siz hiç kalabalık içinde sessizce, göz yaşı dökmeden ağladınız mı ?
üniversite üçüncü sınıf. kız arkadaşımdan yeni ayılmışım. ipleri eline bayıla bayıla teslim etmiş olan ben yine kendimi suçluyorum. hatalı olanın o olduğunu bile bile suçu kendimde arıyorum yine. öyle dolmuşum ki artık bir gün okul çıkışı çarşıya inmek için minibüse biniyorum. ayaktayım. aklıma düşüyor yine. gözümün önüne geliyor yüzü, gülüşü, anılar. sessiz çığlık neymiş o an öğreniyorum işte. içimden bağıra bağıra ağlamaya başlıyorum. etraf kalabalık, benim gözlerim dolu sadece önüme bakıyorum. bir kaç damla düşüyor hemen siliveriyorum ama nafile. durduramıyorum ağlamayı. hani hıçkırarak ağlarsınız da durduramazsınız ya onun sessizini düşünün. uzun bir süre bu şekilde sessiz, gözlerim dolu ayakta yolculuk yaptığımı hatırlıyorum.
hüzün diyince aklıma hep bu sahne gelir. dışarıdan baksanız dağ gibi adam dersiniz belki ama biri gelip bu hale sokmayı başarıyordu işte. ha değdi mi derseniz. değmedi. o döktüğüm tek bir göz yaşına bile değmedi. siz siz olun kıymetinizi bilen birine feda edin göz yaşınızı. ve kıymet bilin.