mezun olmak

4 yılın sonuna ha geldik, geliyoruz. çok opsiyonlu hayat planlamam hazır ancak ben o opsiyonlara hazır mıyım? orası muallak.

yaşandı ve bitti saygısızca

üzücü olay, keşke hayatım boyunca okusam ve tek derdim vize/final konularını nasıl yetiştireceğim olsa.

Geçen sene evde fasulye ayıklarken öğrendiğim durumdu.

Bugün malumunuz üzere karneleri dağıttık mezun edeceğimizi ettik. Vedalaşıyoruz mezunlarla. Erkek öğrencim de sarıldı etti,helallik istedi vs vs. Ayrılırken sesini yükselterek şunu söyledi “artık mezun olduğuma göreeee ‘seni çok özleyeceğim sarı papatyammmm’ ” shshhshshsh “sen yine de hocam de” desem de kızlar oradan “telefonunda bile öyle kayıtlısınız hocam” dedi. Onun sarı papatyasıymışım ay … Özellikle ‘sarı’ vurgusu saçlarımdan dolayı mı bilememekle birlikte, mezuniyetle beraber kalkan sınırları bana üç buçuk attırmadı desem yalan olur. Hoş geldin ortaokulda gelen platonik aşk…

Bugün mezuniyet törenim vardı babamın gözlerine baktığımda gördüğüm o ışık varya paha biçilemez… Dedim helâl sana be kızım

kendime çok uzak gördüğüm mevzu. yakın gelecekte gerçekleşebilme ihtimalini maalesef görememekle birlikte uzak gelecekte, tahmini 7-8 müsade varsa 10 sene civarı, bir gün rastlaşmak ümidiyle yanıp kavrulduğum da mevzudur aynı zamanda. ümidim, umudum baki ancak bazen yüklerim ve yorgunluklarım gibi belli başlı aksaklıklar neticesinde ne ümit ne de umut namına pek bi şey kalmayabiliyor. işte o anlarda, gerçekleşme ihtimalini göremediğim mevzular, kategorisine dahil ettiğim de mevzudur. özetle, bu mevzunun amk.

bitti. mis gibi mezun oldum. sorunsuz, sıhhatli şekilde. iki gündür kabullenemiyorum ama. her an ders çalışacakmışım da çalışmıyormuşum azabı gelebilir diye tırsıyorum. her an cmk’da aklıma takılan bir şey olursa bakayım diye notlarımı atmadım, saklamadım, başucumda duruyor. ben eylülde yeniden okula başlayacak gibi hissediyorum. stajda mezuniyeti kabullenecekmişim gibi bir his var ama hadi hayırlısı. :)

Hayatın daha kötü bir evresi yok yaa. Bilinçlendiğin zamandan beri öğrencisin, kolay değil yıllarca evin oluyor sınıf denilen dört duvarlar. 16/+ yıldan sonra "Öğrenci" diye tanımlanmadığın hayatta nasıl var olacağına şaşırıyor insan. Sonraki adımların diğerlerinin izinden mi olacak kendi yörüngeni mi çizeceksin vs binlerce çelişki içinde boğulmaya sebep olan bir son. Ya da başlangıç ...

Evvvet, karşınızda şu an sözlüğün en en en mezun kişisi duruyor. Böyle heyecanlı bir giriş yaptığıma bakmayın, çokça da korkuyorum. Hayatımın bambaşka bir evresine giriş yapıyorum ve hayatımın tatili üniversitemden ayrılıyor oluşumu kutluyorum. Gerçi ne kadar tatil denir onu da bilmiyorum ya. İlk girdiğim günüm heyecanı ve mutluluğu bir yana içimdeki hüzün dolup dolup taşıyor, tutamıyorum kendimi. Zorlu yollarımı çiçekli yollara çevir allahım nolur zorlaştırma kolaylaştır. Hali hazırda zaten dönmek zorunda olduğum bir kürkçü dükkanı var. Bu beni yeterince sıkıyor ve zorluyor. Bir de ötesini düşünmek istemiyorum. Psikolojik danışman oldum a dostlar :) şimdiden danışan kabul etmeye başlamam şoku peki ?! E o kadar eğitime bu kadar çene düşüklüğüne olsun ama de mi. Korkuyorum dışında hangi duygumu ifade edebilirim bilmiyorum. Hayatımda sorun ettiğim hiçbir şeyin şu an tam anlamıyla sorun olmadığının da farkındayım bu yüzden bu Halime de şükür aratma rabbim de diyorum. Ama şu kredinin kesilmesi canımı sıkmadı değil. KPSS’ye de çalışmaya çalışıyorum bir yandan. pata küte dalıyorum bir noktada sanırım hayata. Beş yıl önce o odasında ağlayan sürekli eleştiren asla sevilmeye layık olmadığını düşünen kız beni görse çok gururlanırdı eminim. Umarım hayatımın daha güzel evresine emin adımlarla yürüyorumdur. Hıdırellez dileğim gerçekleşiyordur. Artık bitmiştir sıkıntılar. Velileri atandığım okulu falan dert ediyormdur. Ve daha az mesleki deformasyon :) Ee neira hanım unutmamanız gereken bir gerçek var en nihayetinde “terapi isteyene verilir.” Herkesin bozukluğu kendine annem :) Efenim bu ara çokça bu deformasyon ile uğraşıyorum da. Her neyse umarım güzel günler göreceğizdir çocuklar. Geriye dönüp baktığımda buraya 2016 yılında kayıt olan çömezden bir kadın yaratmışım. En gururlu benim ayol!

