yürümek

Ayrı bir güzel, yağmurlu havada akşam saatlerinde yürümek kat kat daha güzel. Tabi bu kulaklığı takip tek başına yürümekle veya yanında en sevdiğin insanla konuşarak yürümekle daha da güzelleşir.

gorsel

Bu dönemde tembelleşen insanlarımız sağolsun şaşılan bir olay denecek hale gelmiş eylem. Şöyle bi bakıyorum da herkes araba sürüyor yani bu yürümeye engel olmaya yetmezmiş gibi arabadan inecekleri zaman işlerini yapacakları yerin kapısına kadar park ediyorlar. Yani şöyle bir bakınca park alanlarına 30-40 adımlık yerler bomboşken market vb. şeylerin kapısına kadar araba var. Aslında trafiğin kitlenmesinin temel sebepleride bu adam resmen 15-20 adım atmaya üşendiği için yolun yarısına, kaldırıma falan park edip geçiş yolunu tıkıyor. Valla teknolojinin gelişmesi hiç hoş değil gibi insanlar gittikçe tembelleşiyorlar yürümeyi unutacak hale geliyorlar.

Son üç gündür her gün 2-3 saat yürüdüm. Hiçbir sebebi yok. Sanırım sıkıldım. Çok uzağa gitmek istiyorum. Kapatıyorum interneti, çıkıyorum sokağa, nereye gittiğimi bilmeden öyle dümdüz yürüyorum. Müzik dinliyorum genelde. Bir de sürekli ben kimim diye düşünüyorum. Kendimi tanımaya çalışıyorum çünkü kendimi tanımadığım zaman başkalarının düşüncelerini çok fazla önemsiyorum. Bu da beni üzüyor. Bazen yol üzerinde bir bakkala girip su alıyorum. Bazen karşıdan yürüyen insanların yüzlerine bakıyorum. Ne kadar aptal olduğumuzu falan düşünüyorum. Bağımlısı oldum resmen bu olayın. Ders çalışmama engel oluyor. Her gün yürüyerek daha uzağa gitmek istiyorum. Sanki yeteri kadar uzağa gittiğimde her şeyi geride bırakabilecekmişim gibi. Her şeye yeniden başlayabilirmişim gibi.

Bu eylemi gece tek başıma yapmayı o kadar çok seviyorum ki. Üniversitedeyken yurdun büyük bahçesinde bazen gece 2-3 lere kadar yapardım. Kulaklığı takar yağmur çamur soğuk kar aldırmadan yürürdüm. Şimdiyse... dur yazmayayım siz anlarsınız T.C. :)

Derdi olan yürüsün. Süper bir şey çünkü. Aşırı güzel bir yolda yürüyorum şu an. Işıklar ağaçlar falan efsane yani. Hava rüzgarlı çok hafif yağmur atıyor. Atkımı doladım kapşonu geçirdim maske de sıcak tutuyor sağ olsun. Bir tek ellere çare bulamıyoruz bu havalarda. Neyse yerler full yaprak rüzgar da ters yönden esiyor. Yerdeki yapraklar koşa koşa bana doğru geliyor. Kanatlanıp uçacak kuş gibiler. Koskocaman bir düzlükte bir sürü yaprak ve ben varım sadece. Çarpa çarpa yürüyorum hepsine bana saldırıya geçmiş gibiler. Sevinç çığlığı atmış olabilirim az önce djfjr Ama bu hayat bir yaprağın bile mutlu edebildiği insanı üzmeyi başarıyor. Hüüğ :( sjfjd (bkz: hayat sen neden bene bele bele ettin)

-------alıntı------- "...yapmaktan en çok hoşlandığı şey yürümekti. Neredeyse her gün, yağmur güneş demeden, sıcak, soğuk demeden kentte dolaşmak için evden çıkıyordu, belli bir hedefi yoktu, ayaklanı onu nereye götürürse oraya giderdi. New York gezmekle bitecek bir kent değildi, sonu gelmez bir dolambaçtı; ne kadar uzaklara giderse gitsin, kentin semtlerini ve sokaklarını ne kadar iyi tanırsa tanısın, kaybolmuş olma duygusundan kurtulamıyordu. Yalnızca kentte değil, kendi içinde de kayboluyordu. Ne zaman yürüyüşe çıksa kendisini geride bırakıyormuş gibi hissediyordu, kendini sokaklardaki harekete teslim etmekle, gören bir göze indirgemekle, düşünmekten kurtuluyordu ve bu da ona öncelikle bir nebze huzur veriyor, içinde sağlıklı bir boşluk yaratıyordu. Dünya onun dışındaydı, çevresindeydi, önündeydi ve dünyanın değişme hızı, herhangi bir şey üzerinde uzun boylu oyalanmasına engel oluyordu. Önemli olan hareket etmekti, bir ayağını ötekinin önüne koymak ve kendini bedeninin gidişine teslim etmekti. Amaçsızca dolaşınca her yer birbirinden farksız oluyor, nerede bulunduğunun önemi kalmıyordu. Hiçbir yerde olmadığını hissettiği yürüyüşleri, en iyi yürüyüşleriydi. Ve bu da onun çevre sinden istediği tek şeydi aslında: HİÇBİR YERDE OLMAMAK." ------alıntı------ (bkz: the newyork trilogy) (bkz: city of glass) (bkz: Paul Auster) Okumaya yeni başladığım Paul Auster'ın "Newyork Üçlemesi" adlı roman serisinin ilk kitabında (Cam Kent) geçen yürümekle ilgili hissettiklerimi harfi harfine bana anlatan bir paragraf. Sanırım ben Paul Auster'ı çok seveceğim. İşte Edebiyatı bu yüzden çok seviyorum.

