hayat

Alamazsın hayatın güneşe sevdasını Alamazsın denizin yosunun kokusunu Alamazsın Mecnun’un Leyla’ya bakışını Alamazsın kuşların dallara sevdasını

Gerçekten garip. Bugün sabah arka sokağımızdaki cenaze seslerinden dolayı düşüne düşüne yürüyerek deniz kenarında giderken yanımdan geçen düğün konvoyunun seslerinden duramadım. Ölüm, kalım, sevinç, üzüntü...

pek ciddiye alınacak tarafı yok. adalet denilen olgununsa içi boş. didinmelerin sadece aldanma olduğu düzlemin; bir elinde silah, bir elinde kalkanla üstümüze doğru koşmasıyla -köşeye sıkışmış vaziyette- konfor alanımızı genişletmek üzere kurgulanmış canlılarız. hayat işte hayat kadar. bu aralar karamsarlık var üzerimde. aydınlıklara konuk olmayı kanıksamam ama gözlerim kamaşır. zaten gözlerim hep kısıktır benim.

biz planlar yaparken aniden olan şeylerden ibaretmiş , bunu bugün aldığım kötü bir haberle anladım. keşke böyle öğrenmeseydim

ciddiye almak ve birine karşı nefret beslemek için o kadar kısa ki. nefret beslediğiniz kişi hayatını kaybedince ona daha çok üzülür insan. pişmanlık duyar, gerçekten nefret beslemeye gerek var mıydı? zamanınız varken sevin birbirinizi. nefret etmek için fazla kısa.

aldanıldığı kadardır. kafayı kumdan çıkarıp sağa sola salça olmaya başlayınca yaşanmamaktadır. toplumsal formların bir ip üzerinde serenat yaparken sizin alkış tutmanız gerekmektedir. şakşak.

