yanlış anlaşılmak

nefret ediyorum yav

ara ara başıma gelir hepimizin başına geliyordur illa ki çözümü kolay özür dilemek evet özür dilemek kısacık ömrümüzde kalp kırmaya hiç gerek yok kimse özür dileyerek cehennem çukuruna düşmez

bazen insanlar yanlış anlamak istiyorlar, sen ne yaparsan yap fayda etmiyor

arkadaşlarım ne desem tersini anlıyorlar. ya ben kendimi anlatamıyorum ya da onlar beni anlamak istemiyor bilemiyorummmm

yanlış dahi anlaşılmadık..

dediklerim o anlamı kastetmesem de bazen ister istemez öyle yerlere çıkıyor ki kendimi açıklama gereğinde bulunuyorum. yani anlayacağınız çokça karşılaşıyorum bu durumla

Yeni yeni tanıştığım insanlarla konuşurken sürekli yaşadığım durum. Genellikle laflarımı çok törpüleyemediğim için oluyor galiba. Ne düşünüyorsam öyle söylüyorum ama çoğu zaman kendimi tam olarak ifade edemeyip yanlış anlaşılıyorum.

sen ne kadar anlatırsan anlat anlattıkların karşındakinin anladığı kadardır

Etrafımdaki salak insanlara kendimi anlatmayı uzun süredir bıraktım. Ve artık anlasılmayı istemiyor gibiyim

-Selam veriyorsun küfür olarak algılanıyor -yemek yemiyorsun yemeğe küsülmez diyorlar -birisiyle konuşuyorsun, dereden su getirip denize döküyor -konuştuğun zaman karşı tarafın kırılacağını bildiğin için pek konuşmak istemiyorsun, haksızsın ya susarsın diyorlar veya niye soğuk yapıyorsun diyorlar -ulan tamam bu insandan çok güzel dost olur diyorsun sonra bir şey diyor tadın tuzun kalmıyor -bir başka insan üzerinden kıyaslama yaparak hemen koşa koşa önyargıya sarılıyorlar -bakkala iki ekmek almaya gidiyorsun bakkal niye geldin der gibi bakıyor Tabi bu insanlara suç bulmamak gerek sonuçta herkes kendi yaşadığını bilir.

Sürekli başıma gelir. Konuşmaya korkar oldum. Hep konuştuklarımdan bir ima, anlam çıkarıyorlar. Bense net konuşan biriyim. Ne dediysem o. Başka bir anlam yüklemem. Artık öyle bıktım ki, kimse sormadan açıklama yapıyorum. Galiba iletişim kuramıyorum ben.

Çevrede empati kuramayan insanların bulunması, kendini yeterince iyi ifade edememe başlıca sebeplerindendir. Bende ikisi de mevcut. Aslında kendimi çok güzel ifade edebilen biriyimdir ama gerçekten beni etkileyen konular olunca ne ben anlatabiliyorum ne de karşımdaki anlamak istiyor. Sonrası zaten klasikleşmiş tavsiyeler ve kapanış.

surekli yasadigim olay artik kimseye kendimi anlatmiyorum herkes isine geldigi gibi anladigindan kendimi bosa yormuyorum artik

Çetin Çetintaş’ın “yanlış anlaşılmak” podcastini dinledikten sonra kafaya takmamaya başladığım durum.

yaklaşık 2 aydır hayatımda olan insan neredeyse 4 ay önceki bi mesajı görüp rest çekti ve yanlış bi anlaşılma yüzünden. yani mutlu olunan bir ilişkide bu kadar fevri olmak ne kadar mantıklı bilemiyorum ama siz siz olun mesajları temizlemeyi unutmayın

kovid on dokuzun oldukça etkin olduğu o berbat süreçte peder hariç ailecek çok sıkıntı çektik. ecinni midir nedir, herif nezle bile olmadı. oysa evde neredeyse her gün birinden biri yataklara düşüyor ve kalkmak bilmiyordu. malesef bedbaht babamın ömrünün ciddi bir bölümünü aile hekiminden hastanelere fellik fellik dolaşarak harcamış bulunduk. hakkını helal eder inş. yine hastanelerin tekiyle yolumuzun kesiştiği bir gündü. kafa dinlemek için birkaç haftalığına amcasının evine gelip neticede hastalık hastasına dönüşen, şehirlerarası yolculuklar iptal edilince tatili tamamen zehrolan kuzenim, ben ve tabiki canım babam upuzun koridorda birer koltuğa tünemiş sıramızı bekliyorduk. ihtiyar delikanli bi ara sigara içmek üzere yanımızdan ayrıldı. biz de artık ismen tanıyıp ahbaplık kurduğumuz hemşirelerle ilgili konuşmaya başladık. iğne yaparken hangisinin eli daha hafifti, hangisi daha cana yakındı falan derken konuya kendimizi iyice kaptırdık. -ben olsam hep şuna vurdururum. şerefsizim hiç acı hissetmiyorsun. +hadi oradan. geçen vurdurdum iki saat ayaklanamadım. -yok abi çok iyi vuruyor. bence yine ona vurduralım. +ben hayatta vurdurmam! "allah belanızı versin. bu ne iğrençlik, ne pis muhabbetiniz varmış lan sizin" diyen pederin gür sesiyle yerimizden sıçradık. hemen tepemizde durmuş, tiksinti dolu bir yüzle bir bana bir kuzenime bakıyordu. hastaneyi terk edene kadar ağzını bıçak açmadı.

O kadar çok yanlış anlaşıldım ki artık doğrusunu anlatmaya üşeniyorum

yanlış anlaşıldığını açıklamaya çalışırken daha çok yanlış anlaşılmak. bazen anlatmak istediğim şeyler fazlasıyla birikiyor ama yanlış anlaşılacağımı düşündüğüm için paylaşmıyorum. mesela şu an içimde büyüyen bir yük var ama paylaşamıyorum. konuşmak istiyorum dilim dönmüyor. ben bu aralar fazlasıyla doluyum kendimi tanıyamıyorum.

Bazı insanlara karşı hep yanlış anlaşılıyor hissine kapılırız. Belki de böyle olduğunda suç bizde değildir. Karşı taraf hep yanlış anlamaya meyillidir. Belki de amacı hep tatsızlık çıkarmaktır. Böyle hissettiğimiz bir noktada biz de artık kendimizi açıklamaktan sıkılabiliriz. İşin peşini bırakabiliriz. Bazen de çok iyi giden bir ilişkide yanlış anlaşılma olabilir. Arada sevgi ve saygı olduğu sürece hepsi düzelecektir. Ben şuna inanıyorum ki, aralarındaki bağı koparmak istemeyen iki insan için aralarındaki bağ asla kopmayacaktır. Ancak bir taraf bile bunu umursamazsa istediğin kadar kendini açıkla, o bağ kopacaktır. Bu düşünceden dolayı ben bazen ipleri karşı tarafa bırakırım. Çünkü her zaman elimden geleni yaptığımı bilirim. Vicdanım rahattır. Biriyle aramızdaki bağ kopmuş ise bu kesinlikle karşı taraf sebeplidir. Emin olmadığım kimseyle bağ kurmadığım için olan bağlarım benim için çok kıymetlidir. Konu yine nereden nereye geldi. Neyse. Yani yanlış anlaşılmak her zaman yanlış anlaşılmak değildir demek istedim. Sizi anlamak istemeyen birine hiçbir zaman kendinizi anlatamayacaksınız. Sizi her zaman affedecek birine de yanlış bile yapsanız o sizi temize çıkarmak için bir kılıf bulacaktır.