yurtta kalanlar bilir, en yakın arkadaşlar yurtta edinilir. o sevgi, bağ başka. ben annem yokken anne şefkatini onlarda hissettim.
az önce tabletimi karıştırayım dedim.
akşam sultanahmet'teyiz. video çekmiş bir arkadaşım, biz yürürken. grubun en deli dolusu şule, insanlara çarparak ve aynı zamanda arkasına bakmadan geri geri yürüyerek yaşanmakta olan anı bize anlatıyor. öncesinde ne yaptığımızı, şimdi ne yapacağımızı, dualar ediyor bir yandan sultanahmetteyiz ya. yavrum, o zamanlar aşk acısı ile kıvranıyordu. yolun ortasında bir an ellerini havaya kaldırıp "sevenleri kavuştur ya rabbim!" diyor ve o an ben dahil herkes "aaaamiiinn!" diye bağırmaktan kendini alamıyor, sonrası gülüşme sesleri, sonrası espri, sonrası bundan 3-4 sene önceki seslerimiz...
sonra farklı zamanlarda ve farklı kişilerle çekilmiş birkaç video daha izledim. farklı kişiler dediysem yine yurt arkadaşlarım. i̇zlerken gülümsedim, hatta kahkaha attım çünkü çok güzeller. çünkü çok güzelmişiz. çünkü orada sevgi varmış.
tabiri caizse köpek gibi özledim o anları. vaktinde kıymet bilemeyip, eve gitmek için gün saymışız.
"ağlarım, hâtıra geldikçe gülüştüklerimiz."