4 seneye yakın sevdiğim bi çocuk var. çocukluğum derim ona çünkü çocukken yaşadık herşeyi. 16 ay kadar çıktık, 2 seneden fazla da ayrıyız. neyse biz bu çocukla zaten aynı semtte oturuyoruz aynı okuldayız falan. her gün görüyoruz birbirimizi ama onun hisleri uzak olunca aramızda kilometreler olmayışının bi anlamı yok.
mağlum izmirliler olarak kara pek alışkın değiliz. bu sabahta uyandım nasıl kar yağıyor birde okula geç kaldım. okula girdim, arkası dönük iki tane çift sarılmışlar falan biride fotoğraflarını çekiyo. ulan iç geçirdim böyle kar yağıyo ya ondan fotoğraf çekiliyolar herhalde, bizde olsaydık ne güzel olurdu bizimde kar yağarken bi fotoğrafımız olurdu dedim kendi kendime. ilerledim, sonra kafamı sola çevirdim kim bunlar diye bakmak için. baktım çocuk gülerek kafasını kaldırdı ki ne göreyim yıllardır aşık olduğum insanmış meğer. o an içimden öyle birşey kopup gittiki, bi kez daha yıkılmıştı herşey üzerime. bu da böyle bir anı olarak kalsın..