bugün vatandaşlık dersi çalışırken alkollü ceza işlemenin yaptırımı konusunu görünce aklıma gelmiş yazardır.
covid tedbirleri sebebiyle serbes-t- bırakılmış. behzat ç. oyuncularıyla çekilmiş fotoğraflarını falan gördüm twitterda. hala kitap çıkarabiliyor vs.
başını yastığa rahat koyabiliyorsa ne mutlu. uyuyabiliyorsa ne mutlu. hala alkol almaya, hala araba kullanmaya devam edebiliyorsa ne mutlu.(!)
yıllar önce bir uygulamaya kaydolmuştum. her gün bir kitabın belli bir sayfasını mesaj olarak atıyordu tanıtım için. bir gün Müptezeller kitabından bir alıntı göndermişlerdi.
kitaptaki karakterin aile evi yanıyordu. babasıyla arasında şöyle bir konuşma geçmişti: "babam gülümsemeye çalışırken birden durdu, yine ağlamaya başladı. elimi omzuna attım, azgın dalgaların kayalıklara attığı iki sandaldık o anda. "üzülme baba", dedim, "alt tarafı bir ev, alt tarafı beton parçası ya. çalışır ederiz, yine alırız. ben de çalışırım bundan sonra, söz, alırız bir ev daha."
"ona üzülmüyorum ki ben", dedi babam. "her ay evin taksitini ödedik de ne oldu. bak, uçup gitti elimizden balon gibi. keşke seni ağlatmasaydık çocukken. keşke sana o akülü arabayı alsaydık."
o zamanlar çok güzel gelmişti. küçükken bizim de evimizde bir yangın çıkmıştı aklıma o gelmişti.
şimdi hasan ali toptaş'ın kitaplarını okurken nasıl vicdan azabı çekiyorsam emrah serbes için de aynı duyguları hissediyorum.