insanın kendini en çaresiz hissettiği anlar

genelde cenazelerde kendimi cok caresiz hissederim vefat eden yakinim olsun olmasin hicbir şey yapamadan sadece susar put gibi kalirim alişamadim alişmakda istemiyorum

kaldığımı biliyorum evdekilerde sınav tarihini biliyor. eve gidemiyorum.....

aşık olduğun kızın sevgilisiyle tanışarak el sıkışmak zorunda kaldığın o an...

4 seneye yakın sevdiğim bi çocuk var. çocukluğum derim ona çünkü çocukken yaşadık herşeyi. 16 ay kadar çıktık, 2 seneden fazla da ayrıyız. neyse biz bu çocukla zaten aynı semtte oturuyoruz aynı okuldayız falan. her gün görüyoruz birbirimizi ama onun hisleri uzak olunca aramızda kilometreler olmayışının bi anlamı yok. mağlum izmirliler olarak kara pek alışkın değiliz. bu sabahta uyandım nasıl kar yağıyor birde okula geç kaldım. okula girdim, arkası dönük iki tane çift sarılmışlar falan biride fotoğraflarını çekiyo. ulan iç geçirdim böyle kar yağıyo ya ondan fotoğraf çekiliyolar herhalde, bizde olsaydık ne güzel olurdu bizimde kar yağarken bi fotoğrafımız olurdu dedim kendi kendime. ilerledim, sonra kafamı sola çevirdim kim bunlar diye bakmak için. baktım çocuk gülerek kafasını kaldırdı ki ne göreyim yıllardır aşık olduğum insanmış meğer. o an içimden öyle birşey kopup gittiki, bi kez daha yıkılmıştı herşey üzerime. bu da böyle bir anı olarak kalsın..

yüzünü ezberlediğin insanı görmek istediğinde mezarına gitmen gerektiği andır

arabayı kaçırıp mahalleyi gezdikten sonra tam otoparka girerken babamın park edeceğim yeri göstermesi..

ayrıldıktan sonra eski sevgiliyle ilk karşı karşıya geldiğin andır. yakın zamanda başıma geldi, kanım çekildi. gerçi o gece barıştık

kredi kartının yetersiz limit olması..

okulda b*ku gelen her erkek çaresizdir

hayalini kurduğu şeye çok yakınken kaybettiği an

boğazda düğüm hissettiğin o an

dört saat öncesine kadar, yoğun bakım ünitesi önünde saatlerce bekledim, ziyaret saati geldi " 18 yaşından küçük olduğunuz için ziyaret edemezsiniz " dedi görevli adam. hayatımda ilk defa yaşımdan dolayı son derece çaresiz hissettim..

sınava kadar konuların yetişmeyeceğini anladığı an......anlamlı......

arkadaşlarımdan birinin şöbiyet baklava resmi attığı an

küçükken yani 7-8 yaşlarındayken, amcam kardeşim bildiğim kendi oğlunu önümde dövmüştü korumak isteyip koruyamamıştım hep kücük olduğum için kendimden nefret ettirmişti bu durum.

küçücük bir ihtimal için defalarca kendi canını yakmak.

oturduğu mekanda belli bir süre daldıktan sonra ''benim burda ne işim var ya?'' sorusu ile başlayan akabinde birbirini takip eden sorular ve cevaplar arasında boğulduğu andır.

mesela; sevdiğim çocuğun yakın arkadaşımı sevdiğini duyduğumda artık yakın arkadaşıma alıcı gözüyle bakmaya başlayınca kendi kendime "ulan çevrende bu kız varken neden o diyemem ki" dediğim an. i̇nsan neden beni sevmedin diyemiyor. i̇çinden, kendi kendine bile diyemiyorsun bunu yani.

bir şeyleri değiştiremeyeceğini düşündüğü an.

bugün b1 kur sonu sınavı işte bu duruma bir örnek sjfjjdnds sınav bi geldi hiçbir kelimeyi bilmiyorum resmen.öyle çaresizce salladım :dd hadi hayırlısı