Garip gerçekten. Bir o kadar da büyülü. Çok konuşasım yok aslında bu konuda. Birden yine kendimi; bulunduğum mekanın çok dışında kim bilir bilmem nerede, hangi gerçeklikte sürüklenirken yakaladım. "Ehh yeter artık" deyip birden bu başlığa gelince buldum kendimi. Ne yazacağımı bilmiyorum. Dişlerimin arasına sıkıştırdığım sigarayı bu yazının hangi noktasında yakarım kim bilir, çakmak nerde kim bilir? Ben kaç saattir oturuyorum burada? Kim bilir yine nerelerden geçtim? Yine hangi köşeyi umutla döndüm de karşıma çıkan çıkmaz sokakların suratına yine aynı ironik hırsla tükürdüm kim bilir. Bazen aklımda çivi gibi takılı kalan birtakım dizeleri anarak avunuyorum; "Allah'ım kaderimden şikayetçi değilim, aksine bahtiyarım evrende bana da rol verdiğin için şahsen" yahut "Fevkalâde memnunum dünyaya geldiğime, toprağını, aydınlığını, kavgasını ve ekmeğini seviyorum." Şairlere inanmıyorum diyorum hep ama dizelerle kavga ediyorum. Fevkalade ironilerle yaşıyorum!* Ben onu iyi kötü tanıyorum ama keşke rahmetli de beni tanısaydı bir parça, eminim çok severdi beni. Hatta yemin ediyorum kıskandırırdım onu. Fakat yine de ben hayatı bir girdap, bir anafora benzetemeden de edemiyorum. Evet anafor doğru benzetme bence. Zaman kavanozunun dibinde bir delik var ve hepimiz savrula savrula o deliğe çekiliyoruz. Deliğe çekilmek zoruma gitmiyor ama bu macerada tüm evren aynı anda, bazen benzer şekillerde bazen de hiçbir hikayeye benzemez şekilde savruluyoruz ya, bu beni çok düşündürüyor. Hırpalandık, hırpalanıyoruz ve tüm bunların umarım kayda değer bir anlamı vardır. Sıcak bastı beni, geliyorum hemen. * Her gördüğümde çok güldüğüm bir tivit geldi aklıma. Şöyle bir şeydi; "Zamanında annemle babamı ayırmak için büyüler yapan babannem şimdi muhabbet kuşuna bakarak yasin okuyor tüm gün. Başkan bu hayat adamı götünden siker." :D Muhteşem. Beni bilen bilir kaderciliğe inanmıyorum ben. İnsanın sorumluluklarından kurtulduğu doğal akışa inanmıyorum. Başımıza ne geldiyse bizim iyi kötü hepsinde bir imzamız, bir payımız var. Ama çok özür dilerim burada bir ironi var. Hepsini biz yaptık, hiçbirini beklemiyorduk, kusurumuza bakmasalar keşke ama bakılacak; böyle olsun istemedik. Şu yaşıma geldim, hala özgür iradenin varlığına inananlardanım ben. Fikir birliği yaptığımız konularda dahi filozoflarla kavgalıyım. Özgür irademizin olması bir şeyi değiştirmiyor. Hayat öngörülemez ve hesaplanamaz bir düzene sahip. Sefil insan tanrı bile olsa -ki değil- öngörüler konusunda yanılmak zorundadır. Başta hayatın büyülü olduğunu söyleyen cümleyi bu yüzden kurdum. Dünyanın en güçlü bilgisayarını da yapsak, dünyanın en gerçek simülasyonuna da sahip olsak bu öngörü işlerinde çuvallamak zorundayız sanırım. Borsa gibi aynı. Spekülasyonlar ters etki yaratıyor. Her öngörü aksine davetiye çıkartıyor. Kendini gerçekleştiren kehanet böyle bir şey değil çünkü. Hep böyle sandık ama değil. Hayatın bir sırrı var. Büyüsü de çözülemez sırları olduğu için. Çözmeye çalıştıkça bazı şeyleri işler daha da arapsaçına dönüyor. O yüzden bıraktım artık uzun vadeli planlar yapmayı. Özgür irademe yaraşır bir şekilde özgürlüğümü bu şekilde kazanmayı planlıyorum. Bu hayat adamı götünden siker. Şakası yok. Alaya gelmiyor. Bugün burada olacağımı ve en önemlisi bu adam olacağımı tahmin edemezdim. Hep tahmin etmeye çalıştım hep planladım hep inşa ettim ama her seferinde o, insanı tahrik eden, azdıran yan yolların cazibesinden kendimi alamadım. Hayat ağacı dedikleri şey bu yan yollarla birlikte oluşan ağaç sanırım. Ya da ben birtakım şeyleri çok yanlış anlıyor ve çok yanlış metaforlara çeviriyorum. Buraya kadar sapa sapa geldim. Keşke gelmeseydim ama iyi ki sapmışım. Aynen, ironi-ironi, evet, evet, haklısın, kendimi tekrar ediyorum ve bunu bir anlatım tekniği niyetiyle yapmıyorum. Şimdi kim bilir zamanın neresinde, kim bilir hangi bilmediğim mekanda hangi insanlarla kavga ediyor, kim bilir şu leyla başımı kimlerin omuzuna koyuyorumdur? Şimdi ben kesin öldürülüyorumdur bir yerlerde. Bilmem artık kaç ceset birikti bagajımda. Tam şu anda bilmem hangi dünyanın içinde kimler göz yaşı döküyor. Kim bilir? Öngörmüyorum, hesap yapmıyorum, çünkü biliyorum, ben sadece bekliyorum. Efendiler bakın bu bir sihirdir ve mübahtır. Bunun dışında geri kalan her şey için kılıç kuşanabilirsiniz. * "Acaba kim bilen doğrusunu? Hatta ben kıyı bucak kaçıran ben ruhumu sanki ne anlıyorum?"

