Beni yine bi hüzün bastı. O kadar zor ki. Güçlü kalmaya çalışıyorum, toparlanmaya çalışıyorum. Ama birden yığılıveriyorum olduğum yere. Alışamıyorum, içime sindiremiyorum bi türlü. İsyan etmek istemiyorum, neden benim başıma bu geldi demek istemiyorum. Ama bazen gerçekten kendimi alamıyorum. Ben bu kadar dikkat etmişken, üzerine titremişken, sırf bi şeyler yoluna girsin diye kendimi hiçe sayıp günlerce acıdan kıvranmışken nasıl mutlu bitemedi benim hikayem ? Kalbim paramparça. Toparlayamıyorum. Tam toparlamaya başladığımı düşünüyorum daha dipte buluyorum kendimi. Bilmiyorum ne olucak nasıl yoluna giricek bilmiyorum....