimdi kelimelerinde bi anlamı yok

bazen bir mesaja saatlerce kitlenip kalarak ağlamak.

t: ümit yaşar oğuzcan şaheseri.. "insan nasıl gökyüzüne baktığı zaman bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa güzelliğin de bana aynı şeyleri düşündürüyor" beyti engin'in sesinden; link --- spoiler --- çaresizliğin en amansız olduğu yerdeyim şimdi ilk defa sevmenin tarif edilmez korkuları içindeyim uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında seni düşünüyor ve korkularla yine sana doğru koşuyorum hep aynı soru düşüncemde "ya severse" o zaman neler olabileceğini düşünmek korkutuyor beni ilk defa yenileceğimi anlıyorum karşımda kendinden emin gözlerin, dudakların, ellerin bunu söylüyor bana seni tanımadan geçen bütün yıllara lanet ediyorum önceleri hiç bilmediğim adını, şimdi binlerce defa tekrarlıyor dudaklarım gün oluyor bir tabloyu seyredercesine mutlu heyecanlarla doluyorum karşında gün oluyor eski bir yunan heykelin ölümsüz güzelliğiyle büyülüyorsun beni gözlerin gözlerime takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor beni sevmediğin sevmeyeceğin o zamanlar öylesine yıkılıyorum ki bilemezsin insan nasıl gökyüzüne baktığı zaman bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa güzelliğin de bana aynı şeyleri düşündürüyor gün oluyor mavilerde, gün oluyor kırmızılarda, gün oluyor karalarda yaşıyorum seninle dudaklarında çıkan her kelime suya bir taş atmışçasına büyüyor içimde nereye gitsen kulaklarımda o yarı karanlık çocuksu sesin sonra kendine has kokun, kokuların en çıldırtıcısı, en tahrik edicisi ve gözlerin... esmer bir akşamüstünün serin hüznünü getiren gözlerin görebildiğim, duyabildiğim her şey bana seni sevmeyi söylüyor uzaklaştıkça yaklaşıyor uzak işin en kötüsü yaklaştıkça da uzaklaşmaktan korkuyorum belki hiçbir zaman sana seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim ne sana nede senden başkasına… düşün ki çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum sanki söylediğim anda her şey bitecek ve bu emsalsiz büyü bozuluver ilecekmiş gibi geliyor bir insanın kendini aldatması ne güçtür bilirsin bu sevmek korkusunun aslında çok sevmek olduğunu biliyor fakat anlatamıyorum galiba asıl korku sevmek değil onun arkasına gizlediğimiz sevilmemek korkusu küçük aldanmalarla kendimizi avutmaya çalışıyor düştüğümüz bir çıkmazda bir teselli arıyoruz kendimize belki de aynı korkular içindeyiz seninle, bir birimizden haberimiz yok sevmek... seni alabildiğine sevmek... hiçbir şeyi umursamadan, bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek tutmak ellerinden, o derinlere inmek, gitmek oralara, o yerlere orda hep sen olmalı, seni yaşamak ve olduğun yerde bile seninle sensiz olamamak… sonrada sensiz edemediğimi, edemeyeceğimi söyleyememek sana susmak... susmak... korkudan ölünceye kadar… --- spoiler ---

" tüm yelkenlerim yırtılmış ama ben hala rüzgardan medet umuyorum "

bu kelimeyi her duyduğumda aklıma dilek'in görüyorum ki çaresizliği hiç tatmamışsınız hayatınızda cümlesi gelir.

Yedi yıl önce yaşadım bunu,bir kere sadece diğerleri çaresizlik sayılamazmış onu anladım. Elim kolum bağlandı, bok gibi hissettim doğru bir tabirse. (bkz: allah düşmanımın başına vermesin)

