hüzün

harika bir duygu sürekli yaşarım ya da yaşatırlar.

bırak artık peşimi amk duygusu

mastır yaptık amk tez yaptık doçentlik sınavı açılsa veririm aq

yine kapladı dort bır yanımı aq

(bkz: uzaklarda bir yerde)

insana özünü hatırlatır. ve ne kadar kırılgan olabildiğini.

yine yollarımız kesişti

bi hukuk bürosunda asgari ücretle çalışıyorum. günlerden pazar. p.tesi maaşımı alacaktım. zaten çalıştığım büroda maaş konusunda çok gevşek davranıyordu. cebimde 5 lira para kalmıştı ve paraya ihtiyacım vardı. hesabımda da 5 lira para vardı. o 5 lira gözümde milyar değerindeydi fakat atm den çekemiyodum çünkü bilenler bilir atmler genelde 10 ve 10'nun katları şeklinde para verir. o parayı çekmenin yollarını arıyodum o derece müşkül durumdaydım ve aklıma bi fikir gelmişti cebimdeki 5 lirayı hesabıma atıp ordaki 5 lira ile birlikte 10 lira olarak çekecektim. bu benim için müthiş bi fikirdi. 10 lira param olacaktı. neyse evden çıkmak için hazırlandım. o sırada dedem aradı çarşıdan bişeyler almış gelip almamı eve götürmemi istiyordu. zaten atm de aynı yerdeydi. dedem kahvehanede beni bekliyordu. yanına gidince çay istemişti. bana 50 kuruşumun olup olmadığını sordu. bende haliyle hayır diyip masumane bi tavırla 5 liramın olduğunu söyledim. benden 5 lirayı alıp içtiği çayın parasını ödedi.geri kalan parayı bana verdi. hayallerim suya düşmüştü. evet arkadaşlar o anda o 5 liraya,dedeme ,ve atm ye bakıp iç geçirdim. bana hüzün nedir deseler aklıma ilk gelen bu olaydır. daha önce bu şekilde yıkıma uğradığımı hatırlamıyorum.

saçlarım kıvırcıktı küçükken, oynamayı çok severdim. hatta tam alnımın ortasında bir bukleyi alır onunla oynarken uyuyakalırmışım hep. sonra saçlarım düştü dalgalandı, hala daha saçlarımla oynamayı çok severim. ama bu zamana kadar hiç bir adam benim saçlarımla oynamadı. ben de mutlu olmadım, huzur bulamadım. o yüzden kestiriyorum artık. görünüşün de önemi yok.

bundan 2 sene önce sevgilimden mesaj gelmişti bana kızmıştı işte o an gözlerim onu kaybetme korkusuyla dolmuştu ve etrafımdaki insanlar anlamasın diye gözlerimi kocaman açıp göz yaşlarım akmasın diye beklemiştim kimse anlamadı aradan iki yıl geçti artık ikimiz farklı şehirlerdeyiz farklı hayatlardayız ve artık eski sevgilim konumunda. bu gün yine aklıma geldi ama bu sefer kaybetmekten korktuğum için değil kaybettiğim için, kavga ettiğimiz için değil de ne kadar boş şeylere kavga etmişiz diye gözlerim doldu. yine kocaman açtım gözlerimi ki gözyaşım içime aksın insanlar görmesin diye. eğer birini ömrünüzün sonuna kadar sevebileceğinizi düşünüyosanız sakın bırakmayın arkadaşlar. benim göz yaşım hep içime aktı sizin akmasın.

yüzü kırış kırış yaşlı bir amcanın veya teyzenin birdenbire, durduk yere kabuğuna çekilerek etrafında olan biten her şeye kulaklarını tıkayıp derin düşüncelere kapılması, o sırada muhtemelen mazinin karanlık sularına demir atması ile birlikte bedenimi ve ruhumu esir alan tatsız bir duygu.

ki en çok yakışandır insana

ağlamak acıların yontulmuş biçimidir. hüzünse bir çocuğun gökyüzünü sevmesidir. (bkz: arkadaş zekai özger)

siz hiç kalabalık içinde sessizce, göz yaşı dökmeden ağladınız mı ? üniversite üçüncü sınıf. kız arkadaşımdan yeni ayılmışım. ipleri eline bayıla bayıla teslim etmiş olan ben yine kendimi suçluyorum. hatalı olanın o olduğunu bile bile suçu kendimde arıyorum yine. öyle dolmuşum ki artık bir gün okul çıkışı çarşıya inmek için minibüse biniyorum. ayaktayım. aklıma düşüyor yine. gözümün önüne geliyor yüzü, gülüşü, anılar. sessiz çığlık neymiş o an öğreniyorum işte. içimden bağıra bağıra ağlamaya başlıyorum. etraf kalabalık, benim gözlerim dolu sadece önüme bakıyorum. bir kaç damla düşüyor hemen siliveriyorum ama nafile. durduramıyorum ağlamayı. hani hıçkırarak ağlarsınız da durduramazsınız ya onun sessizini düşünün. uzun bir süre bu şekilde sessiz, gözlerim dolu ayakta yolculuk yaptığımı hatırlıyorum. hüzün diyince aklıma hep bu sahne gelir. dışarıdan baksanız dağ gibi adam dersiniz belki ama biri gelip bu hale sokmayı başarıyordu işte. ha değdi mi derseniz. değmedi. o döktüğüm tek bir göz yaşına bile değmedi. siz siz olun kıymetinizi bilen birine feda edin göz yaşınızı. ve kıymet bilin.

Bence; Budur

ilhami güzel özetlemiş: yalnız hüznü varsir, kalbi olanın.

sevdiğin kızın 3 sene önce dondurduğu face hesabını aktifleştirmesi

zararın ortaya çıkmasından dolayı insanın içinde oluşan keder. pişmanlık da hüzün kaynağı olabiliyor.

üzüntü, keder.

"senin hüznün bir yazgıdır"

yılmaz erdoğan'nın tanımına göre; "(hüzün ki) mizahımızın süt ve zıt kardeşidir." not: (#2160659) ve (bkz: tosunlar daima)

Gülümseyerek anlattığım her şeyin altında kocaman bir hüzün yatıyor.

çoğu insanın en çok bende var diye gösterdiği duygu halbuki herkesin derdi kendine ama..

Hüzünlü değilim mizacım böyle...

Beni yine bi hüzün bastı. O kadar zor ki. Güçlü kalmaya çalışıyorum, toparlanmaya çalışıyorum. Ama birden yığılıveriyorum olduğum yere. Alışamıyorum, içime sindiremiyorum bi türlü. İsyan etmek istemiyorum, neden benim başıma bu geldi demek istemiyorum. Ama bazen gerçekten kendimi alamıyorum. Ben bu kadar dikkat etmişken, üzerine titremişken, sırf bi şeyler yoluna girsin diye kendimi hiçe sayıp günlerce acıdan kıvranmışken nasıl mutlu bitemedi benim hikayem ? Kalbim paramparça. Toparlayamıyorum. Tam toparlamaya başladığımı düşünüyorum daha dipte buluyorum kendimi. Bilmiyorum ne olucak nasıl yoluna giricek bilmiyorum....

"Soğuk sert taşlar gibiyim Bitmeyen kışlar gibiyim Bağrıma şimdi taş mı basayım?" sözlerinin geçtiği, yürek yakan Tual şarkısı.

uzunca bir süre sonra sözlüğe gelip, mesajlaştığım kişilerin nicklerine tıkladıktan sonra “böyle bir şey yok ki” yazısını görünce yaşadığım duygu. eskilere götürüp “ne günlerdi be” dedirtmişliği de vardır.