kendi kendine konuşmak

Üstteki entriye hak veriyorum ve arttırıyorum. Ulan kendimle konuşurken ben katlanamıyorum millet neden katlansın. Asdfghjklşi Ama hani tek kişi olarak konuş ama neden diyaloga giriyorsun pezevenk. (bkz: Bir ben var benden içeri )

benim için en iyi terapi , bir de bunun kendi kendinle kavga etme versiyonu var

Bazen farkında olmuyorum laf lafı açıyor yıllar önceki konu aklıma geliyor ulan diyorum böyle söylemek hiç aklıma gelmedi keşke deseydim falan

Bunu yapamadığım zaman kendimden uzaklaştığımı hissediyorum. Acilen bir yerde yalnız kalıp kendimle dertleşmem gerekiyor yoksa çok kotu hissediyorum. İçimden geçen her şeyi açık açık paylaşmak düşünmek çok güzel. Çok rahatlatıcı. Bir de bunun yazma versiyonu var. Onda da aynı sesle yazılı olarak konuşuyorum. Nerde ne kağıt bulursam ona. Bir gün biri o kağıtları bulup tüm iç dünyamı öğrenebilir. Aman Allah korusun

Ya gün içerisinde özellikle çalışırken kendi kendime mırıldanıyorum bazen. Hemen bi cengaver atlıyor hı, ne dedin, efendim falan diye. Normalde desem duymayavakları şeyi duyuyorlar anasını satayım. Kardeşim ne bölüyorsun muhabbetimi ne hakkın var senin. Hayır birde sana söylemedim vs diyince de yazık sakat galiba bakışı atıyorlar deli oluyorum.

Bazen kendimi kendimi ikna ediyorum

Piyasada pek fazla kafa dengi insan kalmadı yine kendi kendimize konuşacağız birde muhabbet sararsa konu konuyu açarsa tadından yenmez.

konuşmak neymiş kendi kendimi sikerim bile.

neden delilik alameti olarak görüldüğünü anlayamadığım durum. valla ben yapıyorum, önceden yazarak yapıyordum şimdi bayağı sesli sesli de konuşuyorum kendimle. tabi yalnızken yapıyorum topluluk içinde henüz denemedim. insanların arasında, insanlarla ve diğer çeşitli uyaranlarla insan kendini yeterince dinleyemiyor bence. fırsat buldukça köşeye çekilip iki çift laf etmek iyi geliyor bana.

Valla çok iyi oluyor sıklıkla yaparım, gece uyumadan, sabah uyanınca, iş yerinde tabi dışardan kimsenin görmeyeceği şekilde. Yani ne kadar doğru bilmiyorum ama rahatlattığını söyleyebilirim.

Hayattaki en muq seydir. Hic bir sekilde yanlis anlasilma yadirganma yargilanma yok. Kafa rahat mis helede aksam balkon saatleriniz varsa. Ucretsiz terapi seansi.

Sesli konuştuğunda "acaba yanımdan geçen kişi beni duymuş mudur" şüphesini de beraberinde getirir.

Delilik değil konuşacak kimse olmayinca tam aksine delirmemek için konuşuyoruz artık

Yine bir gün canım kendimle konuşurken mükemmel bir espri yaptım ve 1 saat kahkaha atmıştım ama 1 saatin sonunda harikulade esprimi unutup unutmanın hüznünü yaşadım

Arada bir yararlı tartışmalar yapmak, öneriler dinlemek gerekiyor napalım :)

bazen alakasız yerlerde kendimle konuşurken etrafın deli saçma gözüyle bakmaması için kulaklığımı takıp telefonu sessize alıp konuşmuşluğum çoktur. bazen konu konuyu açıyor gerginlik çıkıyor, bazen de muazzam espriler yapabiliyorum. kendi kendiyle konuşana deli gözüyle bakma olayını kim çıkardıysa onun abv. kendimizle konuşçaz diye girdiğimiz şekillere bak..

başkasıyla konuşmaktan iyidir

Bir süredir kuşumla beraber 1+1 evimde tek başıma yaşıyorum ve akşamları kendi kendime sohbet muhabbet açıyorum. Durum böyle olunca daha önce yaşadığım olaylar için sürekli bir farkındalık, aydınlanma geliyor. Bazen zor olmuyor seğil tabii, insan birinin daha sesi olsun, kendi sesine karışsın istiyor ama yani şartlar pek şey değil... Akşamları kapanışı kuşuma kitap okuyarak yapıyorum. O da alarm kurmama gerek kalmadan uyandırıyor sabahları.

Bazen muhabbet o kadar ilerliyor ki insan zaman kavramını unutuyor öyle bir dertleşme yani

hafta sonu özellikle kadıköy'e indiğimde yoğurtçu parkı'nda dolanırken çok sıkça yaptığım eylem. laf lafı açıyor gerçekten.

