unutulmayan ilkokul anıları

carpim tablosunu ezberleyecektik. ben de calismamistim. hocamda listeden kaldırıp sözlü ediyordu iste bana sira gelmeden tuvalet kaçtım, tabi sonra sinifa girince bekle dedi tabi hshshs baska arkadas kalkmisti onu sözlü ediyordu. sıra gelince dedim hocam misafir vardi calisamadim-klasik yalan :dd- tabi sonraki sözlüye calistim ama yine de bazi yerlerde takiliyordum, sozlu sirasinda ilahi guc geldi galiba gecmistim :dd

sanırım 6. sınıftık. fen bilgisi dersi için öğretmen kemik alıp bir hafta boyunca sirkede bekletmemizi ve bir haftanın sonunda sirkeli olarak okula getirmemizi istemişti. tavuk butunu kullandık bunun için. normal olan her öğrenci öyle yapar zaten. tavuk butunu küçük su şişesine koyup öyle bekletmiştik. ama dediğim gibi normal olan öğrenciler öyle yapar. bizim sınıfta adından emin olamadığım ama hamidiye diye hatırladığım bir kız 2 buçuk litrelik kola şişesine çizgi filmlerde köpeklerin ağzına verilen türde kocaman bir parça kemiği koyup gelmişti. herkes şok olmuştu :d en kötüsü de günün sonunda şişeyi sıktıkları için tüm sirkenin kızın üstüne dökülmesiydi. hayatım boyunca unutamayacağım anılardan biri.. üzgünüm hamidiye, hayat acımasız.

aga köy okulunda tek sınıf var 5 sıra yan yana dizili 1. sınıf 2. sınıf.. 5. sınıf modeli 1. sınıftayım yazmayı yeni yeni öğrenmeye çalışıyoruz hani şu sayfalarca yan çizgi düz çizgi çizilen dönemdeyiz öğretmenin yavşaklığı tuttu kaldırdı tahtaya babanın adını yaz dedi hayatımda ilk defa tahtaya kalktığım andı heyecandan gebericem sanki, bütün köy çocukları beni izliyor 2 harf yazdım devam edemiyorum yazamadım ibine birde azarladı babamın adını yazamadım diye.. eğitim ve öğretim hayatımın ırzına geçildiği ilk noktaydı sonraki dönemlerde hiçbir zaman soruyu bildiğim halde tahtaya kalkma cesareti gösteremedim (öğretmenler çağırmadıkça) ta ki liseye kadar.. sevgili pek muhterem ilk öğretmenim ercüment badem senin ben amına koyayım..

i̇lkokul 3. sınıf tabii o zamanlar ülke'de sınıf sıkıntısı var herhalde sınıfta 66 kişiyiz. neyse ben böyle öne yakın bir yerde oturuyorum ama mide problemi çekiyor olmam lazım ya da onun gibi birşey neyse benim bi kalemim vardı olmaz olasıca yere düştü ulan eğilme işte dimi eğildim bende hocam bir osurdum bak öyle böyle değil pantolon yırtıldı sandım hani küçücük götüm var nereden çıktı emin bile değilim. neyse o sesten etkilenmiş olmam gerekiyor bas gitar falan için hayır böyle saçma bir etkileşim olabilir mi?

bn ilk okuldayken iki sınıf vardı 1. sınıf olarak. ve nedense birbirimizden sebepsiz nefret eder ve kavga ederdik durmadan her gün iki sınıf da hocasından azar yerdi. ve yüce rabbim naptı netti iki sınıfı birleştirdi ve iyi ki de birlestirmis güzel uzun yıllar süren dosluklar buldum ve hala devam ediyo :)

ilkokulunda yeni arkadaslar ederken biri babasi dedi ki: insallah beraber okulu bitirip beraber askere gidersiniz dedi. niye beraber? o bitiriyoru bu sene universiteyi. beni bekle arkadasim

az önce upuzun bi entry yazdım 2 kere silindi ya bu burada kalsın üşenmediğim bi vakit yeniden yazarım

2.sınıfta tenefüste sınıfta oynuyorduk. dişim düştü ve ağzımdan fırladı. hoca şeker sanmıştı snkdlsksksldkdm

i̇lk okulda cuma günleri okul çıkışı yapılan istiklal marşı törenine geç kaldım. sınıftan çıktım merdivenlerden koşa koşa iniyorum bütün okulun önünde yere kapaklandım.müdür bile gülmüştü. çocukken özgüvenimi katleden yegane anılardan bir tanesidir.

unuttum yaa.