Nefes alırken adınla seslenilir. Verdiğin nefesi geri alamadığın zaman adın merhum/merhume olur. Yaptıkların, yaşadıkların, planların, borçların, alacakların hepsi seninle birlikte hiç olmamış gibi toprağa gelir. Sadık insanlar seni yılda iki gün hatırlar doğum günün ve ölüm günün, diğerleri devam eder ki; zaten olması gereken budur. Mezarlıklar arasında büyüdüğüm için bu konuya hakimim. Hayat; güzel, yorucu, eğlenceli, can yakan ama bir o kadar da heveslendiren, bazen ölsem dediğin ama onu düşününce hafif tırstıran bir süreç. Çok sıcak havada soğuk su içtiğini düşün, kısa süreli hararetini alır. Hayat işte o soğuk su gibi benim bakış açımdan. En başta dediğim her şey toprağa giriyor bizle birlikte fakat sadık insanları unutmamak lazım. Onlar adına güzel izler bırakmak gerekli.

Bir gün son bulacağını düşünmeden çoğu zaman gereksizce harcadığımız yaşam döngüsü

All of this time I thought we were pretending...

Bazen siz ne kadar kaçmak istesenizde üzerinize üzerinize gelip sizi kovalayan bazen de sizin kovaladığınız yaşam döngüsü.

Onur Akın - Ey Hayat “Ey hayat Sen şavkı sularda bir dolunaysın Aslında yokum ben bu oyunda Ömrüm beni yok saysın“

Hayat bir dişçiye gitmeye benzer. Her an, daha kötüsünün henüz yaşanmadığına inanmışsınızdır oysa zaten yaşanmış bitmiştir.”

siz neyin fazlasına sahipseniz, evren onun zıttını gönderir. bu yüzden dengede olmak gerekir. siz çok "fazla" methametliyseniz, zalimlerle; "fazla" cesursanız korkaklarla sınanırsınız hayat budur.

insanoğluna genelde hoş şeyler getirmeyen.

Beni neden yoruyorsun

arapça bı kelime yaşam demek. hay=diri olan (bkz: bizlik bir şey yok yani)

Çok can sıkıcı olabiliyor bazen. Eski defterleri açmayagör. İnsanı deli eder deli. (bkz: Beni siz delirttiniz )

Şehzade Mustafanın cenaze imamlığını babası kanuni yapmak istemiş, fakat öyle ağlamış öyle paralamış ki kendini Nasuh paşa "sakin olun hünkarım" diye teskin etmeye çalışırken Kanuni kafasını kaldırıp "Konuş nasuh paşa konuş, ne devlet senin ne evlat senin" demiş. Bu diyalog beni okuduğum andan beri tuhaflaştırdı neden buraya yazdığımı da bilmiyorum ama hayat işte

burada kısa vadedi anlamı ve amacı kalmayan olay.neye başlasan elinde kalıyor. çalışmanın, plan yapmanın, aile kurmanın, ilişki yaşamanın vs manası kalmadı. çok az sayıda kişi helak olduğumuzun farkında. helak deyince aklınıza dünyaya çarpan meteor gelmesin. yaptığımız çoğu şeyi sadece alışkanlıktan yapıyoruz. kimsede konuşacak mevzu kalmadı. geçim derdi zaten malum. dayatılan keko kültürü sarmış dört bir yanımızı. eğitim seviyesi farketmiyor. herkes gürültülü bir hayat yaşıyor ki bu bir yardım çığlığı. uzun zamandır ilk defa önümü göremiyorum. bu sinsilik, boş ego savaşları ve karşılıklı güvensizlik bizi bitirdi. neşemizi çaldı. aklınıza ve bedeninize sahip çıkın, çok değişik zamanlarda yaşıyoruz.