Genellikle içime doğru sessiz sedasız ve gecenin dingin saatlerinde yaptığım eylemdir. Ancak geçenlerde nasıl daldıysam artık iş yerimde iken hemde sesli sesli konuşuyormuşum. İş arkadaşım uyarınca kendime geldim. Sonra kulaklarımı takıp konuşmaya devam ettim. Telefonla konuşuyorum imajı verip deli olduğum anlaşılmasın diye. Ee sohbet çok iyi gidiyordu bölmek istemedim, napiimm... 😂

Frekans %100 tuttuğundan yerine göre ciddi, yerine göre geyik yapabiliyorum. Bazen Feyyaz Yiğit gibi absürt, bazen Cem Dizdar gibi agresif olabiliyorum. Aynı şeyleri seviyoruz, aynı şeylere sövüyoruz. E daha nolsun?

önce çocukluk anılarıma indim, sonra çocukluktaki gördüğüm şuan yadırgadığım olaylara, olgulara. kendi kendime bir tartışma başlattım ama tabi bende cevabı olmadığı için arkadaşıma yazdım sonuç alabilmek için. kendi kendime konuşurken bir çıkmaza girerim mutlaka.konuşmadan sonra aklımda koca bir soru işareti kalır.

sonra konular çok karışınca konuşmayı bırakmak :d

evde bir kediniz varsa o kadar da mantıksız durmayan olay.

sürekli yaptığım eylemdir. özellikle dil becerimi geliştirmek için kendi kendime ingilizce konuşuyorum.

Beni benden başkasının anlayıp aynı oranda dinlemediğine kanaat getirdiği andan beri sıklıkla yaptığım eylem. Arada kendime geri cevap da vermesem sıkıntı yok bence.

Kafayı yedim galiba az önce çok büyük tartışma yaşadım hdjdjjx

Yalnızken kendimle konuşarak tartışıyorum, başkası görüpte deli sanacak diye korkuyorum

Kendimle etkin bir tartışmaya girip kendimi kaybediyorum.Sürekli içimde bana ne yapmam gerektiğini söyleyen beni uyaran biri var ve benim tembel kişiliğimle sürekli kavga halindeler.Neyse ki kendimle konuştuğum dışarıdan anlaşılmıyor da beni hastaneye yatırmıyorlar.

günde istisnasız 40 kere yaptığım olaydır, yaşanan en önemsiz ve en gereksiz olayların bile diyaloglarını tekrarlarım, henüz yaşanmamış ama ileride gerçekleşme ihtimali olan olayları defalarca düşünür eğer böyle bir duruma düşersem nasıl karşılık veririm diye konuşurum kendi kendime. Yaşanan herhangi bir olayı bağımsız gözlemciler tarafından izleniyormuşcasına kafamda tekrar kurgularım mesela dayım olayın içinde yok, o an orada olma ihtimal de yok ama ben kafamda dayımı oraya getirir ve olay yaşanıyorken izletirim ona bunları yaparken de sürekli konuşurum. Size benden bir trick, eğer kendi kendinize konuşurken yakalanırsanız ufaktan bir şarkı mırıldanmaya başlayıp sesinizi iyice yülseltin, çok işlevsel, şuana kadar hiç şaşmadı, hatta yakalandığım kişiler şarkıya eşlik bile ediyor bazen.

Her zaman öncelikle yaptığım şeydir. Bir olay olduğu zaman önce kendimle konuşurum her şeyi en ince detayına kadar anlatır rahatlarım. Ki bazen kendi kendime cevap verip konuyu uzattığım da oluyor da neyse. Sonrasında başka insanlara da anlatırım ama yüzeysel bilmeleri gerektiği kadarını. İnsan tamamen her şeyiyle anlattığı zaman rahatlıyor sadece ben o hakkımı kendime anlatarak kullanıyorum.

Ben o kadar çok kendi kendime konuşuyorum ki özellikle de ev işleri yaparken. Sürekli kafamdan düşünceler geçer konu konuyu açar ve bazen ne yaptığımı bilemez duruma gelirim çünkü kafamın içindeki benle kavga ediyo olurum o sırada ama işler bittiği anda kendi kendime konuşmam da sonlanıyo ilginç bi şekilde. Bugün de o günlerden biriydi. Çamaşırları katlamaya başlayınca konuşmaya başladım. Bir sürü düşünce akıp gidiyo içimden muhabbet çok koyu (acaba dışardan nasıl gözüküyorum). Neyse çamaşırları katladım artık yerine koyucam bi elimde de çoraplar var. Ulan çorapları çekmeceye koyacağım yerde gittim çöpe attım ya. Attıktan 5 sn sonra naptım lan ben diyip aldım çöpten. Galiba psikologlarım bozuk.

