Kendimle o kadar çok konuşuyorum ki başkalarıyla konuşmakta zorlanıyorum. Kafamın içinde yaşadığım her saniye hayatta geçirdiğim bir saate bedel. Zihnimin içinde bir koridorda yürüyorum bazen ve düşüncelerle kaplı odalar var içlerinde uyandırmak istemediklerim. Parmak uçlarımla yürüsem de günlük hayatta saat ilerledikçe kafamda saniyelere dönüşüyor zaman ve her kapıdan ayrı ayrı yükselen sesler çıkıyordu kapılara girişiyorlardı ve bütünleşiyorlar, kafama tek sıkımlık silah gibi dayanmışlardı.
Düşünceler duygularımın katiliydi. Duygularımı kendimle konuşamazken düşüncelerim kendi aralarında birer benlik edinmişlerdi. Ne denirdi buna? Çoklu kişilik bozukluğu mu çoğul kişilik bozukluğu mu? Bir şeyler hissedersem bütünleşip duygularımı öldürüyorlardı ve bu, durumu kesinlikle çoğul yapıyordu. Buna karşın hepsi birbirlerine karşı cephe alıp savaşıyordu.