bi gün kakam geldi. 2. sınıfa gidiyordum. abi ben tutamadım. bi sıçmışım... altıma. tüm gün boklu gezdim allah iyiliğimi versin.

bir arkadaş dersten kaçacak, düzenek de şöyle normal dışarı çıkar gibi bahçeye çıkacak sınıftan biri de camdan çantasını atacak kaçan kişi çantayı alıp gidecek. her şey güzel, zaten defalarca yapılmış şey lâkin.. çanta kızın kafasına düşüp kaşını yardı aldörşr sonraki günler tabi idarenin çantayı kimin attığının araştırması, diğer sınıflardan gelip kafasına çanta düşen kız kim diye soranlar vs vs

i̇lkokulda erkek bi sıra arkadaşım vardı. sadece yarım dönem sürdü ama çok zor zamanlardı. o dönemler modaydı sırayı 2'ye ayırmak. herhangi birimizin eşyası diğerimizin tarafına geçerse anında aşağıya atılıyordu. ben de dağınık bir insan olduğumdan bütün eşyalarımın sonu sıranın altı olurdu. i̇lk zamanlar baya kavga ederdik ama sonradan samimileştik falan. sonra ben öğrendim ki sınıftaki kızların çoğu bunu seviyomuş. o aralar baya popülerleşmiştim. kızlar gelip onu soruyolardı bana. zirveydi heralde bu... şu an çocuğu arıyorum ama bulamıyorum kim bilir nerelerde.

ilkokuldayken sınıfımız da bir tane kaynaştırma öğrencisi(down sendromlu) arkadaşımız vardı. adı metindi, çok iyi çocuktu saf ve temiz böyle sürekli bizle beraber bir şeyler yapmaya falan çalışırdı. ders boş olduğunda eve gidip sınıftaki futbol oynayan çocuklar için topunu falan getirirdi. şerefsizler bunun topunu alıp aralarına almazdı, ayrıca parası için kullanan orospu çocukları da mevcuttu. neyse konumuza dönecek olursak bir gün metinle okulun arkasında taş savaşı yapıyoruz ama böyle küçük küçük taşları birbirimize atıyoruz. işte kim kime isabet ettirecek tarzından,büyük taşların arkasına falan saklanıyoruz bir şeyleri kendimize siper ediyoruz. oyun kısaca bu işte. oynarken ben kafamı siper ettiğim taşın ordan çıkardım, çıkardım çıkarmasına ama kafama birden 1 kg kadar bir taş geldi, baktım kafamdan oluk oluk kan akıyor, kafam yarılmış ağlıyorum falan ama metine de kızamıyorum ne diyebilirsin ki sonuçta :) . neyse işte cebimden kumaş peçeteyi çıkardım hemen lavaboya falan götürdüler, orda kanamayı durdurduk falan metin bana baya mahçup olmuştu, ne kadar küsmedim zaten sana sıkıntı yok desem de baya özür dilemişti gönlümü falan almaya çalışmıştı. böyle bir anıydı işte...

ilkokulda bir çocuk ve bir kız geldi ayni sene sınıfımıza önce kız geldi bir hafta sonra oğlan..meğer oğlan kızı severmiş ağlamış zırlamış evine uzak olmasına rağmen bizim okula bzim sınıfa kaydolmuştu...neyse 3 gün önce tesadüf düğün fotolarını gördüm instada...mutlu oldum onlar adına bırakmamışlar birbirlerini...kendi adıma üzüldüm insanlar ilkokul arladaşlarıyla görüşüyorlar ben üni arkadaşlarımla bile görüşmüyorum...ailem 1 tane bile arkadaşımın adını bilmez çünkü yok...

i̇lkokul 1 den beri aşık olduğum çocuğun, bana ona aşığım diye küsmesi ve hakkımda çirkin, maymun suratlı gibi kelimeler kullanması.. sonra benden hem dış hem iç olarak daha çirkin olan kızın da kendisine aşık olduğunu öğrenince kalbi kırılmasın diye çıkma teklifi etmesi.. allah cezasını versin o çocuğun.. aradan seneler geçti hala aynı senaryo işliyo

Of aklıma ne geldi... Pazartesi günü, sabah sıraya girmişiz ve arkadaşlarımızla konuşuyoruz. Arkamdaki arkadaşımla konuştuktan sonra önüme dönüp öndekiyle konuşmaya başlamıştım ki arkadan bir bağırarak ağlama sesi... Arkamı bir döndüm, kuş arkamdaki çocuğun suratının ortasına sıçmış. Hayatımdaki en mide bulandırıcı sabahtı. Gözlüklüydü bir de, gözlüğün camları da bembeyazdı...