hayat hep bir koşturmacadan ibaret değil mi? bir yerlere bir şeylere yetişmeye çalışıyoruz telaşla. birine yetişmeye çalışırken bir diğerini kaçırıyoruz. hızlı adımlarla yürüyoruz. bazen koşuyoruz. ama hiç durup soluklanmıyoruz. bir kenara oturup hayatın tadını çıkarmıyoruz. hayat o kadar kontrolüm dışında akıp gidiyor ki ben sadece kenardaki izleyici gibi hissediyordum kendimi. sonra farkına vardım hayat benim kontrolüm altına alabileceğim bir şey değil. evet benim kararlarımla şekilleniyor ama bazı şeyler ne yaparsan yap değişmiyor. kabullenmek gerekiyor. “bu benim hayatım iyiliğiyle kötülüğüyle” dediğin taktirde yorulmuyorsun. çünkü artık hayatı kusursuzlaştırmaya çalışmıyor insan. en azından ben öyle yapmaya başladım. daha sindire sindire yaşıyorum hayatımı. yorulmuyorum artık denemenizi tavsiye ederim..

Bu hayatın gerçeği sevgi değil, ihanet ve yalnızlıktır.

beni neden yoruyorsun?

Uğrunda mücadele etmeden kazanılan şeyler bize anlamsız geliyor. Doğuştan zengin olsaydık bunu çok normal karşılardık. Kıymetini bir fakir kadar anlayamazdık. Yaşamak da doğuştan gelen bir zenginlik gibi. Bize bedavadan verilmiş. Doğmak için hiç çaba sarf etmedik. Yaşamak zaten cepteydi. Bu da yaşamanın önemini azalttı. Ölümden dönenler hayatın kıymetini çok daha iyi anlıyorlar. Afrika'da sanırım bir uçurum vardı. Her yıl binlerce turist bu uçurumun kenarında birkaç saniye durmak için yüklü paralar veriyor. Ölümle burun buruna gelmek istiyorlar. Böylece yaşamanın önemini anlıyorlar. Testerenin de dediği gibi "Tebrikler. Hala hayattasın. Çoğu insan hayatın kıymetini bilmiyor. Ama sen artık biliyorsun."

Hayat hayattır. Ayrıca çok ferah bir kelime değil mi. Çocukluk ya da gençlikteki yüklenilen şey ne kadar ağır olursa olsun hissedilen vurdumduymazlıkla yaş ilerledikçe ölücem madem niye bekliyorum yavşaklığında orta yol bulunması gerekendir, muhtemelen gerekmeyendir.

Sözlükte takilayim derken düştük yine Serdar Ortaç' a haydiii bakalım sjrikddkkd https://youtu.be/W_238EDaHTY

bayağıdır içimi dökmüyordum bir yerlere, tam uyumak üzereyken bir anda açtım baş ucumdaki bilgisayarı ve işte buradayım. arkada şu çalıyor bir yandan. hayat ben hiç farkında olmadan geçip gidiyor. peki bir şeyler değişiyor mu derseniz buna cevabım hayır olurdu sanırım. bazı şeyler sadece kılık değiştiriyor, özünde aynı. sebebi çok basit aslında, özünde ben varım sonuçta. sonsuz bir döngü içinde hapsolmuş gibi. çok uykum geldi, sonra devam edicem mecbur.

ebru gündeş'in 2022 çıkışlı ebru gündeş söylüyor 1 albümünde yer alan şarkı. ebru'yu dinlemekten gerçekten hiçbir zaman sıkılmayacağım galiba, inanılmaz bir sese sahip. her dinlediğimde bir kere de olsa vay dedirtiyor. bu şarkı da gayet güzel yakışmış kendisine. --- spoiler --- şimdi gör bak nasıl aşık olacağım hatta belki sıfırdan başlayacağım hayat artık senin oyunlarına kanmayacağım kaybettiklerimi geri alacağım dost bildiklerimden hesap soracağım hayat senle meselem çok intikam alacağım intikam alacağım --- spoiler ---

Çırak, "yaşam nedir?" diye sordu. Yanıt verdi 'Usta': "Sürekli ortada-bulunmanın sıradanlığının yarattığı kaybolma hâli ile her daim gizli-olmanın apaçık kıldığı âşikârlık arasında salınan bir yol alış..."

