senenin kaç olduğunu hatırlamıyorum. konya'da okurken ailemin yanına dönmek üzere otogara gidiyordum ve tramvay çok kabalıktı. sen cam kenarına oturmuş içli içli ağlıyordun, yaşlar gözlerinden su gibi dökülüyordu. yanımda sadece yolda okurum diye aldığım bir kitap vardı, arkasından ufak bir parça koparıp ''gülmenin sana daha çok yakışacağını düşünüyorum. hiçbir şey için bu kadar üzülme'' yazdım ve otogarda inerken sana verip uzaklaşacaktım şans o ki sen de otogarda indin, ağlayarak yürüyordun yanımda. sana döndüm, elinin içine kağıdı bırakıp belki daha kötü hissedersin diye büyük adımlarla önüne geçtim. ışıklarda beklerken aniden bana sarıldın ve hıçkırarak ağlamaya devam edip kulağıma sadece ''seni seviyorum'' diyip gittin.
sadece arkandan baktım ve ben de ağladım. ne ismini biliyorum ne de başka bir şey ama içimde seni tanımamanın verdiği bir hüzün var. umarım bunu okursun.