Cuma günü okul çıkışı istiklal marşı okunacak.3.sınıfa gidiyorum. Herkes sıra olmuş aşağıda. Ben geç kaldım. Hocamız gelip hadi bak hızlı ol okulda kapalı kalırsın demişti. Küçücük çocukla dalga mı geçilir? Bir elimde beslenme çantası bir elimde mont sırtımda çanta koşa koşa iniyorum merdivenlerden. Binanın çıkışındaki merdivenlere gelince bir yuvarlandım bütün okulun önünde. O kadar dalga geçtiler ki haftalarca teneffüse çıkamamıştım.

sıra arkadaşım derste büyük tuvaletini yapmıştı. sınıfta fena koku vardı, kimse de bir şey demiyordu ve ben gün boyu yaninda oturmak zorunda kaldım. :(

Sanırım ikinci ya da üçüncü sınıf dönemimde bir kış günü. Dışarıda diz boyumu geçen kar var. Ertesi gün okulların tatil olduğunu öğrenmişim sevinçle eve geliyorum. Anneme söyledim, okula gitmemek için bahane ürettiğimi düşündü. Halbuki çalışkan bi öğrenciyim.. O zamanlar öğretmenin cep telefonu falan da yok, arayamadı. Tatil olan o karlı günde, sabahın 7'sinde, sıcacık yataktan kalkıp buz gibi önlüğümü giydirdi ve okulun açılmasını bekledik beraber... Açılmadı... Neden kimseye güvenmiyorsun diye sormayın, sanırım genetik.

erkeklerin hunharca oynadığı futbolun ortasına, keyfine, anlamayacağımı bile bile "bana ofsaytı anlatın." diye bağırarak dalmıştım. unutamamamın asıl sebebi o hızda giden bir oyunu (yaşımıza göre hızlı tabii) anında durdurabilmiştim. fakat beklediğim tepki kesinlikle bu değildi ve durdukları yetmedi, anlamam için ayrı ayrı ağızdan uygulamalı olarak anlatmışlardı. ben de gülerek daldığım oyunda birden ciddiyete bürünüp gerçekten anlamaya çalışmıştım. o yaşta, koskoca oyunu durdurup sorumu önemseyecekleri kadar arkadaşlarımdan değer gördüğümü anladığımda o haftam muazzam keyifli geçmişti.

İlkokul 5. Siniftayiz. Manyak bir resim öğretmenimiz vardı. Adam bir gün matematikten 1 alanlar şuraya 2 alanlar şuraya 3 alanlar suraya 4 ve 5 alanlar şuraya diye ayırdı sınıfı sonra aldı sopayı eline en düşük gruptan başlayarak notun düşüklüğü ile ters orantılı sekilde herkesi haslamaya basladi manyak. Sıra bana geldi ben 5 almıştım normalde 5 alanları dövmedi ama senin ablan 1 almıştı ( ablam iki üst sınıfimdi benim) o yüzden beni de dövdü. Ya nasil bir kafadır bu düşünüyorum da aklım almıyor.. benim için tam bir travma nedeni olmuştur bu adamın yaptıklari.. herkes öğretmen olamaz işte.. Çok kutsal bir meslek diye boşuna demiyorlar.

Sanırım 3.sınıftayken bi gün ikizim ağlayarak yanıma geldi bizim sınıftaki bi erkek ona vurup kaçmış o da o kadar narin ki yakalamayı geçtim vuramaz bile. Ben de ona göre o kadar güçlüyüm ki sınıftaki erkekler bana bi şey söyleyemezlerdi hem hızlı koşardım hem elim ağırdır. Neyse hangisi dedim bu bu dedi. Bana şikayet ettiğini gördü, koşmaya başladı. Okul bahçesindeydik sınıfa koştu garibanım arkadaşlarından yardım mı isteyecekti kim bilir... sınıfa gelince yakaladım baktım sırıtıyor ikizime baktım hala ağlıyor. Sinirlendim. Kocaman bi çöp kovası olurdu ya ilkokulda ona oturttum, kalkamadı... o arkadaşım yıllar sonra güreşte bizim ilde 1. oldu. Şimdi çocuğu her gördüğüm yerde kaçıyorum

İlkokul 1-2. Bir çocuk vardı benden hoşlanırmış. Ey arkadaşım kafama kitapla vurarak mı belli edersin hoşlandığını.. hep ispiyonlardım.. Nerden bilebilirdim ki yazık oldu çocuğun kulaklarına sürekli çekildi.

