kesinlikle adının hakkını veren albüm. her şarkısı ayrı güzel ve ayrı bir karanlığı barındırıyor içinde.
bu albümü ilk dinlediğimde on üç yaşındayım. ablam ordan burdan cd toplayıp, bilgisayara müzik depolarken linkin park'ı da vermiş birileri. iki ayrı albüm.
hybrid theory ve
meteora
hiç dinlememişti. ben ne ola ki bu diyerek açmıştım ilk şarkıyı.
a place for my head . müziği ilk duyduğum anda hipnotize olmuştum. hepsini dinledim. en çok da meteora'yı kalbime işledim. her bir parçası çok iyiydi. ve işte ilk o zaman chester'ın sesine aşık olmuştum. artık azılı bir lp hayranıydım.
chester'ın o hiç bitmeyen öfkesi, nefreti ve bıkkınlığını kendi dünyamla eşleştirdim.
numb ,
breaking the habit ,
sowhere ı belong ,
from the inside ,
easier to run ,
nobody's listening ,
figüre.09 içimdeki bitmeyen öfkemi oyaladı, nefretimi az da olsa bastırdı, karanlığımı aydınlattı.
meteora, linkin park'ın kariyerinin zirvesi oldu, öyle de kalacak.