kinyas ve kayra

bana bu kitabı hediye etmek isteyen birileri varsa yeşillendirebilir..

''sessizlik bazı insanlara çok ağır gelir. dayanılmayacak kadar ağır.''

--- spoiler --- dinler ve tanrılar; hepsi ben ölünceye kadar. --- spoiler ---

aşırı derecede spoiler içerir --- spoiler --- kinyas ve kayra --- spoiler --- düşünüyorum da hangisi daha güçlüydü diye. kayra tıp okuyan bir öğrenciyken tıpı bıraktı. o kinyas gibi yakışıklı da değildi. hayattan usanmıştı. hayatla savaşacak gücü yoktu. belki de onu ayağa kaldıracak kimse yoktu. kinyas öyle miydi hem yakışıklıydı hem de onu her şeye rağmen kabul eden bir ailesi vardı. belki de kinyas güçsüzdü o hayata yenik düşüp düzene ayak uydurdu. oysa kayra naptı ? zihinsel ölümünü gerçekleştirmeyi başardı. kinyas ise kendini hayata döndürdü. çünkü zihinsel ölümünü gerçekleştirecek gücü yoktu. yoksa kayra mı daha güçsüzdü? gerçek hayatla yüzleşmeye bile cesaret bulamadı. o kadar bulamadı ki en sonunda beynindeki düşünceleri yok etti. peki galip olan kayra mı oldu kinyas mı ? bu kinyas ve kayra'ya göre yorumlanabilir ancak. kinyas'a göre kendi galip geldi, kayra yenildi. kayra'ya göre kinyas zayıf olan yönünü gösterdi ve hayata kapılıp gitti. kayra insanı yönlerini bastırmaya çalıştı bu bir güç müydü yoksa zayıflık mıydı? belki de güçtü. çünkü kinyas insani yönlerini açığa çıkardığı an o hayatın hengamesine kapıldı.. ikisi de güçsüzdü bence. ne biri insan olmayı göze alabildi ne diğeri de hayatın gerçekleri ile yüzleşebildi. terazinin dengesi hep bir tarafa ağır bastı..

"yaşayarak intihar etmeyi seçenlere yardım edilemez... bir stil meselesi."

"bir buçuk ay boyunca sallandım. mürettebatla bir sorun yaşamadım. pek konuşmuyordum onlarla. vahşetlerini amerika'ya saklıyorlardı. yolculuğun tek heyecanı, aşçının yamağına sarkan birinin linciydi. adamı dövüp bir depoya kapattılar. tabii genç tecavüzcü yerde kıvranırken çevresinde oluşmuş ve tekme yağdıran zincirin halkalarından biri de bendim. yanımdakilerin omuzlarına tutunarak birkaç tekme de ben fırlattım, kendi kanında boğulmak için dua etmeye başlamış olan adamın kafasına. iki gün sonra unutuldu her şey. ve aşçı yamağının kalçaları başkalarının da ilgisini çekmeye başladı. bu sefer kimse linç girişiminde bulunmaya çalışmadı çünkü yamağı düzenlerin sayısı ahlakçılık oynayanlarınkini geçmişti. kanıksanmıştı çocuğun kalçalarının lezzeti. ama ilk hareketi yapıp dişleri paramparça olan adam, tabuyu yıkan kişi olarak, bütün insanların günahlarına karşılık çarmıha gerilmiş isa gibi, yolculuk boyunca hücresinde tutuldu."

"benim adım kinyas. gün ağrıyor. başım ağrıyor. ismimi kendime ben verdim. bitmeyen bir öfke ve bitmeyen bir mutsuzluğun ifadesi. bütün insanlara kızgınım. yaşadıkları için. hayattan midem bulanıyor.. ateşle oynarım. yeterince benzin ve karşımda oturan adamın ceketinin iç cebindeki çakmakla dünyayı yakabilirim. benim adım neron. geceleri çaldığım arabalarla gezerim. tokyo'da doğdum. iki zenciye üç gram kokain karşılığında bileklerimi kestirttim. sabah uyandığımda okyanus beni yıkadı. benim adım steve mcqueen. bütün bildiklerimi kusarak hayatta kalıyorum. david bowie'yi rüyamda gördüm. sabah bir gözüm yoktu. şiir yazdım. tam üç tane. birini rendeleyip makarna sosuma kattım. diğerini yakıp küllerini kum saatine koydum. biraz zaman kazandım böylece."

