sözlük yazarlarının kendilerinde en sevmediği özellikler

Sinirlenince ağlamakk..

ben eskiden yazardım buralara, ofkeliyim sakin olmam lazım, aşırı kontrolcüyüm veya paronoyolarim vardı, hatta uzun süre destek aldım. şu an yaşadıklarıma dışardan bakıyorum da, sorun bende değil cevremdeymis. niye şimdi sinirlenmiyorum,ya da gece kızları kontrol etcem diye uyku problemleri yaşamıyorum. (ulan ergen kızlar! sizin kahrinizi ben çektim hepiniz okudunuz.mimar,öğretmen,avukat oldunuz, terzi olanınız var, gelin gittiğiniz yerde hanım hanım takılıyorsunuz, ben sizi bilmiyor muyum? neyyyyseeee) uyku promlemim vardı benim,bı saat bile aralıksız uyumuyordum. paranoyak manyağın tekiydim, servisci ile günde dört saat yol yapıyordum, kurumda kalmama rağmen. niye bı servisci çocukları taciz etti haberi okudum diye.(hosteslere güvenmiyordum) bı de şimdi bak, ne öfke,ne kontrolcü ne de paranoyagim. çünkü bu duygu durumuna sevk eden bir şey yok. örneğin; bı veli aradı, hocam temizlik görevlisini mi degistirdiniz dedi, evet dedim. belli hocam eskiden çocuğun çorapları bembeyaz gelirdi,şimdi kirli geliyor diyo. dersi, ödevi ve yemeği geçtim adamlar neyi kontrol ediyor hayret verici! arkadaşlar bu manyaklarla uğraşmak gerçekten zormuş ve ben bunu yeni anlıyorum. el hasıl sizde olumsuz bir şey varsa çevrenize bakın derim. sorun bende değil,sizde:)

insanlara çok çabuk güveniyorum. o kadar kazık yedim hala akıllanmadım, asla akıllanmıyorum. örnek veriyorum: tatilde bi' tekstile girmiştim. benden birkaç yaş büyük bir kız vardı. kızla bir kere yan yana geldik nerdeyse bütün aşk hayatımı anlattım. abi neden yaparsın ki? gece olunca da günün özetini düşününce pişman oluyorum neden anlattım ki diye.. ah minik ah çok pişman olacaksın daha devam böyle asla akıllanma e mi guzum?

birine verdiğim değeri karşımdakinden de beklemek. vermeyeceğini bile bile. karşılıklı olanlara lafım yok tabii ki ama hani olur ya, insanlar belli eder. heh işte biliyorum olmayacağını ama yine de bekliyorum. çaresizlik ah..

bu dünya için fazla mükemmelim.

İnsanın kendine yapacağı en büyük kötülüklerden biri; hata yapmama izin vermiyorum. Biraz da cesaretiniz kırıksa, geçmiş olsun yaşadım demeyin. Hiçbir şeye el atamıyorum ya kötü olursa ya başaramazsam diye. YA INSANSIN ANASINI SATAYIM HATA YAP KOTU YAP NE OLACAK SONUNDA ÖLÜM MÜ VAR diye bağıra bağıra dövmek istiyorum kendimi. Örneklendireyim ben de özendim. Bkz: Resim mi çiziyorum? Picasso olmazsam şerefsizim Bkz 2: Yemek mi yapıyorum? Gordon Ramsey önümde diz çöküp o tereyağlı pilavın tarifini isteyecek.

Sevmediğim huyumu aklı melekeleri yerinde bir yetişkin olarak muhakkak kendi içimde çözüyorum. Çünkü o kavunsuyu sevmiyorsam niye o olayım ki hala? İnatla? İnsanların bende sevmediği huylarım olabilir ki o da beni bağlamaz.

Dün bizim esnaf abilerle iftara gittik, geliyoruz doluştuk arabaya diyorlar ki sen niye hiç konuşmuyorsun bir böyle içine kapanıksın. Abi ben can ciğer arkadaşlarım yanında ne kadar konuşuyorum ki. Heralde beni burada görseler bu kadar şeyi benim yazdığıma inanmazlar, gerçi haklılar da.

Biraz fazla hırslanabiliyorum bazen. Yani öyle boş beleş şeylere de gereksiz hırslanıyorum. Oyun oynarken kazanmasan ne olucak yani ölücek misin? Ama yok durduramıyorum kendimi, ille de ben kazanıcam.

Hayatımda ki insanı ya merkeze koyuyorum ya da hiç bir yere koymuyorum arası yok. Kolay bağlanıyorum zor kopuyorum. En ufak şeyde depresyon moduna geçiyorum.bir olay yaşadığımda başım ağrıyana kadar düşünüyorum. Şu özelliklerim olmasa kuş gibi olabilirdim cikkcikkk...

alışkanlıklarıma çabuk bağlanıyorum. onlardan kopmak ya da değiştirmek beni korkutuyor.