2. sınıfım. Murat diye bir çocuk var sınıfta. Baya kalıplı. Ben de göt kadarım daha, filizlenip boy atmamışım. Neyse. Bu Murat, milleti sırtına alıp böyle atçılık oynuyor. Ben de heves ettim, beni de al, dedim. Almadı. Neden? Çünkü beni sevmiyor. Hırs yaptım, atladım üstüne rodeo yapar gibi. "Deeeh!" diyerek. Beş saniye kadar kendimi Brave Heart gibi hissetmiştim. Sonrasında bu çocuk beni altı ay çim yüzü görmemiş aygır gibi bir fırlattı... Kafamı dolabın kenarına çarptım. Sümük gibi fıjjjık diye kayıp da yere düştüm. Kafamda bir ağırlık var. Hafif de bir sızlama. Millet bağırıyor falan. Elimi kafamın arkasına bir attım. Kan. Sonra diğerini de attım, o da kan. Devlet hastaneleri bok içinde o zamanlar. Koşa koşa özel hastaneye götürdüler hemen. 6 dikiş. Tedavisi biten futbolcu gibi, hastaneden okula dönmüştüm. Sınıf öğretmenimin kucağında çocuk tiyatrosu izleyip eve dönmüştüm. Diğer çocuklar yan yan bakıyordu. Hehe.

Sınıfta bir öğretmen kızı vardı.Çok şımarıktı,sevmezdim. O da beni sevmezdi ben de cok sulugözdüm zaten.Bok rengi pastel boyayla yüzüme çizik atmıştı salak dalga geçiyodu. Şimdi olsa ağzını yüzünü kırardım. İşte küçüğüm, safım o zamanlar bıraz. Hemen ağlamıştım. Öğretmenime söylemiştim. O sırada anneside ordaydı. Kıza aa cok ayıpp gibi böyle yüzlerinde bir gulumseme var gibi sanki, dalgaya alır gıbı bı uyarı yapmıslardı. Üzerinden kaç yıl geçmiş ama hala aklımda. Bir çocuğun duyguları cok etkılenmısse unutulmuyormus. Ben de öğretmen olucam ins. Her seyden önce onların duygularını hıssedıcem.

3. sınıftayım. kadir diye bi çocuk vardı, derste bana kağıt atardı hep. bi gün açtım kağıdı içinde seni seviyorum yazıyordu ben de altına ben umut'u seviyorum yazdım geri attım. birkaç sonraki teneffüs bunu herkes öğrendi, umut da gelip bana tekme atmıştı bi arkadaşıyla :(

Bahçede huzur ve düzeni sağlamaya çalıştığım günlerden birgün hiç beklemediğim bir anda kafama bir darbe yedim. Kaldırım taşı zannettim kafama atılan şeyi, o kadar acıdı. Ben o darbeyle boylu boyunca serilince hocalar korkmuş, ama allahtan sadece şişlik oluşmuş. Ardından bunu kimin yaptığını bulup neden yaptığını sormuşlar. Amına koyduğumun veledi beni sevdiği için yapmış, öyle söylemiş hocalara. Bende ertesi gün bunu duyduğumda çocuğu çöp kovasına atmıştım. İşte o gün bugündür yalnızım.((hüü

