Bunu bir ara çok yoğun bir şekilde yaşamıştım. Üniversiteye gidiyordum, hiç arkadaşım yoktu. Lisede zaten yakın arkadaşım olmadığı için lise sonrası devam eden bir arkadaşlıkta olmadı haliyle.
Üniversiteye başladım, çok utangaç ve içine kapanık birisiydim. Kimseyle konuşmuyordum, konuşmadıkça daha da içime kapanıyordum. Evden okula, okuldan eve bir rutinim vardı sadece. Uzun ders aralarında tek başıma yemek yemeye utandığım için bir köşede zamanın geçmesini beklerdim.
Bu durumdan o kadar sıkılmıştım ki ben okula gitmek istemiyorum diye sürekli ağlıyordum. Sonra pandemi oldu, daha da yalnızlaştım. Pandemiden sonra okula tekrar başlayınca bir şekilde arkadaşım oldu, onca yıl boşa yaşamış gibi hissettim. Sosyalleşmek gerçekten her insanın ihtiyacı.
İnsan yalnız kaldıkça kendine sarıyor, kafayı yiyor. Hayatında sadece kendin varsın ama bir yerden sonra yalnızlıktan sürekli kendine sarıyorsun. Kendini de kaybediyorsun.