En son ağustosta buralara bir şeyler yazmış olan yazar.
Arada sırada uğrayıp bakıyordum n'oluyor ne bitiyor diye ama uzaktan işte. 6. nesil falan gelmiş yine kalabalıklaşır gibi olmuş buralar da durum aynı.
Belki buranın da tadı bundandır. Ne kadar gidersen git döndüğünde aynı şekilde buluyorsun. Eminim
louis hala "tek mi kaldım lan yine?" diye bir kontrol ediyordur...
Her neyse biraz kendimden bahsedip mekanı sahiplerine bırakmayı planlıyorum ama belli de olmaz hani... belki birkaç kişiye sataşmak için biraz takılabilirim. Zevkli oluyordu eskiden, baktım birkaçı duruyor hâlâ (nihahaha)
Ağustostan bu yana neler yaşadık neler...
Mesela hem enerjimi hem moralimi hem ömrümü sömüren ve yaklaşık 17 sene boyunca direkt veya dolaylı olarak maruz kaldığım işimi bıraktım. Komple hem de.
Ortaklık payı?
Dedim "İstemiyorum."
Kalan alacakların?
Dedim "İstemiyorum."
Pay arttırımı?
Dedim "İstemiyorum."
Maaş arttırımı?
Dedim "İstemiyorum."
Niye?
Dedim "Öyle."
Öylesi de şöyleydi temelde: her akşam eve gittiğimde "Ben bugün katlandığım şeylere niye katlandım?" diye kendi kendime sormak ve soruma düzgün bir cevap alamamaktı.
Maddi olarak ekstra bir olanak mı sunuyordu?
Yoo
Mesai saatleri mi cazipti?
Yoo
Statüsü mü güzeldi?
Yoo
Huzurlu bir iş ortamı mıydı?
Yoo
Bana kattığı bir şey mi vardı?
Yoo
Belki bir gün katar diye katlanmaya gerek var mıydı?
Yoo
E "yoo"ysa sikerler o zaman....
Yarından zaten bir umudumuz kalmadı jenerasyon olarak. Bizden öncekiler memleketin etinden sütünden faydalanıp, evleri arabaları altlarına çekip, tatillere gidip, gezip üstüne bir de yıllarca kafamızı siktiler "bizim zamanımızda şöyle zordu böyle kötüydü" diye.
O şikayetlenenleri bu zamanda bizim yaşa döndür kafalarına sıkmayı beceremezler şimdi.
Neyse nefretimi dizginliyorum şimdilik.
Ne diyordum?
Diyordum ki yarından umudumuz kalmadı. Ailesinden destek almadan, bir yerlerden para vurmadan, illegale bulaşmadan bizim nesilden birilerinin ev araba alması, gönlünce gezebilmesi, istediğini yiyip içebilmesi tamamen hayal oldu.
E madem yarından umudum kalmadı bugünü ne diye harcıyorum? Yani "biraz dişimi sıkarsam rahata ererim" cümlesindeki
biraz bu şartlar altında 250 seneye falan denk geliyor ve benim planlarım arasında 250 sene yaşamak yok açıkçası.
O zaman günü kurtaralım bari diye tam bir şeylere girişiyordum ki eski bir arkadaşım geldi yanıma ve dedi ki "Benimle çalışır mısın?"
Dedim "Aga benim götüm kalktı bir kere. Bu sınırlar içerisinde, bu şartlarla, bu maaşla çalışırım çalışırsam."
"Tamam." dedi.
Önce inanmadım. "Her şey mi tamam?" dedim; "Evet, ne zaman başlayabilirsin?" dedi. 2 ay sonrasına tarih verdim ve o da çıkarıp iki aylık maaş verdi önden. Hem de çalışmayacağım iki aylığı.
İşte orada bir gurur duydum kendimle. Afffferin olm
zyf dedim şimdiye kadar hakkını vererek yaptın işini bak iyi duyurmuşsun ismini. (Evet böyle kafiyeli söyledim ve komik olduğu için güldüm siz de gülün.)
Kasımda başladığım işime hâlâ devam ediyorum. Mesai saatlerim cazip, statüm güzel (kartvizitimde genel müdür yazıyor ehehe), huzurlu bir iş ortamı ve bana bir şeyler katıyor sürekli. Maddi olarak ekstra bir olanak sunuyor mu peki? Açıkçası umurumda değil ama sunuyor da. Ortalamanın üstünde bir maaşım var.
Bir de biri var. Allah'ım nasıl güzel, nasıl tatlı, nasıl şirin... böyle içim içime sığmıyor kendisini gördüğümde. Sarılmalara öpmelere doyamıyorum. Bak bahsederken gülümsememi durduramıyorum o derece. 9 aydır beraber yaşıyoruz ve bir insanla bir evi bir hayatı paylaşmanın bu denli zevkli olabileceğini hiç tahmin etmemiştim. Hem onu hem onu sevmeyi çok seviyorum.
Nazar değmesin diyelim.
Bu ağustosta da nişan var kısmetse. Hepiniz davetlisiniz. Evlilik teklifini önce kendisi yaptığı için benim ekstradan yapmam gerektiğini düşünmüyordum ama o işler öyle olmuyormuş. Aldım yüzüğü. Gelecek hafta ayarlayacağız bi'şeyler. Heyecanlıyım bu sebeple...
İşte böyle. Daha yazacak çok şey var da gerek yok. Zaten ben bile okumam bir daha bunu...
Son olarak buradan tanışıp çok çok sevmeme rağmen ayıp ettiğim, ihmal ettiğim birkaç kişiden özür dileyeyim. Sadece size de değil birçok kişiye ayıp ettim, biliyorum ama affınıza sığınıyorum. Her şeyden sıyrılmaya çalışıp kendime öyle gömüldüm ki uzun bir süre ona rağmen kendimi bile ihmal ettiğim oldu.
Ama özellikle
abcd. Gitmiş zaten. Gittiğini gördüğümde çok üzüldüm. Niye yazmadım? Hiçbir geçerli açıklamam yok ama işte yazmaya da yüzüm yok. Kalbim seninle keman virtiözü umarım iyisindir.
Fallen, avkat, dengesiz, thgodmother, depresif, cort, suluk, cokyoruldum veee kelimelerin efendisi louis heeepinize selam olsun. İsmini saymayı unuttuğum varsa da yaşlılığıma versin ve büyüklük göstersin....
Haaaydi görüşürüz.