insanı yalnızlığa iten şeyler

hayatın maddeci ve ruhsuz rüzgarına kapılmayan ya da sevilebilecek insanların ciddi manada azalmaya başlamasıdır. Dürüst sevgi sahibi insanlar hayatı idare edilebilir kılar. Sayılarının artması ümidiyle

Anlaşılmamak. Beni yalnızlığa en çok bu itiyor. Anlaşılamadığım dinlenmediğim zamanlarda kendimi boşa kürek çekiyor gibi hissediyorum ve en çok bu zamanlarda kabuğuma çekiliyorum. Manasız geliyor her şey bana.

Samimiyetsizlik, bazen herkes yapmacık ve çıkarcı geliyor

(bkz: iletişimsizlik) Bence bir insanın, kendisi çabalamadığı müddetçe, yalnız kalması imkansız. İstese de kalamaz. Muhakkak bir şekilde iletişim kurup istemeden de olsa birileriyle ahbaplık edecek, eder, etmeli, etsin.

En güvendiğin insanın bir yalandan ibaret olduğunu anlayınca köşene çekilirsin.

İnsanların seni kabullenmesi için yapmacık tavırlar takınmanın gerekli olduğu bir dünya

Kesinlikle “napıyorum ben yAa” sorgusu

Sevgisizlik. Sevgi göremediğin ait olamadığın yerde artık bir şeyleri kendinden istemeye, görmeye çalışıyorsun. Bu biraz kırıcı ama en azından daha az hasarlı.

İnsanlar.

sahte bir kalabalıktansa sahici bir yalnızlık her zaman tercihim olmuştur.