İyi bir şey sanıyorduk, baya kötü bir şey çıktı. (bkz: üniversiteye girmenin işe girmekten daha kolay olması )

geçen sene bu zamanlar olmuştum. yaşlanmış hissediyorum bildiğiniz. 1 yılda o kadar çok şey değişmiş ki hayatımda. ne zorluklar yaşamışım. keşke hiç bitmeseydi diye düşünürüm bazen:’)

berbat bir şey. şanslı değilsen uzun süre iş ararsın, bulduğun iş hayatını siker, kazandığın para da üç kuruş olur.

Benim üniversite hayatım biraz inişli çıkışlı geçti geçmeye de devam ediyor. Artık herkesin ne zaman mezun oluyorsun yeter mezun ol demesinden o kadar bıktım ki mezunum demeye başladım. iki hafta önce yayınlanan mezuniyete katılabilecek öğrenciler listesine hiç ihtimal vermediğim için bakmamıştım ki yarın bildirmek için son gün diye bir mail gelene kadar. Listede adım var. İstersem bugün bildirip 8 temmuzda törene katılıp ben de kep atabilir mezuniyet fotoğrafları çektirebilirim. Benim her mezuniyetim kötü zamanlara geldiği için hiç doya doya eğlendiğim bir mezuniyet törenine katılamamıştım hep mutsuz ve stresliydim bu nedenle üni mezuniyetim benim için de ailem için de çok önemliydi. Resmen içimde kalan bir ukdeydi. Ama yine olmadı. Bu sefer kendi isteğimle katılmayacağım çünkü arkadaşlarım zaten mezun oldu kalanlar sadece tanıdık bir samimiyetim yok. Ailem için katılayım görsünler dedim ama onlar da o tarihte yoklar. Babam abim kardeşim şehir dışında olacaklar iş için yani yine yalnız kaldım. Hayırlısı böyleymiş. Belli mi olur belki sırf güzel bi mezuniyetim olsun diye yüksek yaparım bu kadar okuldan soğumama rağmen.

Mühendislikten 6. akademik yılın içinde mezun oldum mayısın başında. Geriye bir stajım kalmıştı onu yaptım gittim staj mülakatına. Naylon stajın önüne geçmek için mülakata alıyorlar. En sevdiğim asistanın odasına girdim yaptık mülakatı. Seneler boyu onlarca insanla tanıştık bir çoklarıyla yan yana gezdik yan yana yattık aç kaldık bolluk yaşadık ama mülakata geldiğimde ben geldim diye haber edeceğim kimse kalmamıştı. 2017’de 19 yaşında kendim geldiğim bu şehire mülakat çıkışı bi 50’lik fıçı çakıp tek başıma veda ettim.

Darısı işsizlikten mezun olmama

yıllar önce atlattığım, gereksiz bir heyecan. film daha yeni başlıyor gençler, başarılar!

olduk şimdi ne halt edeceğimizi düşünüyoruz kara kara

tüik'ten aradıklarında gönül rahatlığı ile işsizim diyebileceğim artık. karşımda %97 ihtimalle araya soktuğu dayıları ve akp gençlik kolları yakınlığı ile bana bu soruyu soracak adam yine büyük ihtimalle istatistik mezunu bile olmayacak ve bana ne okuduğumu sorduğunda istatistik diyeceğim. müthiş hayat. hala daha silaha nasıl sarılmıyoruz hayret verici bi durum.

2016' da gerçekleştirdiğim ve beni (bkz: Suruç) ile tanıştıran eylem. 3 yıl şikayet edip sonra deli gibi özledim. Bu da kader atının bana attığı en afilli çifte olsun.