Haaayyyaaattttt beni neden yoruyosuuunnnn

Bazen gariptir. Genel olarak da ne olacağı belirsizdir. Bugün aynı köy içerisinde hem düğüne hem de cenazeye katıldım. Köyün bir mahallesinde hüzün var, gözler dolu, insanlar ağlıyor, hayatının sonuna gelmiş bir insan var. Diğer mahallede yemek var, gözler gülüyor, evlenen kişiler ve aileler onlar adına mutlu, hayatlarının mutlu bir aşamasındalar. Bir tarafta gülen, diğer tarafta ağlayan gözler. İşte hayat...

cornetto hastası yeğenime markette o marka olmadığından algida alayım dedim. hem isteği yerine gelmediği için ağlayan hem de elindekini bir türlü bırakmayan cazgırla kendimi dışarı zor attım. haspam bağıra zırlaya, söylene sızlana dondurmasını yemeye başladı. sonra birkaç kez kemirdiği algidasını bir anda karşı kaldırıma fırlatarak şikayetinin dozajını artırdı. dondurmanın düştüğü alandan bizimkinin yaşlarında küçük bir kız ve annesi olduğunu tahmin ettiğim, tıpkı ufaklık gibi eski ve yıpranmış elbiseler içinde bir kadın geçiyordu. minik velet tereddüt etmeden toza toprağa bulanmış artığı yerden kapıp kirli kısmı biraz temizledi ve mutlulukla bir ısırık aldı. yaşananlara hiçbir tepki göstermeyen kadın ise dalgın dalgın kızın elini tutarak ikisi birlikte ağır ağır uzaklaştı. bir hoplaya zıplaya gözden kaybolmasına az kalmış kızcağıza, bir de hâlâ cornetto da cornetto diye inleyen memnuniyetsiz hanfendiye baktım. aradaki adaletsizliğin seviyesi üç kuruşluk keyfimin canına okudu. velhasıl hayat ibnedir. fakat zaman zaman kahpe olduğu da görülür.

bir süreliğine ara vereceğim olay. konfor alanımdan bi saniyeliğine başımı çıkarıyorum ve kafama sıçıyorlar. yapmamalıydım. aptalca bir hamleydi. neyse ki ağlaklar gibi depresyondayım ühüü diye ağlamıcam. amk malları. köklerimize geri dönüyoruz. tekrar hapse giriyorum. uzun da sürebilir mevsimlik de olabilir. çok sinirliyim. bir şeyleri parçalamam gerekiyor. ya da birilerine bağırıp çağırmam. hassiktir be. hassiktir.

Hayat buydu işte, bir yerlerde birileri ölüyordu ama kimse yaşatmıyordu. Bir yerlerde birileri acı çekiyordu ama kimse merhem olmuyordu. Bir yerlerde birileri ağlıyordu ama kimse silmiyordu. Bir yerlerde birileri seviyor, nefret ediyor ama kimse hissetmiyordu. Bir yerlerde birileri acıkıyor, susuyor ama kimse merhamet etmiyordu. Bir yerlerde birileri anne oluyordu ve babaları yoktu, babaları olanlar ise annesiz kalıyordu. Bir yerlerde birileri inanmak istiyor ama her şeyi var eden Tanrı kendisini var edemiyordu. Benim tek hatam bir Tanrıça gibi davranmaktı, kelebeğin kanat çırpışıyla hayatı değiştirebileceğimi sanmaktı. “Ol.” dediğimde her şeyi var edebileceğimi sanmaktı, oysa bir şeyler ancak yok olduğunda bir şeyler var olabilirdi ve ben hiçbir şeyi yok edemezdim. İşin aslı bir Tanrıça değildim, çünkü hep bir annem olsun istedim… Hayat buydu ama dünya bu değildi. Dünyaya aitken onu asla sorumlu tutamazdım.

Tadını sevmediğim bir su markası.

