4 yıl önce yollarımızın kesiştiği bir kitap, yarım kalmıştı. çünkü henüz doğru zaman değildi, ben hazır değildim hayatın bu kadar sertçe yüzüme vurulmasına. varoluşsal sancılara uzaktım bugünün aksine. hayat biraz fazla günlük güneşlikti hakan günday'ı anlamak için. sonra aradan yıllar geçti ve ben kitabı elime aldığım dakikadan itibaren biliyordum bu "o" kitaptı. hani şu tokat gibi olanlardan, insanı kendine getirenlerden.
varlığına neden bulamamaktan deliren bir adam kayra.. ve mutsuzluğuna hiçbir çare aramayan bir adam kinyas.. evlerinden çok uzakta hayata tutunmaya çalışmıyorlar. aksine kendilerinden kaçıyorlar tutunacak hiçbir şey kalmayana dek.
peki ne kadar kaçabilirler sizce ?
bir yerde okumuştum size en uzak yer sırtınızdır diyordu.işte o yüzden insan fazla da uzağa gidemiyordu, her şey beynine kazılıyken..
bu kitap köhneleşmiş acılarımızı, yıllanmış sancılarımızı, varoluşsal kaygılarımızı kısacası hayatımızı sorgulatıyor. bu kitap sizi ağlatmıyor ama içinizde bir yere dokunuyor. eskisi gibi olamayacağınız kadar fazla zarar veriyor size sonra iyileştiriyor sonra tekrar yakıyor canınızı. bitmesin istiyorsunuz bir yandanda bitsin artık lütfen diyecek hale geliyorsunuz çünkü onların göğüs gerdiği şeylere siz katlanamaz hale geliyorsunuz.
herkesin içinde bir kinyas yok ama işte bu kitap bir yerlerdeki tüm kinyas ve kayralara armağan..
bir süre sonra tekrar okuyacağım, hatta sonra belki tekrar..