ona söyleyemediklerini anlat

yakınsın ama bir o kadar da uzak. korkuyorum ama bi yandan da korkmak istiyorum ama senden değil, birden gitmenden. böyle kal istiyorum, ne git ne de gel. belirsizce dur, ben mutluyum böyle.

nefes almak için pencereyi değilde fotoğraflarını açtığım zaman anladım sana yenildiğimi.

sevgilin olacak o kız arkamdan her türlü hakareti ediyo, sevgilinin arkadaşları arkamdan atıp tutuyo yetmiyo ev arkadaşların, yakın arkadaşların bile benim dedikodumu yapıyo.. üstelik aklımdan en ufak şeytanlık geçmezken ve hiçbi şey yapmadan sabırla beklerken.. ama sen beni onlara karşı savunmuyosun. onların arkamdan konuştuklarını söylüyorum bana kızıyosun, haddimi aştığımı söylüyosun. ben sana olduğum gibi davrandığım, sevgilin olacak o kız şeytanken masum göründüğü için mi inanmıyosun bana??!!

özlemimden geberiyorum ve sen bir zerresini bile bilmiyorsun.

seni pislik,şırfıntı,haysiyetsiz ve onuruz beni salak mı sandın? iki değerlisin lafına istinaden kıçında mı bitecektim ahah

o kim ? he kapıdaki ayakkabimi çalan puştsa eğer allah belanı en kısa zamanda verir inşallah.

senin sevgilim dediğin ama seni sevmeyen o orospu çocuğunun seni sürekli olarak üzmesinden ve ağlatmasından bıktım. artık onun yüzünden ağlama siktir et onu. gel benim ol ağlatanın anasını evveliyatını sikeyim. seni çok seviyorum deli kız. anam avradım olsun çok seviyorum.

randevu için kırk takla atıp beni ikna ettikten sonra randevuya çıkacağımızı nasıl unutmuş oluyorsun allah aşkına ya? sağdan sağdan yürü git, sinirimi bozdun iyice. daha da uğraşmam seninle.

hocam afedersiniz de vereceğiniz ödevin ta a*mına koyim.

ben direkt her şeyi herkese söylüyorum ya eninde sonunda

valla koskoca defter tuttum bir sene söyleyemediklerimi yazdım da yazdım. söylemek için fırsatım oldu 1 sene sonra yarısını bile söyleyemedim bir faydası yok anlatmanın yazmanın ne o duyacak ne siz tam anlamıyla anlatabileceksiniz. hissettiklerinizi anlayabilmesi için kalbinizi söküp vermeniz lazım çünkü bi o kaldı.

sevgili baba, daha önce hiç bu kadar babasız hissetmedim. karşıma bir erkek çıktığında kimi örnek alacağımı da bilmiyorum. beni sevginden ve ilginden yoksun bıraktığın için sana teşekkür edemeyeceğim. çünkü bir yanım hep boş kalacak. bana karşı olan anlamsız güvensizliğini sorgulamayı bıraktım. artık buna da üzülmüyorum. ama diyorum ki keşke gerçek bir baba olsaydın da bana en azından üç beş şey öğretseydin. neyse.

başıma senin yüzünden bir hayat geldi. akıp gidiyor bitiyor engel olamıyorum. hep diyorsun ya; sen ve ben ılgım,anka kuşuyuz... ölür ve doğarız. son kez dirildim anne. bir daha doğurma beni. göçler,bağlar,dinler,adetler,büyük ailelerin küçülünce çektikleri üzüntüler,kıtlıklar ve hastalıklar,genetik ölümler, sırlı intiharlar, evlenmemiş güzel kadınların dedikoduları,evlenmiş güzel adamların aşkları kulaklarımda sızlıyor. ruhum bunların enerjisini artık taşıyamıyor. çöldeki su olayım öyle yok olayım. imkansız olayım. insan kalmak zor anne.

kim olduğunu da bilmiyorum bi tanışsak. :)

üç sene önce mesajıma beş dakika geç cevap verdiğin için ne kadar da öfkelenmiştim. halbuki şimdi? şimdi üç sene sonra yazacağını bilsem üç senemi telefonun başında tüketirim. hayat insanı böyle evcilleştiriyor.

ben baya baya seviyorum seni ya

doğumgününde sana aldığım hediyeyi çöpe attığını biliyorum ama bu sene yine de kendimi tutamayıp sana, özenerek seçip en güzel hediyelerden birini yollayacağım

bir gün ansızın karşısına geçip sadece “neden” diye sormak istediğim biri var, hiç mi bir şeyleri düzeltmek gelmedi içinden.

değmezmişsin.

o kim? o bile yok. olmayana ne anlatayım ki şimdi ben?