Üşengeçlik, çabuk pes etmek, her şeye çok anlam yüklemek. Cidden nesnelere bile bu kadar anlam yüklemek akıl işi mi? Sadece kendime soruyorum.

aileme karşı aşırı alınganım, dışardan olduğumdan fazla ketum duruyorum, bakışlarımla insan kaçırıyorum, çok yavaşım bi iş yapmam gerekiyosa bana en az 2 saat önce demeniz gerekiyo. bi insanı sevdiğim zaman merkezime koyuyorum kendimi unutuyorum ya hep ya hiç düşüncesine sahibim. son olarak bir yeşim salkım sözü der ki "benim hiç yabancı düşmanım olmadı hepsiyle bi kahve içmişliğim var"

Herkese iyiliğim dokunsun diye çabalarken en çok kendimi yıpratıyorum.

Umursamaz olamamam. :(

Hemen parlayıp hemen sönmem . Birine değer verdiğimde hayatımın merkezine onu koymam ve bazı şeylere kendimi kör etmem.Bu liste uzar gider. (bkz: özeleştiri)

Kendimle dalga geçmeyi çok severim böyle olunca karşımda ki kişiye bu hakkı çok fazla vermiş oluyorum. Bazen kırılıyorum amk benim de kalbim var. En azından kırıldın mı diye sorun Allahsızlar

Fazla iyi kalpli ve hassas olmak

Vazgeçmeyişim. Neden diye sorarsanız bu hayatta ne kaldı yaşamadığım diyorum sağlık problemleri aile arkadaş dost hatta aşk her alanda fire verdim hala vazgeçmiyorum. Yaşamaktan sevmekten gülmekten güçlü olmaktan ne kadar üzerlerse üzsünler insanlardan vazgeçmiyorum herkes buna çok güzel bir şey diyor ama yoruyor belkide vazgeçersem daha mutlu olacağım bilmiyorum sanırım artık tereddüteyim 😓

Birşeye kırılıyorum veya üzülüyorum diyelim hemen düzelemiyorum. Zaten bunu saklayabilen biri de değilim. İnsanlar normal hayatlarına hemen dönüyor ben o anda kalıyorum. Belki günlerce canımı sıkıyorum ya da ağlıyorum o duruma. Bunu değiştirebilmeyi gerçekten çok isterdim. Not: Alttaki 4 entry alnıma dövme yaptırmalık. Herkesten biraz varmış bende!

birine bir kez gıcık olurum ve artık onun nefes alışı bile sinirime dokunur. kendi hâlinde takılıyor mesela ama o takılınca çok çirkin oluyor.

çabuk dahil oluyorum olaylara. bir sorun varsa çözeriz kafasıyla hemen dalıyorum üzerime vazife olmayan mevzulara. oysa bazen kenara çekilip izlemek gerekiyor sadece. sonuçta herkesin kendi hayatı... öğrendim ama uzun sürdü be kardeşş...

hoşuma giden herhangi bir şeye çabuk alışıp zor kopuyorum.

yolda yürürken falan karşıdan gelen insanların yüzlerini net görmeden gözümü ayırmadan bakıyorum. yanlarında gözüme kestirdiğim kişinin kocası/karısı dahi olsa asla kafamı çevirmiyorum. hayır bi' gün yanlış anlaşılıp da, ki olması muhtemel bir durum, biri "napıyon lan sen" dese açıklayamam da nasıl açıklayabilirim ki zaten? sırf bu yüzden birinden dayak yerim diye çok korkuyorum..

normal yüz ifademin kızgın olması. sürekli öldürecekmiş gibi bakıyorum her şeye.

bi şeye ulaştığımda onu elde ettiğimde o şeye tamamen sahip olduğumda ne olursa kim olursa olsun ondan sıkılırım.

Geçmişime takılı kalıyorum oradan bir türlü kurtulamıyorum

Korkağım. Duygular da dahil olmak üzere hemen hemen her şeyden korkuyorum. Bu çok yorucu oluyor

çok aşırı kin tutan biriyim ve bunu sevmiyorum

Çok utangaç olmam. Bugün yoldan geçen biri saati sordu, az daha kalp krizi geçiriyordum

Enayi ve saflık arasında gidip geliyorum bu benim gerçekten çok canımı sıkıyor. Birde olur olmadık şeyleri kafama takıp büyütüp kendime güzel bir dert evlat ediniyorum

çk üşngcm

sürekli aç olmam

Sabırsızım. Kendi hayatıma dair sabırsızım en azından. Esasen eşime dostuma gösterdiğim anlayış seviyesi üst düzeyde, galiba bu yüzden kendi iç dünyamda sabır kalmıyor. İşimin benim dışımda etkenlerle sekteye uğramasına veya beklentilerimin karşılıksız kalmasına dayanamıyorum. Neyi ne zaman planladıysam o şekilde ilerlesin istiyorum, olmuyor tabii.

Sülalemde herkes çok yakışıklı ve ben çirkinim. Saygılar.

