hayat

imtihan diye diye geçip bitendir. “benim yarelerim tuzum tuzum der. bir derdim bin dermana değişmem.” vizyonda.

Beni neden yoruyorsuuuun...

..hayattt gel şaşırt bugün benii aklımdan geçenleriii getir kooy karşımaa..

Hayat; bazen birinin sesidir, Bazen yaşanmayan şeylerdir, Bazen söyleyemediğin sözlerdir, Bazen gidemediğin yoldur, Bazen sarılamadığın insandır...

Hayat buydu işte, bir yerlerde birileri ölüyordu ama kimse yaşatmıyordu. Bir yerlerde birileri acı çekiyordu ama kimse merhem olmuyordu. Bir yerlerde birileri ağlıyordu ama kimse silmiyordu. Bir yerlerde birileri seviyor, nefret ediyor ama kimse hissetmiyordu. Bir yerlerde birileri acıkıyor, susuyor ama kimse merhamet etmiyordu. Bir yerlerde birileri anne oluyordu ve babaları yoktu, babaları olanlar ise annesiz kalıyordu. Bir yerlerde birileri inanmak istiyor ama her şeyi var eden Tanrı kendisini var edemiyordu. Benim tek hatam bir Tanrıça gibi davranmaktı, kelebeğin kanat çırpışıyla hayatı değiştirebileceğimi sanmaktı. “Ol.” dediğimde her şeyi var edebileceğimi sanmaktı, oysa bir şeyler ancak yok olduğunda bir şeyler var olabilirdi ve ben hiçbir şeyi yok edemezdim. İşin aslı bir Tanrıça değildim, çünkü hep bir annem olsun istedim… Hayat buydu ama dünya bu değildi. Dünyaya aitken onu asla sorumlu tutamazdım.