Zamana, yere ve kişilere bağlı kalmadan yapmayı en çok sevdiğim şeylerden birisi. Elimde olsa her yere kulaklığımı takıp yürüyerek giderim. Şahane bir şey ya, tarifi yok yani bendeki yerinin. Zamanın behrinde sevdiklerimi geldik geldik diyip dümdüz konyayı da yürütmüşüm, gecenin ortasında karaköyden beşiktaşa da indirmişim... Bundandır pek yürüyüş arkadaşımın olmaması

yürüyorumm sana doğruuuu dirrimm

"yürümek öyle çok da matah bir şey değil ozan... işte al bak ilkkan abin yürüyo... n'aptı? yürüye yürüye gitti köle oldu." (bkz: gibi (dizi))

Yüründüğünü anladıktan sonra konuşmanın tadı kaçıyor. Hele ki daha başında anladıysan konuşmanın geri kalanını lüzumsuz buluyorsun. Birine yürümeyi düşünüyorsanız merak uyandırın. Karşınızdakine "Bana mı yürüyor?", "Bu konuşmanın sonu nereye gidecek acaba?" gibi soruları sordurun. Bodoslama girecekseniz de en azından önce ortak noktalarınızı bulmaya çalışın.

en normal kelimeye bile nasıl farklı anlam yüklemişiz şaşıyorum :p kısa süre önce arkadaşım vasıtasıyla tanıştığım biri vardı. ortak arkadaşımıza demiş ki ben milenyuma baya yürüdüm ama o engelledi… arkadaşım beni iyi tanıdığı için makul cevap vermiştir diye düşünmek istiyorum, diğeriyle de iletişimi kesmiş bulunduk. aslında bu kadar kısa ve basit bir mesele de değil ama unutmak istiyorum. B12 eksikliğim kendini burda gösterirse mutlu olurum

Eylül ayından beri her gün sabah akşam 2.5km yol yürürüm. Kulaklığı takıp müzik dinleyerek birazda düşüncelere dalarak yürümek bana çok zevk veriyor. Hele birde o yolda yalnızsam bir sohbet bir muhabbet sormayın arkadaşlar.

-(#4322103)

ayrıca yürümek öyle çok da matah birşey değil. al bak ilkkan abin yürüyor.ne yaptı yürüye yürüye gitti köle oldu.

"Biraz yürürsem geçer dediğim o his beni sokak ortasında ağlattı."

Kafanın içinde dolanıp duran düşüncülere eşlik etme biçimi

Yeğenim emeklemeden yürümüştü,bu durum bir süre ondan korkmama sebep olmuştu. Sonradan çocuğun başka numarası olmadığını gördüm şükür. Ablası da geri geri emekliyordu ileri emeklediğini hiç hatırlamıyorum shshhshajaja abimle yengemin genleri birleşince ortaya çorba çıkıyor :)

Bir süre tövbe etmek istediğim ama aynı zamanda çok sevdiğim bir aktivite.

Ardıma bile bakmadan, kalabalığı umursamadan kendimle baş başa kaldığım en güzel zamanlarımdır. Kalabalığın içinde kaybolmaktansa kafamın içinde çalan şarkılarla buralardan kaçmak çoğu zaman tercihimdir ve beni asla yanıltmayan şu kısa yolculuğumda asla yormayan bir tercih:)

köktürk zamanında yorımak veya yörimek olarak karşımıza çıkan eylem. bugün kullandığımız şimdiki zaman -yor eki de bu yorımak fiiline dayanıyor. bahsi geçen eylemin devam ettiğini, yürüdüğünü belirtmek için kullandığımızı düşününce -yor eki akla yatkın bir hale geliyor. fiil kökenli olup sonradan ekleştiği içinse henüz -yür , -yır , -yur gibi varyasyonlarını görebilmiş değiliz. ancak -yor olarak kaldığı zaman da ünlü uyumunu bozan durumlar oluşturuyor. bundan belki yüzyıllar sonra türkiye türkçesinde -yür , -yır , -yur gibi varyasyonlarına rastlanabilir.

En huzurlusu gece vakti loş ışıklı sokak lambalarıyla aydınlatılmış tenha bir caddede olur.

Uzun zamandır yapmayı özlediğim eylem. Bazen yürümek istiyorum artık diye bağırasım geliyor. Kulağa tuhaf geliyor muhtemelen ama evet yürümek istiyorum çünkü yürüyemiyorum. Hâlâ ayakta durmakta ve uzun süre yürüyebilmekte zorlanıyorum. Yürüyüş mesafem kısıtlı. Henüz iyileşemedim umarım en kısa sürede iyileşip saatlerce ağrısız bir şekilde yürüyebilirim…

Varacağım bir yer yoksa yapmayı hiç sevmediğim eylem. Sadece yürüyüş yapmak için çıktığımda sürekli kafamda geri dönüşü hesaplamaktan her seferinde işkenceye dönüyor benim için. Ama gideceğim bir yer varsa erken çıkıp müzik dinleyerek yürümeyi seviyorum mesela. Öyle aman hadi bir yürüyüş yapayım dediğimde sürekli “nereye kadar yürüsem acaba, daha yorulmadım ama dönüş yolunda yorulabilirim, biraz daha yürüsem sonra dönsem çok mu mesafe olur…” gibi gibi gibi sorular kafamın içinde dönüp duruyor.

Kime?