çok kötü zamanlar geçirmiş olabiliriz. sana hiç söylenmeyecek sözler söylemiş olabilirim, sen de bana aynı şekilde sözler söylemiş olabilirsin. uzun zaman da konuşmamış olabiliriz, en son konuşmamız da çok kötü olmuş olabilir. ama ölümün olduğu bu dünyada kimseye kırgın olmamak lazım ve bu yüzden sana hiç kırgın değilim. olur da bir gün işin düşerse, ihtiyacın olursa ya da ne bileyim konuşmak istersen, derdini anlatacak birini arıyorsan boşuna zaman kaybetme ben buradayım. yer, zaman hiç farketmez. sabahın körü gecenin 5'i farketmez, ne zaman istersen arayabilirsin. zaten gecenin 5'inde uyanık olurum muhtemelen. bunun bilincinde ol ve yazmaktan,aramaktan çekinme.

umarım bana yaşattıklarını yaşarsın ve dilerim ben mutlu olmadan mutlu olamazsın.

yine gece içlenmişsiniz canım kardeşlerim inşallah buraya değil onlara da söylersiniz vakti gelince:))

ayaklarımı toprağına gömsem birlikte yeşillenir miyiz?

sana geçen çarşamba ettiğim ilan-ı aşk'ı hiç yaşanmasın bu olaya getirmen, hiçbir şey olmamış gibi davranman beni çok yaraladı. o gün bu gündür gülemiyorum lan ben. sen ise her zamanki gibi olmaya devam ettin. metrobüse binip farklı yönlere giderken bana sarıldın sanki bu son sarılışımızmış gibi. bilmiyorum nasıl hiçbir şey olmamış gibi yapabildin ama ağzından bu olay hiç yaşanmasın derken içimde oluşan sızıyı bir duyabilseydin inan böyle diyemezdin. sen her zaman dert ortağımsın derken ben artık dert ortağın olmak istemiyorum artık derdin olmak isiyorum demek istedim ama diyemedim. şimdi sana diyorum ey kısa saçlı kömür gözlü güzel kız; sevgilin olacak o orospu çocuğuyla çok mutlu ol. ama şunu unutma, seni her zaman seveceğim ve şayet o orospu çocuğu seni üzecek herhangi bir şey yaparsa karşısında beni bulacak.

sen yoksun diye, sen yoksun diye her gün ağlıyorum sen yoksun diye

sürekli aynaya baktığımdan dolayı insanlığa nefretim. sana baksaydım sevgiyle dolardım. ama kendimin önüne geçemedim. aynadaki ben hep kazandı. hep de kazanacak. seni ondan saklayacağım ta ki onu öldürene kadar. sonra da güzel günler göreceğiz. insanlığa dair umudum kendini yok etmektir. sessizce hep beraber.

