okuduğu kitap bitince üzülen insan

ustune bide sonu istediğim gibi bitmemişse daha çok üzülürüm

(bkz: simyacı) bitti ağlicaktım nasıııul biteeerr pouuuuull 182 sayfa nee şunun uzun versiyonunu çıkar diye anırdım :(

heleki mutsuz,acı biten aşk hikayelerinde bana yapılmış gibi kin nefret falan duyuyorum.

(bkz: ustam ve ben) için söz konusu olan durumdur.

bülbülü öldürmek adlı kitabı dün sabaha karşı 5 gibi bitirdim ama elimden bian olsun bırakmak istemedim. bir çocuk gözünden ırkçılığın nasıl olduğunu anlatması yanı sıra aynı zamanda olay örgüsü heyecan verici. tavsiye ederim. bir listede adını görmüştüm. 30 yaşına gelmeden okunması gereken 30 kitap listesinde bu kitap.

okuduğun kitap bittiğinde çöken üzüntü artık orada yaşanmış hiçbir şeyin değişmeyeceğini bildiğin için olabilir. bu his biraz tanıdık geldi

livaneli'nin kitaplarında sıkça yaşadığım durum. okuduğum yazarlar arasında ilk 3 e girer

kitabın son paragrafından sonra oluşan o boşluk hissi, gözlerini ortamda bir gezdirip, tekrar kitaba bakmak...

simyacı'yı bitirince ağlayasım gelmişti sonra hemen bir daha okudum.

okuyamiyorum sözlük. açtığım her kitapta 1 paragraf okuyup daraliyorum. sigara molası veriyorum sonra. döndüğümde kitabı elime alasim gelmiyor.

hemen başka bir kitaba başlayıp arayı açmıyorum -ki genellikle birden fazla kitabı beraber okuduğum için herhangi biri bitti diye üzülmeye fırsatım olmuyor.

üzülmemek için hemen diğerine başlıyorum

çünkü her kitapta bir karakterle özdeşleştiriyorum kendimi, içimden bir parça buluyorum onda. sonra kitap bitiyor ve o burukluk gitmiyor

i̇şte bu yüzden kitap okumuyorum.

elimi nereye koyacağımı bilmiyorum ya. hem hemen bitsin istiyorum hem de hiç bitmesin. hem mutlu son istiyorum hem de mutlu son olunca bu nasıl son diyorum. mutsuz son olunca da üzülüyorum. sanırım ben ruh hastasıyım.

the catcher in the rye bin sayfa daha olsa sıkılmadan okurdum

harry potter'da yaşadım. çünkü serinin diğer kitabına geçemeyecektim. hala yarım bekliyor seri. bu yıl biter diye umuyorum.

okuduğu kitap bitince insan o yok olduğu kurgu dünyada bir karakter olmaktan çıkıyor, yabancı oluveriyor.

Bir ara sissoylu serisini okuyordum. 2. Kitap bitti 3. Kitabı arıyorum her yerde. Daha pdf'den haberim yok o zamanlar. Neyse efendim seri bitene kadar başka kitap da okuyamam çünkü o dert yer bitirir beni. O kadar seviyorum. Kitapta da atiyum denilen kutsal diyebileceğim bir madde var. Günlerce aklımda kaldı olayları falan. Bir gece rüyamda eşimden su istemişim. Rüyam tam kitaptaki gibiydi. Sonra eşime bi kaç kez seslenmişim. Tabi bunların hepsi rüyamda oluyor. O cevap vermeyince sinirlenip "kendi atiyumumu kendim alırım." (Atiyumdan kastım suydu ama ) Dedikten sonra rüyadan uyandım. Sonra ne dedim lan ben diye diye su içmeye gittim.

Bende böyleyim, hem kitabı okurken çabucak bitmesin diye yavaş okumaya çalışırım hemde merak ederim diğer sayfaları hızlı okumaya çalışırım. Önünde sonunda bitiyor ama olsun şu ikilemi yaşamak da güzel, kitabı alırken yaşanan mutluluk ve kitap bitince oluşan üzüntü bile güzel..

Ben ağlarım bide.