imrenilen insanlar

Mücahit Muğlu' ya çok imreniyorum. Türkiye' nin her yerini gezip gördü oraları fotoğrafladı onun gibi sürekli gezmeyi çok isterdim.

"Hayır" diyebilmeyi beceren insanlara imreniyorum gerçekten. Yok kırılır mı yok üzülür mü yok sıkıntıya mı düşer diye diye kendimi yiyip bitiriyorum. (bkz: Vazgeç kanka manyak olursun)

(bkz: kafasına takmayan insan) Ben ki normalin üzerinde stres yapan bir insan olduğumdan dolayı böyle insanlara imrenirim. Bakalım yavaş yavaş biz de takmamaya başlayacağız bir şeyleri gkskglskf.

Diğer insalara imrenmeye dur dedim ve imrendiğim şeyleri yapmaya başladım. Ufacık adımlarla başladım diyelim ama. Tek başıma gidip kahve içebiliyorum meselaa. Şu an yaptığım gibi tek başıma parka gelip termosla çayımı alıp kitabımı okuyorum. Yalnız yaşamayı öğreniyorum da denilebilir :)

Hesaplı planlı insanlar. Sadece gündelik yaşam planlaması değil insanların kuyusunu kazacak derecede işini bilen insanlara çok imreniyorum. Çünkü hayatta en çok onlar kazanıyor. Nerde bi doğaçlama yaşayan insan var başından bela eksik olmuyor.

En iyi arkadaşı kendi olan insanlara imreniyorum.Yok o kırılır mı yok bu alınır mı derdi olmadan.Kafa rahat mis gibi

İmrendiğim tek insan varsa, o da ahir ömründe bir kere bile; “ beni neden sevmedin “ kelimesini kullanmak zorunda kalmayıp maksadına ve meramına ulaşan, henüz yaşarken ömründen murad alan insandır. * Zira onlar dışında çoğu, yaşarken bahtiyar olayım derken ihtiyar olanlardan, yaşayayım derken ziyan olanlardandır.

Hiçbir sağlık sorunu olmayan insanlar. En ufak sağlık sorunu olmayan, hastane yolunu bilmeyen insalar tanıdım. Ne kadar şanslı olduklarının farkında değiller.

Yazdığı kitabın önsöz kısmında kitabı eşine ithaf eden yazarlar. Acayip klas bir hareket. Ölmeden önce bir kitap yazıp eşime ithaf etmem lazım, bugün karar verdim buna :)))

Sevgi esirgenmeyen insanlara hep imrenmişimdir…

Anlatmadan önce buraya kocaman bir MAŞALLAH bırakmak istiyorum. Dershanede işe başladım, bir rehberlik öğretmeni var arkadaşlar görmeniz lazım. Öyle bir enerjisi var ki insan onu görür görmezhayata dair umutları yeşeriyor. Böyle cıvıl cıvıl, bahar esintisi götürüyor gittiği her yere. Turuncu saçları, masmavi gözleriyle zaten bir Barbie bebek gibi ama bu enerji, Allah'ım maşallah... 24 saat etrafta koşuşturuyor bir kere yorgun görmedim onu öyle seviyor ki işini, çok belli. Odasına gittim, duvarları görmeniz lazım. Boş yer yok, boydan boya çocukların yaptığı resimler ve yazdıkları mektuplarla dolu. Çok, çok seviliyor. Koridorda bir öğrenci sizi durduruyorsa muhakkak Fatma hocayı soruyor hxjsbdndjd İmrendim. Gerçekten çok imrendim. İçinde ne yaşıyor bilemem ama öyle pozitif ve enerjik ki. Ona bakınca biraz buruk hissediyorum ama. Çünkü eski halimi görüyorum onda. Bir zamanlar böyle biriyken şimdi geldiğim durumu içten içe kabullenemiyor ve öfkeleniyorum sanırım. Ahh neyse. Yani demek istediğim, böyle bir öğretmen olmayı çok isterdim.

Takıntısız, kendine değer veren, önce ben diyebilen insan. Diğergamlık insanı mahveder. Empati insana türlü çeşit obsesyonlar bırakır. Gamsız ve gaylesiz olmalı insan. İmreniyorum onlara. Bir laf söyleyip, kalbi kırılan ben olduğum halde o lafı günlerce tartarım da o kişi o konuyu bile çoktan unutmuştur. Ben o kadar kendimi yediğimle kalırım. Yapmayın . Olmayın benim gibi.

Anlık m1 metrosunda yanıma 20 li yaşlarında bi genç oturdu. Dikkatle bir şeyler izleyince benimde telefona gözüm kaydı.. adam heyecanla battal gazi sahneleri izliyor. Daha sonra onu kapatıp cuneyt arkın efsane dövüş sahneleri izlemeye başladı. Dostum sen bi harikasın. gorsel

Genel olarak imrenemiyorum. Memnunum galiba kendimden.