sözlük yazarlarının en çok özlediği şeyler

lanet olsun ki zevklerimi ya zevklerimiiii. büyüdükçe hiç bir boktan tat almamaya başladım. yediğim yemekten tut, yaptığım şeylere kadar zevk alamıyorum artık. bi zevk alarak cips yemek var galiba onuda kaybedersem yaşamanın bir anlamı kalmıyacak gibi sdfgsdfg. ayrıca (#1180107)

meyveli pasta

2015-2016 yılları. geri dönmenin bi yolu yokmu allahım?

sabah erkenden kalkıp çizgi film izlediğim zamanlar

mutlu gelecek umudu.

valla ne yalan söyleyeyim doya doya ağlamayı özledim böyle hıçkıra hıçkıra. uzun zaman oldu ağlamayalı insan ister istemez özlüyor

değişen bir şey yok

severken mutlu olmayı çok özledim

üniversite yıllarımı çoğu zaman aklımda hep zamanı geri alsam nereye gderdim diyom kesinlikle üniversite yıllarım :(

hangi birini yazayım şimdi? bir sürü şeyi en çok özledim...

doğduğum evi, çıkmaya çalışırken ilk düştüğüm erik ağacımı, mahallede top oynarken kaleci olmayı, bahçeye salıncak kurup saatlerce sallanıp orada uyumayı, cami avlusundaki olmamış mürdüm eriğinin ekşisini yemeyi, babam işten gelince kucağın atlayıp onu öpmeyi, babaannemle aynı yatakta uyumayı o kadar çok özledim ki anlatamam.. galiba ben çocukluğumu özlemişim.

sadece düştüğüm için ağladığım zamanları, büyümek zor...

küçüklüğüm:(

"çok özlüyorum ya. çok özlemeye başladım. şu an da başladım özlemeye. çok özliycem ben.." dedirten, iyi ki'lerden keşke'lere evrilen şeylerdir. - (#2293705)

boş boş oturmayı bile özledim. ne bileyim yks çalışmak dışında her şeyi özledim.

karpuz.her kış öyle özlüyorum ki sanırsın evlat.

Geçmişe dair özlediğim pek bir şey yok. Sadece geleceği merak ediyorum. Sanırım beni kamçılayan yegane şey, ileri atılmak. Gerçi... Böyle de ucu sıkılmış hortumdan çıkan su gibi hızlı akıyor her şey. Kısaca, geleceği özlüyorum. Gerçekleştireceğim hayallerimin meyvelerini toplamayı özlüyorum.

kendimi özledim. eskiden kendimle çok kaliteli vakit geçirirdim, dinlerdim. yapamaz oldum bunu pek. sürekli kafamda saçma sapan düşünceler dolanıyor, asla kendime ulaşamıyorum

öğrencilik.

Muhabbet Önceden muhabbet vardı. Teyzelerin allah muhabbetinizi arttırsın dediği muhabbet. tabii konuşmaktan bahsetmiyorum. Birbirine saatlerce bir şeyler kattığın muhabbetten bahsediyorum. Annelerimiz arayıp endişelenene kadar geç saatte konuşmaktan. Covidden beri, artık eş dost erkek arkadaş aile herkesin o hararetli konuşmaları kaybolmuş. yazık

Kıymetini bilemediğimiz şeyler bence. Çocukken keşke büyük olsam genç kız- delikanlı olsam herşeyi yapsam derdik şimdi ise keşke yeniden çocuk olsam dünyadan bir haber sokakta annem cağırana kadar oynasam,koşup terlesem tek derdim ödevlerin olsa diye düşünüyoruz.Kim bilir belki bi 20-30 yıl sonra keşke genç olsam tek derdim kalbimi kıran gelip geçici üç beş insan,instaya yüklediğim fotoğraf veya gezeceğim yerler iş bulma çabası olsa deriz. Her yaş geride kalan bir özlemi getirir ve zaman asla geçmişi geri getirmez. O yüzden anı yaşamalı insan ne kadar güç olsa da

Çocukluğum pek güzel geçmedi ama arkadaşlarımla akşamları saklambaç oynadığım, kendimi büyük zannettiğim zamanları çok özlüyorum.

birini sevince insanın içinde oluşan o tatlı duyguyu ve bundan 7 ay önceki günleri özledim.

Ankara'ya yaptığım yolculuklar. Mamak'tan geçerken hafif hafif yağan kar. Sabaha karşı aştiye inmek ve o soğuk havayı içime çekmek. Yorgun, uykusuz ama bi o kadar da huzurlu. Çok özledim Ankara'yı. Kavuşuyorum. Belki Mamak'ta sabah yağan kar göremeyeceğiiimm ama kavuşma duygusu o kadar güzel ki.

21 Ocak 2020