bunu yaparken beni gören bir adamın "kendi kendine konuşuyor manyak" tepkisi sebebiyle artık sadece evde kimse olmadığında ya da dışarda yüzümde maske olduğunda kendi kendime konuşuyorum

Muhabbetim sarıyor ki konuşuyorum Allah Allah yoksa deli değiliz yani ahaha

Laf lafi açıyor guzel oluyor ya

Kendimle o kadar çok konuşuyorum ki başkalarıyla konuşmakta zorlanıyorum. Kafamın içinde yaşadığım her saniye hayatta geçirdiğim bir saate bedel. Zihnimin içinde bir koridorda yürüyorum bazen ve düşüncelerle kaplı odalar var içlerinde uyandırmak istemediklerim. Parmak uçlarımla yürüsem de günlük hayatta saat ilerledikçe kafamda saniyelere dönüşüyor zaman ve her kapıdan ayrı ayrı yükselen sesler çıkıyordu kapılara girişiyorlardı ve bütünleşiyorlar, kafama tek sıkımlık silah gibi dayanmışlardı. Düşünceler duygularımın katiliydi. Duygularımı kendimle konuşamazken düşüncelerim kendi aralarında birer benlik edinmişlerdi. Ne denirdi buna? Çoklu kişilik bozukluğu mu çoğul kişilik bozukluğu mu? Bir şeyler hissedersem bütünleşip duygularımı öldürüyorlardı ve bu, durumu kesinlikle çoğul yapıyordu. Buna karşın hepsi birbirlerine karşı cephe alıp savaşıyordu.

Bence kendi kendine konuşmak sorun değil de kendi kafanda gerçekte var olan biriyle konuşmak, ciddi ciddi tartışmak bi tık sıkıntı. Hayır bazen haksız çıkıyorum o nasıl oluyor onu anlamıyorum

İstek değil ihtiyaç. gorsel

Hafta sonu kafam güzelken kendime kendimden bir not bırakmışım şimdi okudum, yazım yanlışlarını düzeltmeden sadece ismimi zikrettiğim yeri nickim yaparak yapıştırıyorum. “Sanırım duygularımı bastırmak için 6-8 duble kafi.. duyguları bastırmak da değil bu aslında tam olarak tercüman olmak terbiyesiizvakaaaa olm söyle bakalım nedir sevdin mi? Sevildiğini mi ne hissetttin ? Siktlr lan nerede bu ünlem.. sen geceyi gündüze koy gecenin karanlığını doğan güneş ile bırak ne değişir ki? Senin var olan karanlığına bir gün ışığımı değdi ? Yapma bunu kendine yapma bunu bize,. Sen hep yarım kaldın yarımlık ile tam olmayı öğrendin. Sen varsan ben varım benim kin olduğum önemli değiş sensin lan… sadece sen ve izin verdiğin sürece ben.. biz yeteriz hep yettik yine yeteriz……….. üzülme lütfen…”

kafamda o an kiminle konuşmak istiyorsam ona ne söylemek istersem söylüyorum. bunu sadece içimde yaptığımı zannediyordum meğer ellerim be mimiklerimde yapıyormuşum. geçen kampüste yürürken arkadaşlar başka bir şeyden bahsediyorlardı ama ben kafamda biriyle baya yoğun tartışıyordum. sonra dönüp “bana mı dedin?” diye sorulunca fark ettim bunu yaptığımı. deliyorum galiba.

Aynaya karşı yapılırsa daha güzel olur tabi dinleyecek yüzünüz varsa.

kendi kendine konuşmayan delidir.

Kendi kendime konuşuyor gibi hissediyorum şu an. Girdiğim entryler sanki uzak boşluğunda süzülecek. Sözlük bomboş sanki ama değil. Çok uzun zaman sonra gelmişim de artık tanıdık kimse kalmamış gibi hissediyorum. Konumuz sözlük de olmayabilir gerçi.

Ya ben sesli düşünüyorum. Ve bunu yaparken de kendi kendime konuşmuş gibi oluyorum... Yolda anneme rastlamıştım ve yürürken bir şeyler konuşuyordum. Annem uzaktan beni görünce 'bizim mal kendi kendine konuşmaya başladı' diyip önümü kesmişti :d Sıklıkla yapıyorum ve bazen dozu kaçabiliyor...

Derdini kimseye antamadıysan veya anlamıyorsalar en güzeli budur ne duymak istiyorsan kendine söylersin rahatlarsın kafanda herşeyi çözersin terapinin kralıdır

Kendine kendine konuşmak sıkıntı değil de cevap vermeye başlamak sıkıntı