"Cenab-ı Hakkı tanıyan ve seven, nihayetsiz saadete, nimete, envara, esrara, ya bilkuvve veya bilfiil mazhardır. Onu hakiki tanımayan, sevmeyen, nihayetsiz şekavete, alama ve evhama manen ve maddeten müptela olur." "Evet, şu perişan dünyada, avare nev-i beşer içinde, semeresiz bir hayatta, sahipsiz, hamisiz bir surette, aciz, miskin bir insan, bütün dünyanın sultanı da olsa kaç para eder? İşte bu avare nev-i beşer içinde, bu perişan, fani dünyada, insan sahibini tanımazsa, malikini bulmazsa, ne kadar biçare sergerdan olduğunu herkes anlar. Eğer sahibini bulsa, malikini tanısa, o vakit rahmetine iltica eder, kudretine istinad eder. O vahşetgah dünya, bir tenezzühgaha döner ve bir ticaretgah olur." "Allah birdir. Başka şeylere müracaat edip yorulma. Onlara tezellül edip minnet çekme. Onlara temelluk edip boyun eğme. Onların arkasına düşüp zahmet çekme. Onlardan korkup titreme. Çünkü Sultan-ı Kainat birdir. Herşeyin anahtarı Onun yanında, herşeyin dizgini Onun elindedir. Herşey Onun emriyle halledilir. Onu bulsan, her matlubunu buldun; hadsiz minnetlerden, korkulardan kurtuldun." "Ey insan! Sen kendini, kendine malik sayma. Çünkü sen kendini idare edemezsin. O yük ağırdır; kendi başına muhafaza edemezsin, belalardan sakınıp levazımatını yerine getiremezsin. Öyle ise, beyhude ıztıraba düşüp azap çekme. Mülk başkasınındır. O Malik hem Kadirdir, hem Rahimdir. Kudretine istinad et; rahmetini ittiham etme. Kederi bırak, keyfini çek. Zahmeti at, safayı bul." "Hem der ki: Manen sevdiğin ve alakadar olduğun ve perişaniyetinden müteessir olduğun ve ıslah edemediğin şu kainat, bir Kadir-i Rahimin mülküdür. Mülkü sahibine teslim et. Ona bırak; cefasını değil, safasını çek. O hem Hakimdir, hem Rahimdir. Mülkünde istediği gibi tasarruf eder, çevirir. Dehşet aldığın zaman, İbrahim Hakkı gibi “Mevla görelim neyler / Neylerse güzel eyler” de, pencerelerden seyret, içlerine girme." ( Risale-i Nur'dan alınmıştır. )

çözüm yollarının kalmadığı, hiç kimsenin yardım edemediği yerde olmaktır. büyük riskler alıp bütün çareleri yok eden insan düştüğü çaresizlikte zamanla kurtulacağını düşünür. bazen çıkılabilir bir noktada kalabilirsiniz ama geri dönüşü olmayan çaresizlikler de vardır.

çaresizlik, insanın başına kötü bir şey gelmesi değil, başına gelene karşı hiçbir sey yapamamasıdır. çaresizlik, gece karanlıkta bi başına dertli dertli sigara içen babadır. çaresizlik, enkaz altındayken uyanamayacagını bile bile uykuya dalmaktır. çaresizlik, 1 hafta önce tutan tüp bebeğinin kalbinin atmamasıdır. çaresizlik içinden ağlamak değil, içinden çıkamamaktır.

Konu sağlık ya da aile değilse kendini değiştirmeyen geliştirmeyen insanın bahanesidir.

Çaresizlik; yapılacak çok şey varken kapılmıyor olmasına katlanmak zorunda olmaktır.

T: Uçsuz bucaksız bir boşlukta sıkışmış gibi hissetmektir benim için. "Çareler içinde çaresiz kaldım" şarkı sözünü deneyimlemek insanın çok zoruna gidiyor.

Hayatta yapmam diye düşündüğünüz ne varsa size yaptıracak tek durumdur. Allah kimseyi çaresiz bırakmasın.

'Çaresizlik bekleyiş dolu, bekleyiş çaresizlik dolu. Zamanın geçmesine ilişkin bir bekleyiş değil bu.' Sefer kant - yasak hakikat

Her zaman Yoksuzluğu hatırlatır Yoksuzluk: Yok'un bile olmaması. Çok Göreceli bir kavram fakat Çaresizlikden kurtalmak için Hiç yapılmaması gereken şeyler yapılabilir (Ben çok yaptım) Ama hiçbir zaman Çaresizlikden kurtulunamaz Adı üstünde Çaresizlik Çarenin olmaması...

