dünyanın başına gelmiş ve gelecek en güzel şey.. ne din, ne siyaset ne de etnik köken tartışmalarıyla uğraşmışlar.. insan denen canlı için en değerli kavramın "
insan olmak" olduğunu kanıksayıp da o uğurda yaşamaya çalışmışlar..
şimdi bir baksanıza dünyanın son 30 yılına.. 60'lar savaştı, 70'ler sevişti, 80'ler arada bocaladı, peki ya 90'lar ve 2000'ler ne yaptı, ve ne yapıyor? sanırım insanlık tarihi nüfus olarak hiç bu kadar kalabalık olmamıştır, buna karşın hiç bu kadar yalnızlık çekmemişti..
antidepresanlara mahkum hayatlar, özgüven eksikliği, yalan istidakının dolması, iletişim kopukluğu, sanal alemin gerçekliğine saplanıp kalmalar, televizyon ve internet sayesinde çiğnenip yutulan değer yargıları...
peki ya hippiler? kendilerini yollara vuranlar? "
gitmek" kavramına ölümüne inanıp da gidenler? dean moriarty'ler, turgut özben'ler?
yazık lan bize.. yemin ederim ki yazık.. gömmüşüz ruhumuzu ve bedenlerimizi gri ekranlara, her şeyi burada yaşıyoruz.. dışarı çıktığımız an ise oksijen çarpıyor körpe zihinlerimizi.. sürünüyoruz.. ondan sonra da yükleniyoruz antidepresanlara.. o adamlar ruhlarını hayatla uyuşturdular işte.. ve en zor olanı seçtiler.. mülkiyetten arındılar örneğin.. üstü açık bir ford yetti onlar için.. ya da bir motosiklet.. ama ya biz, ya bizler? ihtiyacımız olmayan her şeyi aldık.. yedik, tükettik.. tüketeceğimiz tek bir şey kalmadı.. ruhlarımız bile bal mumu gibi akıp gitti..
şimdi ise o insanları hakir görme telaşındayız.. bir çoğunun mezarı bile olmadı.. ırklarının, dinlerinin, dillerinin olmadığı gibi.. dünyayı her dem kaosa sürükleyen, insanların savaşmasına neden olan hiçbir insani kavram onlara değerli gelmedi.. onlar tutkunun insanları olarak insanlık tarihinde yerlerini aldılar..
adlarını bilmesem de, hiçbirine dokunamasam da, hiçbiri gibi olamayacak olsam da, her birinin önünde saygıyla eğiliyorum ben.. sırf şu varoluşa yaraşır şekilde, üzerlerine giydirilen tüm deli gömleklerini kendi iradeleri ile yırtıp, birer gerçek insan olabildikleri için..