hakan günday'ın, 2000 yılında yayımlanan eseri. uzun zamandır bu kadar etkileyici bir kitap okumamıştım. günday, iki insanın birbirlerini ne denli etkileyebileceğini çok güzel dökmüş kağıda. en fazla ne kadar ileri gidebiliriz? ne kadar iğrençlikler yapabiliriz? ve bunlar ne kadar umrumuzda olur? özellikle kayra'nın iğrençliğini çok güzel yansıtmış. ayrıca, not edilesi çok güzel cümleler kurmuş günday. finali her ne kadar hoşuma gitmese de çok sürükleyici ve etkileyici bir kitaptı. sonra, ülkemin cehalet içinde yüzen bölgelerindeki kadınlarını düşündüm. gündüz dövülüp gece yasal kocaları tarafından yasal tecavüzlere uğrayan kadınları. doğru zamanda dünyaya gelmiş olsaydı, sıkıntıdan, bir peygamber ya da büyük bir siyasi lider olabilirdi. ölümü kovalarken bulamadığım bir huzurun ters yönde bir noktada beklediğini biliyordum. böyle olması şart, diye düşündüm. çünkü iki gerçek ve bir insan var. ölüm, hayat ve insan. mahşerin üç boku. puan: 9/10

Ne zaman okumak istesem başka kitaplar alıp hiç okuyamadığım kitap. Not alıyorum, bak bu sefer bunu al diye. Gidip yine felsefe okuyorum.. Şu kitabı biri bana hediye edebilir mi:’)

Aldık bakalım ertelenmiştim yıllarca.. Okuma vakti geldi. Okuduktan sonra editleriz artık.

mükemmel bir kitap. ara ara altını çizdiğim cümlelere dönüp bakarım. --- spoiler --- orospu çocuğu kan kardeşim kinyas gitti. --- spoiler ---

10 yıldır okumak istediğim kitap.Hakan Gunday'in Daha,Az,Zargana gibi kitaplarını okumama rağmen bunu bir türlü okuyamamıştım. Tam da pandeminin en bunaltan zamanında başladım. 200.sayfaya geldim.Yarim bırakmak istemiyorum ama 3 yıl sonra sigara yaktırdı bana.Sanirim 20li yaşlarda okumam gerekiyordu.Iyice hayattan soğudum şu an.Sokaga çıkma yasağı olmasa gider iki bira alır içerdim.Ne sevebildim ne nefret ettim.Duygularim karişik.Bakalim bitirince ne hissedeceğim.

(#1356378) anlaşılacağı üzere aşık olduğum kitaptan aşık olduğum bir alıntıdır; "Sorarlarsa, 'ne iş yaptın bu dünyada?' diye, rahatça verebilirim yanıtını: Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyar insanın arasında doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..."