Çok iğrenç anılarım var ilkokuldan kalan. Bazılarının travmalarını hala yaşıyorum. Küçükken okulda kendi halinde sakin bir çocuktum. Etliye sütlüye karışmayan, hafif içine kapanık tiplerdendim sanırım. İlkokul öğretmenim -hayatımda tek kin ve nefret beslediğim insan- ayrımcılığın anasını ağlatan bir kadındı. Çocukları sevmiyordu. Buna adım kadar eminim. Şiddet ve hakaretle hepimizi bastırıyordu, hatta çoğu zaman kendi egosunu tatmin ediyordu. Bir gün okulda 23 Nisan etkinlikleri için bir kaç kişi seçtiler. Ben asla istemedim ancak iki kişilik bir oyunda zorla rol verdi bana. Kıyafetler falan verildi oyun için. Teneffüste giyin dedi, giymedim. Derste gelip benim giymediğimi görünce sinirlendi, tahtanın önüne çıkartıp beni soydu ve zorla kıyafetleri giydirdi. Tüm sınıf önünde, üzerimi çıkarmak zorunda kaldım. Yaşadığım utancı, siniri ve çaresizliği unutamıyorum. Çocuk olduğum için olayı tam kavrayamadım hatta ağlayamadım bile korkudan. Hala annemin önünde dahi tişörtümü bile çıkaramam, kat kat giyinmeden rahat edemem. Aklımdan atamıyorum bu anıyı. Bir başka zaman da kendi kafasına göre sınıfı ikiye böldüğü bir kaç anım var. Tembeller ve zekiler olarak oturma düzeni kurardı. Sevdiği annelerin çocukları zekiler sırasında otururdu. Tembeller sırasında oturanlara da etmediği hakaret kalmıyordu. Normal zamanda ders işlerken zekiler sırasındakiler ders işlerdi, tembeller sırasında oturanlar resim yapsın falan derdi. Tembeller sırasının en arkasında oturuyordum, fen dersine de bayılırdım. Bir gün sınav yaptı, 96 aldım. Tutturdu sen 96 alamazsın kesin kopya çektin diye. İki ders boyunca sadece bunu konuştu, arkadaşlarıma bile tavır aldırttı. Tembeller sırasının en arkasında, duvar dibinde tek başıma oturan biri olarak beni bile kopya olduğuna inandırdı bir ara. Sonra tekrar sadece beni sınav yaptı farklı sorularla. Bu sefer 100 aldım. Yine kopya dedi ama diretmedi. Aldığım 100 puanı değil 96 puanı girdi karneme. Hatta 96 bile girmedi, kendi kafasına göre kopyadan puan kırdı. İsmimi asla doğru söylemezdi, bu bende iğrenti oluşturdu. Şuan bile ismimi kısaltan arkadaşım olunca direk sinir geliyor. İstemsizce sert çıkıyorum, kızıyorum. Ailemin durumu pek iyi değildi o zamanlar. Sürekli sınıfta para toplardı, cart curt alınacak bahanesiyle. Biz veremezdik. Sınıfta sürekli bunu bana söyler dururdu. Zoruma giderdi. Bu kadınla yıldızım hiç barışmadı. Öğretmenim bile diyemezdim. Çok haksız yere dövdü, bana oyun oynatmadı, ceza verdi durdu. Emir diye bir çocuk vardı, okuma yazmayı sökmekte zorlanıyordu. Çocuğu tahtanın önüne çıkartıp sürekli dövdü, sökemiyor okuma yazmayı diye. Çocuk ikinci sınıfta okulu bırakmıştı, mahallede görüyorum bazen çok üzülüyorum. Sırf bir manyak yüzünden eğitim hayatından daha ilkokulda koptu. Sonra da hiç geri dönmedi sanırım. Velhasıl kelam ilkokul deyince içimi bir korku, hüzün ve ağlama hissi kaplıyor. Zihnime kazınmış çok iğrenç ve travma yaratan anım var. Bir insanın, hele çocukları gram sevmediğine emin olduğum bir öğretmenin kurbanlarından olduğumu düşünüp duruyorum sürekli. Uzun uzun yazdım, neden yazdım bilmiyorum ama artık kusmak istiyorum bu anıları.

1.sınıftayım. Annem kalemliğimde dursun diye tahta kalemi almıştı. + Anne ben bunu öğretmene mi vereceğim? - Hayır kızım kalemliğinde dursun. + Peki anne ben bunu öğretmene vermeli miyim? -Kızım hayır, öğretmene verme kalemliğinde dursun. Gidip kalemi öğretmene vermiştim...

Okulda su maymunu ticareti yapıyordum.ta ki veliler çocuklarımız kanser olacak diye korkup şikâyet edene kadar.

ilk e okul fotoğrafımda abi bana bağırmıştı “ yav görmüyor musun ordaki daireyi onun içine girip orda dur” diye.. o kadar üzülmüştüm ki dünyanın en derbeder fotoğrafı olabilir.

İlkokul 5 veya 6. sınıftayım. İlaç kullanıyorum onu da tabletle değil tek tek peçeteye sarıp okula götürüyorum ve kahvaltıdan sonra yutuyorum. Ne hikmetse o gün cebimden düşürmüşüm ve yutmakta hiç aklıma gelmedi açıkçası. O gün de cuma günüydü okuldan çıktım eve gittim, neyse pazartesi oldu okula geldim sınıftan arkadaşlar bana ters ters bakıyor dedim noldu. bu gerizekalılar hapı almışlar bir güzel karakola götürüp bu ne abi diye sormuşlar. Poliste bunları evlerinden tek tek alıp sorgulamışlar. Ulan hadi geri zekalılar tamam bana sormadınız da polise sorma gereksinimi niye duydunuz.

şöyle bir düşününce ilkokul anılarımdan çok travmalarım varmış. matematik sınavında, salya sümük ağlarken hiçbir şey yapamadığımı anlayınca kağıdın kenarına 'özür dilerim öğretmenim, ben bu soruları anlamadım.' yazmam... buradan öğretmenime sesleniyorum, özür dilerim öğretmenim ben bu soruları hala anlamıyorum.