sen öldükten sonra çok şey değişti. hatta o zamanki gibi kalan hiçbir şey yok, sanırım. furkan abi kantinin masalarını değiştirdi, okul boyandı, gölgesinde oturup seni izlediğim ağaç kaç kez budandı, öğretmenlerimiz değişti, sınıflar değişti, hiç kimse en son gördüğün şekilde kalmadı, mesela emir artık doktor olacak, sude de eczacı. mehmet hoca kalp krizi geçirdi, cuma hoca kanser oldu, rıdvan hoca ihraç edildi mesela. hep de öyle kötü şeyler olmadı tabii mesela erdem hocanın bir oğlu oldu sanırım şu an iki yaşında bir görsen dünya tatlısı maşallah. sen bana bakma ben de değiştim, artık o pozitif kız çocuğu değilim sanırım ama güzel şeyler de oldu yani. bir sürü kişi okul değiştirdi, içlerinde seni bana hatırlatan çok kişi vardı bir bakıma bu güzel bir gelişmeydi. senin nasıl öldüğün konuşuldu okulda ama sadece bir hafta. sonra herkes unuttu. i̇nsanlar böyledirler, alınma, onları heyecanlandıracak bir olay bulurlar ve heyecanları hemen tükenir. çoğu adını bile hatırlamıyor. hatırlayanlar da benim yüzümden hatırlıyorlar, unutmalarına fırsat vermedim. biz o sıraları terkettik, mezun olduk o okuldan. bütün devrenin olduğu o mezuniyet fotoğrafında bir kişinin eksik olduğunu benden başka farkeden olmadı. kep atarken o insanlar yüzünden yarım kalmış bir hayatın olduğunu hatırlayan olmadı. seni sevgiyle bile anmadılar ama iyi ki bunu yapmadılar çünkü senin ölümünde parmağı olan insanların ikiyüzlülüklerine tahammül edemezdim doğrusu. yıllar değişti, üç doğum günün geçti, mevsimler değişti ve tekrar etti, senin mesajların silindi, sosyal medya hesapların silindi, okulun yanına yeni binalar dikildi, okulun tabelası değişti, okulun aşağısına hani şu yaslanıp sigara içtiğini direk vardı ya işte onun yanına bir lokanta yapıldı, onun yanına da pazar kurdular, yurt yenilendi, odalar değişti, biz begüm'le küstük, sonra senin eski sınıfından bir kız vardı sen sürekli onunla konuşurdun yorumlarda falan işte o kızla aynı sınıfa düştük dershanede. en büyük değişim de bende oldu sanırım ama en az değişen de benim. boyum uzadı, zayıfladım, artık nefes almakta daha çok zorlanıyorum, başım sürekli ağrıyor, göz numaram büyüdü, saçlarımı 4 kere kestim, artık eskisi gibi güler yüzlü değilim, küfürden hâlâ nefret ediyorum ama artık bu konuya takılmıyorum, sanırım artık sigarayı da seviyorum, artık espri yapmıyorum sık sık, eskisinden daha az uyuyabiliyorum, sabah kalkınca gülümseyerek uyanamıyorum çünkü biliyorum ki artık hiçbir sabah uyandığımda seni görmeyeceğim artık doğan güneşi asla görmeyeceksin, annene günaydın diyemeyeceksin. i̇lk başlarda üşür mü acaba diye düşünüyor insan, evet saçmalık olduğunun farkındayım, ama sonra kabullenince öldüğünü havanın ona bir şey yapamayacağını anlayınca yani bunu düşünmüyorsun. hava güzel bile diyemiyorsun. hava soğuk aman atkımı alayım da diyemiyorsun çünkü tüm bunlar anlamını yitiriyor. i̇nan bana yitiriyor. sesini unuttum mesela, artık hayalini istediğim gibi konuşturamıyorum, rüyalarıma girince bile konuşmuyorsun gerçi en son ne zaman gördüm seni onu bile hatırlamıyorum. yani anlayacağın neredeyse her şey değişti ama ben yine de bütün bunların yanında bazen değişmediğimi hissediyorum. hâlâ okulun önünden geçince o direğe bakıyorum, evinizin önünden geçince içim acıyor, perdeler de değişmiş bu arada sanırım annenler artık burada yaşamiyorlar, seni hâlâ özlüyorum. seni seviyorum diyemem ama sevmiyorum da diyemiyorum. seni sevmiyorum diyorum çoğu zaman ama bunları düşününce üzülüyorum ve bazen hayatta olmadığını bilmek ağır geliyor. bazense aklıma bile gelmiyorsun. bilemiyorum bu durum biraz karışık. neyse. ama şunu biliyorum ki eskisi gibi kalan tek şey sensin. ben üç yaş büyüdüm ama sen hâlâ 16 yaşındaki çocuksun. sen hâlâ cuma günü yüzündeki kederle aklımdasın, sen hâlâ voleybol sahasındaki gülümsemenle zihnimdesin. artık kendimi biraz zorlamam gerekiyor yüzünü görebilmek için ama sen yine de oradasın. eskiden deli gibi korkuyordum seni unutmaktan ama anladım ki buna engel olamam. o yüzden vaktimi seni unutmamak için çabalamaya değil bu zamanların tadını çıkarmaya harcıyorum artık. yeniden sesini duymam imkansız ama yine de sesini özlüyorum :) seni de çok özlüyorum, bazen, mesela bu gece. gerçekten çok özlüyorum.

korkak piç.

huzuru senle özdeşleştirmem belki hatalarımın en büyüğü ama bu hatamdan mutluyum hayatımda pişman olmadığım belki de olmayacağım tek hatamsın iyi ki varsın iyi ki tanımışım seni ama sana olan bu sevgimi ya da adı her neyse olan duygumu belli edememek çok zor çünkü korkuyorum gitmenden eskisi gibi olamayacak olmamızdan ama belli etmek de istiyorum belki diyorum o da bana karşı aynı durumdadır...seninle beraber gezmek istediğim, okumak istediğim, sohbet etmek istediğim o kadar yer o kadar kitap o kadar şey var ki ama bunların hepsinin "benim" hayal ürünüm olması da can sıkıcı...zaten bizi bu küçücük umutlar mahvetmiyo muydu?