ölü bir külçesiyim, şimdi kemikle etin. dimağım pençesinde, sonsuz bir rehavetin. beyhudedir ey gönül, beyhudedir gayretin. kıvılcım bile yokken ocak körüklenir mi? zaten ne bulmuşum ki, yaşamakta tat diye? gönlüme çok söyledim, can yükünü at diye... sorarım sana gafil, insan hiç hayat diye omuzları çökerten bu yükü yüklenir mi? kimse baş çevirip de bakmayacak gebersem, bilmem gönül ne cevap verecek şöyle dersem: gayen ne bu manasız yaşayışta, a sersem! böyle paçavra gibi ömür sürüklenir mi?.. *sabahattin ali

Bu yaşadığım hayat mı be amına koyduğumunu diye iç geçirmiyor değilim bazen.

Eninde sonunda bitecek. İçinde bulunulan zaman dilimini içinde bulunduğun imkanları maksimize olarak yaşanması gereken canlı olma durumu.

Şu depremlerden yaşadığımız kayıplardan sonra hayat benim için daha farklı akmaya başladı. Ne kadar değerli olduğunu bir kez daha anladım(keşke bu şekilde anlamasaydım ama bazı şeyler uyanmamı sağladı) o yüzden ufak alınganlıklarımı, küslüklerimi ,gereksiz egomu, neyim varsa hepsini bir kenara bıraktım. İçimden ne geliyorsa onu yapıyorum ya da onu konuşuyorum. Özlediğime özledim, sevdiğime sevdim diyebiliyorum. Sürekli karşı taraftan bir şey beklememeyi de öğrendim. Atıyorum adımımı, yemin ederim o kadar rahatlıyorum ki anlatamam. 1 dk sonramızın bile garantisi yokmuş, acı da olsa öğrendik…

Son zamanlarda hayatımdaki belirsizlikler yüzünden oldukça huzursuz hissediyorum. Ailemi nasıl toparlarım bilmiyorum , annemi nasıl toparlarız, o kendini nasıl toparlar... Tüm bunlar yüzünden anneme çok kızgınım benim hayatımın başrolü kendisi ,benim dünyam benim isteğimle onun etrafında dönüyor onunsa bizden ayrı bir dünyası var. Sana çok kızgınım anne yaşattıkların yüzünden ama sarılsan geçer.

iyiyie gitsin diye bir şeyler yapıyorum kötüye gidiyor ahajanjaa. bir şey yapmıyorum yine kötüye gidiyor ajajaan. vazgeçmek istemediğim halde bir seylerı sırf daha iyi daha mükemmel olsun diye vazgeçiyorum bu defa hem yine kötüye gidiyor hem de salak gibi kalıyorum ajajajaajaj. kafayı yememe çok çok az kaldı. nasıl toparlayacam olm ben bu hayatı yemin ederim hiçbir şey yapamadan yatağımda ölmekten korkuyorum. delirdim.

Hayatt gel şaşırt bugün beniii aklımdan geçenlerii getir koyy karşimaaağ

Şey vardı "hayat sen planlar yaparken başına gelenlerdir"

bir çok şeyi yeni hiçbir sonuç vermeyeceğini bilsek de kısır bir döngüde yaşamamız bir hikayeye sahipmişiz hissi veren yegane şey bence. kendimize anlatabileceğimiz bir şey olsun ama başımız ağrımasın deyip bu yolu seçiyoruz ama bilinçli bir seçim olmuyor aslında bu maalesef. başka yön yok hissi baya büyük ve kötü bir yanılgı.

Herkesin başrolü olduğu hikayesi. Kimi mutlu biter yaşanmışlıklarla kimi mutsuz biter yaşanamayanlarla.

beni çok yoruyor yav. kuyruğu dik tutmaya çalışıyoruz da gerçekten yorgunum.

imtihan diye diye geçip bitendir. “benim yarelerim tuzum tuzum der. bir derdim bin dermana değişmem.” vizyonda.

Beni neden yoruyorsuuuun...