aylar önce okuyup beni mahveden bir hakan günday eseri. mahvetmesi şundan; müthiş bir pesimistliği ve ağırlığı var, okuduğum dönemde bende hafif karartılı bir ruh halindeydim üstüne de bu kitaba başlayınca en son magmada kıvranıyordum. hakan günday'ı yüzeysel takip ederim ama kinyas ve kayra ile kalemiyle daha iyi tanıştım. anlatım dili, duyguları fazla betimlemeye girmeden ama çok detaylı hissettiren bir tarzı sahip. hoooşşş. kitaba gelince, öyle içeriğini detaylı detaylı anlatmak istemiyorum fakat duygusal kısmının dışında tüm dünyayı gezmiş hissettirdi, gözümün önünde afrika sokakları vardı hep (sanki her yeri biliyormuşum gibi hayalimde çok rahattım) bazen aksiyon bazen gerginlik derken binbir türlü ruh haliyle allak bullak oldum tabi. --- spoiler --- finalde ise iki yol vardı, ikisi de çıkıştı çözümdü. bir tarafımı yine koca bir ağırlık kaplarken bir tarafımı manasız bir hissizlik sarmıştı. --- spoiler --- yani "bunu okumayan çok şey kaybeder" demem ama okuyan bir şeyler kazanır mı? eh evet, yaklaşımına bağlı olarak gayet geçerli. az önce elime alıp karıştırırken bir baktım ders notu tutar gibi her yeri yazı dolu, altı çizili. (belli kaptırmışım kendimi) işte altını çizerken kalemi bastırdığım baaağzı alıntılar: --- spoiler --- - tabancanın topunda sarı sarı tebessüm eden kurşunları görebiliyordum. zaten sarıyı hep ölüme yakıştırmışımdır. - ama bil ki, kan kaybeder gibi kelime kaybettim... ve bugünlerde sokakta ateş istemek için bile iki kelimelik konuşmayı kafamda derleyip toplamam gerekiyor. - yeterince benzin ve karşımda oturan adamın ceketinin iç cebindeki çakmakla dünyayı yakabilirim. (bu eeen sevdiğim cümlesidir.) - bir kıza aşık olmuştum. onu görmek için altı saat yol almam gerekiyordu. bir sabah treni kaçırdım. aşık olmaktan vazgeçtim. - hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. her yere aitmiş gibi davranırlar. ama uyuyabilmek için yapmayacakları şey yoktur. - üç saat arabayla gezdik, sokaklarla tanışıyordu kayra. bir şehrin yollarını bilmezse kendini çıplak, kapana kısılmış gibi hissederdi. eğer yolları bilmezse ne kaçabilir, ne de kovalayabilirdi. sadece kaybolurdu. ...ben ilgilenmezdim bu işlerle. on dakikalık bir yolu iki saatte alabilirdim, yanlış sokaklara saptığım için... hep aynı sözü tekrarlardım kendime: bir şey aramayan asla kaybolmaz! ve ben aramıyordum. - tabi bilmiyorlardı sayısını unuttuğum kadar insanın hayatını mahvettiğimi. bilmiyorlardı annemi, babamı kahrettiğimi. bunlar bir yerlerde suç olmalı! bir yerlerde insanları hapse atıyor olmalılar, başkalarını öldüresiye üzdükleri, derin mutsuzluklara ittikleri için. belki cinayetlerin değil ama intiharların azmettiricileri oldukları için cezalandırılması gerekir birilerinin. - sustu. garsonun çay ile cappuccino'yu masaya koyup gitmesini bekledi. o an, garsonlar geldiği için bugüne kadar kesilmiş bütün konuşmaları düşündüm. ne ölüm tehditleri, ne evlenme teklifleri beklemişti kim bilir, masanın verilen siparişlerle donatılmasını. dünyanın en ölü anlarından biri, garsonun masaya servisi... - yan yana oturmayalı on yıla yakın olmuştu. "ne yapıyorsun ankara'da?" diye sordum. aslında, hiç merak etmiyordum. o an sadece evlenmek istiyordum. - hiv'den daha ölümcül bir hastalığı vardı bu adamın. üzüntü. çok üzgündü. --- spoiler --- edit: imla, spoiler

bu şekilde bitemez diyerek kitabın sonuna bir alternatif yazmıştım hala bana göre kitabın sonu benim yazdığımdır

t: hakan günday'ın 2000 yılında yayımladığı ilk romanı. uzun zamandır tekrar kazanmaya çalıştığımız kitap okuma alışkanlığımız için en yakın arkadaşımla seçtiğimiz kitaptır aynı zamanda. okuduktan sonra kritiğini yapmayı planlıyoruz, böylelikle biraz daha kolay yol alırız diye düşündük. gerçi ikimiz de bu yoğun tempoda başarabilecek miyiz bilemiyorum. :/ neyse buraya daha kitabı yarılamadan bende bıraktığı hissi yazmak için geldim aslında. sanki saatlerce ve sayfalarca okumuşum gibi hissettirse de bir arpa boyu yol katedemediğimi fark ettim bugün. ayrıca bu başlığa yazılanları da çok merak ediyorum başladığımdan beri, bir an önce bitirip burayı da didiklerim umarım. :)

zamanında 50 tl çok pahalı diye almamıştım oysa alabilirdim. kinlenmiştim niye bi kitap bu kadar diye. nerden bilebilirdim akp nin bizi bitireceğini. kurtuluruz sanmıştım

Eğer benim gibi kötü bir ruh hâliyle askerde okumaya kalkarsanız G3 ile bi bakışırsınız

okunması gereken kitaplardan bir tanesi. okuduğum zamandaki ruh halim dolayısıyla kitapta geçen her mekanda ben de vardım adeta. ki bunda ruh halim dışında kitabın akıcılığının da rolü çok büyük.