gece

gece bu gece çok aydınlık

Ona anlatılması gereken şeylerin geceye anlatmanın ağırlığı var üzerim de

biz bu gece uyumadık gün size günayyyydıııııııı

Dışarının karanlık, içlerin aydınlık olduğu zaman dilimi.

ulan 2 saattir falan işime gücüme bakabilmek için güneşin batmasını bekliyorum resmen. O batana kadar da hiçbir şey yapmıyorum, yapamıyorum. Dönüp dönüp hadi artık git demek için balkona çıkıyorum. Biz gerçekten bu karanlığın, gecenin, tekinsiz sokakların, sessizliğin müptelası olmuşuz müptelası.

Gece>Gündüz

bir insanı çok sevdiğiniZ bir insanı ne olursa olsun yanınızda olan bir insanı bir gecede kaybettiğinizi hissettiniz mi hiç, ben hissetttim ve yapayalnız hissediyorum kendimi

bu gece ne garip bişey ya. kimsenin hatırlamadığı o saçma olayları neden hatırlıyorum şu an da? neden uykumdan uyandım saçma sapan? hayat çok zor ya.

şöyle bi' ete kemiğe bürünse de derdin ne lan senin benimle diye çıkışsam, kavga etsek, sonra beni bir güzel dövse keşke... ikimiz de rahatlardık yeminle. "isyan olmuş, deprem olmuş yuvam..."

Gece… …öyle güzeldi ki gece bile ancak onun silüeti olabilirdi. Oysa gece her şeyi karanlığında boğardı, her şey gece birer gölgeye dönüşürdü sanki. Hatta yok olurlardı birer hayalet gibi. Ne kadar güzel olabileceğini gözlerime örttüğünde anladım kirpiklerini. Bir kuyu gibiydi sonu olmayan, bir mezar kimse için kazılmayacak olan, toprak gibiydi kirpikleri… …yağmurdan sonra etrafı saran o kokuyu serpiştirirdi eğer ağlasaydı göz yaşları, eğer dikseydi gözlerini üzerime ruhumu sonsuzluğuna erdirir ve bir kalbimde bir mezar kazar sonunu getirir. Sahi, gözler kalbin aynasıyken ay da güneşin aynası oluyordu ama hiçbir ışığın senin karanlığına verecek canı yoktu. Eğer aydınlığın ta kendisi olsaydın bile nihai amacın yakmak olurdu ve ben yanamadan gözlerinin etrafındaki çizgiler beni soğururdu. Kaç defa korkuyla kapattıysan gözlerini o çizgilerin saplandığı o anları dondururdu. Zaman dururdu belki ama beni de her milisaniyede tutuştururdu.

Bir söz vardı, başlığı görünce aklıma geldi. "Saçlarının rengi geceden, bundan geceye sevdam."

Sessiz ve sakin oluşundan dolayı en sevdiğim zamandır. Yaşlandım sanırım gündüzün kaos ve gürültüsünü kafam kaldırmıyor.

buralara artık huzursuzluk da çöküyor geceyle birlikte. sessizliğin tanrısı şüphesiz. uyanık kalınan süreyle beraber alınan kararların doğru orantılı olduğu o saatler. güneşin doğuşuna kadar uzanan bu sürede gecenin başındaki o insan değilsin artık. yeni kararlar verdin. spora başlayacaksın, diyet yapacaksın, aylardır aklında olan o yere gideceksin artık. tabii. hep de öyle olur. hayır olmaz. yüksek ihtimalle bir bedende tıkılı kaldın. aynalarla kavgalıyım. ışığı söndürdüğümde gecenin o karanlığıyla yok olmayı sevmekten başka çarem kalmadı. vahim bir şarkı, hafif bir bel ağrısı ve dışarıda duyulmaktan haz edilmeyen sessizliği bozan uçak sesleri. sanılanın aksine kafayı yememiş olma ihtimaliyle hemfikir değilim. konusu geçen o kalabalığa hiç dahil olamamakla beraber istek dahilinde fakat biraz da istemeye mecbur bırakılmış bir inzivada işlerin yolunda gitmesi tahmin edileceği üzere bir zanaat. her şeyin bu denli ters gitmesi olası tanrı ihtimalini arttırıyor. her neyse, bu denli bozduğum yeter bu sessizliği.

en iyi şarkısı iyileşmiyor olan grup. link "çık karşıma düşman gibi, aç kalbimi bak ruhuma. iyileşmiyor, iyileşmiyor, hep yara bere senden sonra."