Sanırım en acısı, varolan potansiyelini gerçekleştiremeyip içinde bulunduğu yavan hayata hapsolmak

Sanki boşlukta avazım çıktığı kadar bağırıyormuşum gibi. Kimse duymuyor ama yine de denemek zorundayım

Bu hissin eminim pek çok tanımı ve hali vardır. Ama bence en hissedilir olduğu hali, insanın hastanede sevdiği kişiyi beklediği an.

Bu gece ruhum cehennemde sanki. İçim çekiliyor, beynim bağırıyor, bu sefer anksiyete değil eminim. Mutsuzluk nasıl bu kadar yaygın olabiliyor ve nasıl oluyor da bulaşabiliyor? Hayallerim var, planlarım var ama yapacak gücüm yok. Ben çok çaresiz kaldım kendime gelemiyorum, mutluluğu insanların merhametine bağlayacak kadar acizim. Yapamıyorum biri olmadan sırtımda el olmadan yürümeye korkuyorum. Ben tek başıma hareket edemiyorum, kendimle zaman geçirmek istemiyorum. Ben bile bana dayanamıyorum nasıl birileri yanında kalsın isteyebilirim diye kızıyorum ama tek başıma yapabileceğime inanmıyorum. İnsanlara güvenip, sırtımı yaslayıp, kandırıldıktan, yarı yolda bırakıldıktan sonra akıllanırım sandım! Akıllanmıyorum. Ben çok çaresiz kaldım, herkesin sorununa derman olurken, herkes iyi mutlu olsun diye kendimi parçalarken, kendime bi yara bandı bile olamamaktan yoruldum artık. Kendimle, benliğimle savaşamıyorum.

Evreleri vardır. Çaresizliği yeni yeni öğrenen insanlar genelde çevrelerine o konuyu açar. Bir medet umar. Her şey düzelecek denmesini bekler, güzel şeyler duymak için cevabını almak istediği sorular sorar. Bir evresinde yine sorar ama aldığı cevapların gerçek olmadığını bilir. Bu yüzden tatmin olmadığı için daha agresif davranır cevaplayanlara. Hem gerçeği duymak canını acıtır hem de yalanlara kanmamak zor gelir. Bir de artık kaderine teslim olma evresi vardır. Artık kimseye bir şey sormazsın. Bu böyle dersin kabullenirsin. Çıkış yolu olmadığını bildiğin için aramazsın. Öylece beklemek bile yorar ama beklersin. Zamanın geçmesini

Çaresiz insan benim zaafım. Bir insanı çaresizlikle sınanırken gördüğüm zaman elim ayağım titriyor. Sanırım en çok merhamet ve şefkat duyduğum insan çaresiz insanlar oluyor. Zaman zaman ben de kendime göre büyük çaresizlikler yaşadım belki onun empatisidir bilmiyorum ama karşımdaki insanın içindeki sıkıntıyı çekip çıkarasım geliyor hemen. Ta en içimde hissediyorum onun o sıkışmışlığını. Ben biraz savaşçı ruhlu bir insanım. En karanlık gecenin bile bir sabahının olduğuna inandırmışım kendimi, denenecek bir şey varsa onu denemeyi, en abuk subuk kapıları bile çalmayı eğlenceli bile bulabiliyorum. Ama işte çaresizlik tüm bunları da imkansız kılıyor. Çaba göstermeye değecek hiçbir şey yoksa ya da görülemiyorsa ben işte o durumdan, o duruma düşmekten çok ama çok korkuyorum. O yüzden şu dizeler bana ayrıca anlamlı gelmiştir hep: --- spoiler --- Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi taşınacak suyu göster,kırılacak odunu kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin tütmesi gereken ocak nerde? --- spoiler --- Burada şairin bahsettiği şey çaresizlikle doğrudan ilişkili değil elbette ama çaresizlikle karşılaştığım zaman aklıma bu dizeler geliyor hemen. Çünkü Allah'a yapılmış çok ama çok güzel bir yakarış bu. İnsan doğasıyla, insan olmakla ilgili en temel meseleye derin bir yerden değiniliyor.

insana koyan ölüm, terk edilmek, yenilgi, haksızlık gibi olayların etkili olmasının sebebi. bazen aniden, bazense göz göre göre geliyor gelmekte olan ve hiçbir şey yapamıyorsun.