Genelde tanıştığım insanların kredisi bende 10 ile başlıyor, bu da karşıda ki insanların çoğunda beni salak yerine koymaya çalışmak, yavşaklık, yalan dolan tavırlara sebep oluyor.. Oysa ne çok özeniyorum tanıştığı insana kredisi 0 olan ve binbir türlü kavga kıyamet huzursuzluk huysuzluk ile karşısındakinin kredisini yükseltmesi için cabalamasını sağlayan insanlara.. Anladım ki ! Böyle insanlar daha kıymetli oluyor bu insanların gözünde.. Ama yapamıyorum, can çıkar huy çıkmaz derler..

Az para kazanıyorum :(

boşvermişlik.

Çok çabuk sinirleniyorum. Biraz daha sakin kalıp düşünmeyi denemeliyim. Ama çok zor. Bir şey çıkmaza girince o an her şey üstüme üstüme geliyor ve aksilikler sıralanıyor. Sanki sinirlenmem için evren oyun oynuyor da ardı sıra aksilikler.

iş çevresinden uzaklaşınca başlayan ama artık azalan konuşma bozukluğum. kelimeleri tutarak konuşuyordum. çok s2maonik hissettiriyor insana kendini.

Eşyalarım konusunda çok takıntılıyım. Özellikle araba. Park yeri düzgün oldu mu? Orada çizerler mi ? Sürterler mı? Ulan bu çizik yeni mi olmuş ? Bunun gibi yüzlerce sorular. Gerçi bunda şu sebepte var ,6 yıllık birikimi Türkiye şartlarında araca bağlayınca malda canın yongası oluyor.

gereğinden fazla merhametliyim sanırım, buna bir nevi aptallık da diyebiliriz. kendi hayatımı, kendi isteklerimi sevdiklerimin önüne koyamadığım zamanlar çokça oluyor ve bu beni içten içe yıpratıyor.

İnsanların mızmızlanmalarını duymamak için bir şeyi kendim istemesem de onlar istediği için yapıyorum ve bu bazen aşırı yorucu oluyor

iki tane sevmediğim özelliğim var aslında. ilki üzülürsem veya sinirlenirsem hemen sesime ve yüzüme yansıyor. ikincisi ise kinciyim. karşımdakinden intikam almakla uğraşmam ama yaptığını da asla unutmam. ikisinden birini seç değiştireceğiz deseler hiç düşünmeden ilkini seçerdim. o yüzden poker face insanlara imreniyorum. ya 'sen de yapabilsene bunu kızım manyak mısın sen' diye dolanıyorum devamlı.

Ağlayınca gözlerimin kızarıp şişmesi. Herkes anlıyor ağladığımı, ulan derdime mi ağlayayım, baş ağrısını mı çekeyim, size açıklama mı yapayım?? O yüzden işte şimdi buz torbasıyla entry yazıyorum, on dakikaya geçmesi lazım acilen.

bencillik, umursamazlık, duyarsızlık. bu sebepten siyasi bir görüşüm de yok ülke yıkılıp kişisel düzenim bozulmadığı sürece benim için bir sorun yok. olan biten hiçbir şeyi umursayamıyorum. bir de hangi konuda olursa olsun duyar kasanların aşırı cringe olduğunu düşünüyorum bu tarz yorumlara dakikalarca kahkaha atıyorum. kişiler bazında insanlara karşı bencil ve umursamaz tavrımı geçtim ülke yanıyor millet neler yaşıyor sırf olumsuz etkilenmemek için ilgilenmiyorum. kim ne yapmış ne yaşamış umurumda olamıyor. Sevdiğim kişiler dışında kimseyi umursayamıyorum. Allah başıma vermesin diyorum bir yandan olanları gördükçe ama negatif hiçbir şeye bakamıyorum. böyle yazınca yine bu huyumdan nefret ettim. Ne kadar eksilensem hakkımdır şu an. Ben niye böyle oldum aslında sebebini de biliyorum, ama başka türlü de olabilirdim belki bilmiyorum başka duygulara da tutunabilirdim... olaylara bakış açım tam olarak bu

mesela birine buluşma ya da bir arkadaşıma onlarda kalma sözü veriyorum ve bu buluşma ya da kalma günü yaklaşınca aslında buluşmak ya da onda kalmak istememeye başlıyorum ve daha sonra neden söz verdim ki diye kendime kızıyorum, ya kızım neden söz veriyorsun o zaman diceksiniz işte ben de bilmiyorum bundan nefret ediyorum kendimle ilgili bi tık da bu hayır diyemediğim için. şimdi dövcem kendimi

Sakarlığım.. :( Bazen eğlenceli olsa da bazen o kadar sıkılıp nefret ediyorum ki bu durumdan. Böyle acalem var yine sakarlık yapmışım bir şeyleri kırmışım , dönmüşüm gel temizle şimdi aq yaa :)

neyseki harikayım da 8 bin satır yazmıyorum..

sanırım hayatıma aldığım insanlara değer verme huyum ne yaparsam yapayım çevremdeki insanları hiç kıramıyorum