hayattaki en büyük korku

monofobi

babamın benden önce ölmesi

yükseklik. ayaklarım titriyor resmen çok kötü çok

kaybetme korkusu net ne kaybettiğine göre korkunun şiddeti de değişir.

ailemin emeklerinin karşılığını verememek. (bkz: sadece bunun için nefes almak)

değer verdiğim insanların kıymet bilmemesi.

ailem dışında, kendimden çok sevdiğim önemsediğim kıymet verdiğim kişinin, ona karşı olan kaybetme korkumu hissettirdiğim an benden çekip gitmesidir. ki bu korktuğum her zaman başıma geldi. i̇stisnasız. ulan kaybetme korkusu kadar saf, güzel bir şey mi var? bu kadar mı vicdansızsınız, kalpsizsiniz ki bu korkuyu hissettiğiniz an bırakasınız geliyor? o zaman büyük harflerle; 'seni̇ vi̇cdanin affetsi̇n, benden af bekleme'

birini üzmek. düşüncesi bile içimi nasıl kavuruyor kimse bilemez.

aile fertlerinden birini kaybetmek. veya anne babadan reddedilmek.

ailemden birinin ölmesi veya ailemden birinin kansere yakalanması...

ben artık birini kaybetmekten falan korkmuyorum. ben neyden korktuğumu bilmiyorum ve bundan korkuyorum galiba

korktuğum o şeyin gerçekleşmesinden çok korkuyorum

sevilen insanları kaybetmeyi saymayacağım çünkü o herkeste var. o yüzden dışlanmaktan ve küçük düşmekten çok korkuyorum.

birilerine muhtaç olmak.

akıl sağlığını kaybetmek sanırım. çok korkunç ve çok üzücü, çook.

bir gün hiçbir şeyi hayal edememekten korkuyorum. sanırım o zaman yaşam diye bir şey kalmaz

yaşarken değerimin bilinmeyip öldükten sonra bilinmesi

i̇nsanın bence hayattaki en büyük korkusu mazlumun canını yakmak olmalı. masum ve mazlum olan insanları üzmeyin. ahı ömür boyu yakanızı bırakmaz.

korkularımı başkalarına anlatmak

hayatta en büyük korku diye bir kavram yoktur. kişilerin kendi en büyük korkuları vardır. kendi korkularımızı geçersek bence hayattaki en büyük korku ölüm olmalı. kişisel korkularımızın var olmasını sağlayan, diğer insanlardan gördüğümüz acılar veya önceden deneyimleyip başımıza tekrardan gelebilir düşüncesidir. fakat ölüm, çokça deneyimlenip ama asla aktarılamamıştır. i̇şte bu en büyük korku olmalı!

sevdiklerimiz kaybetmek zaten herkesin ortak bir yerde buluştuğu nokta. daha çocukluktan bu yana bir şeyler içim mücadele ediyoruz daha iyi bir gelecek iyi şartlar mutlu olabilmek için vs ve çok emek ediyoruz işin sonunda bu emeklerin boşa gitmesi çok korkutuyor beni. şuan geleceğim için bir şeyler yapıyorum aklımın bir köşesinde boşuna mı acaba diye düşünüp duruyorum yine de çalışmayı mücadele etmeyi bırakmıyorum ama bunun korkusu huzursuz etmeye yetiyor.

biraz garip gelecek ama birine muhtaç olmakdan aşırı korkuyorum.herhangi bir kazadan sonra bana bakılması ilgilenilmesi filan çok korkuyorum allah kimsenin başına vermesin.

ailemi kaybetmek. ailemden birini kaybetmek. hatta belki tek korkum bu. gecenin dördünde ablamın inlemesiyle uyanınca bunu daha net farkettim. bomba patlayınca uyanmayan ben hafif inlemesiyle bile uyanıyorum. allah'ım nolur ablama şifa ver..

değer verdiğim insanların ruhsal ve fiziksel zarar görmeleri

elektriğe çarpılmak.

başımın hukuksal belaya girmesinden yani içeri düşmekten korkarım hep. yasal bir sorunum hiç olmadı ama içeri düşme düşüncesi beni korkutuyor ziyaretime gelecek bir dost bir aile üyem dahi yok muhtemelen asardım kendimi. allah korusun

dünyevi her(?) şeye tavrımız ektedir; racon en büyük korkum dünyevi değil o yüzden. cevabım belli; veremeyeceğim derecede büyük bir imtihana tabi tutulup kaybetmek. çünkü şu dünyadaki varlığımı bana tek izah eden şey bu, imtihan... şayet en ağır imtihanımı veremezsem yaşamış olmamın ne anlamı var? benim kendi potansiyelimin en ağrını yaşamam ve elimden gelenin en iyisiyle kazanmam lazım. not: (bkz: ahirette hz. hamza diye anthony quinn'e sarılmak)

Elimde olan ve olabilecekleri kaybetmek