dostluk

çok güzel şeydir. herkese nasip olmaz cidden.

aşk gibidir. zamanlaması çok uzun sürerse şanslısınız demektir sadece

dünya kadar malın olacağına fındık kadar dostun olsun. yok o öyle değildi sanırım. neyse güzel olan şeydir.

herkes en çok kendini sever, gerektiği anda da dostum dediği insanı çok güzel şutlar. o yüzden bunlar hikaye. bunun aksi bir şeye romanlar ve filmler haricinde rastlamadım. ben karamsar biri değilim, insanlar güvenilmez sadece.

yıllarca dahi görmeyip karşılaştığın anda sanki dün görmüşmüşsün gibi candan olabilmektir, muazzamdır ama çok enderdir. her arkadaşa dost denmez, iyice laçkalaştı bu kelime de.

nazım hikmet. --- spoiler --- biz haber etmeden haberimizi alırsın,  yedi yıllık yoldan kuş kanadıyla gelirsin.  gözümüzün dilinden anlar,  elimizin sırrını bilirsin.  namuslu bir kitap gibi güler,  alnımızın terini silersin.  o gider, bu gider, şu gider,  dostluk, sen yanı başımızda kalırsın --- spoiler ---

-can yücel. --- spoiler --- dostlar ırmak gibidir  kiminin suyu az, kiminin çok  kiminde elleriniz ıslanır yalnızca  kiminde ruhunuz yıkanır boydan boya  insanlar vardır; üstü nilüferlerle kaplı,  bulanık bir göl gibi...  ne kadar uğraşsanız görünmez dibi.  uzaktan görünüşü çekici, aldatıcı  içine daldığınızda ne kadar yanıltıcı....  ne zaman ne geleceğini bilemezsiniz;  sokulmaktan korkarsınız, güvenemezsiniz!  insanlar vardır; derin bir okyanus...  ilk anda ürkütür, korkutur sizi.  derinliklerinde saklıdır gizi,  daldıkça anlarsınız, daldıkça tanırsınız;  yanında kendinizi içi boş sanırsınız.  insanlar vardır, coşkun bir akarsu...  yaklaşmaya gelmez, alır sürükler.  tutunacak yer göstermez beyaz köpükler!  ne zaman nerede bırakacağı belli olmaz;  bu tip insanla bir ömür dolmaz.  insanlar vardır; sakin akan bir dere...  insanı rahatlatır, huzur verir gönüllere.  yanında olmak başlı başına bir mutluluk.  sesinde, görüntüsünde tatlı bir durgunluk.  insanlar vardır; çeşit çeşit, tip tip.  her biri başka bir karaktere sahip.  görmeli, incelemeli, doğruyu bulmalı.  her şeyden önemlisi insan, insan olmalı...  insanlar vardır; berrak, pırıl pırıl bir deniz.  boşa gitmez ne kadar güvenseniz.  dibini görürsünüz her şey meydanda.  korkmadan dalarsınız, sizi sarar bir anda.  içi dışı birdir çekinme ondan.  her sözü içtendir, her davranışı candan...  --- spoiler ---

inancımı kaybetmeye başladığım olgu. artık gözümde karınca kadar değeri olmayan bir kavram. 2 olay yaşadım. müsadenizle ikisini de anlatayım. ---------- ilkokulda bir arkadaşım vardı. 5. sınıfta şehir değiştirdiler. bizde yaklaşık 8-9 yıl görüşmedik. sonra bir gün facebooktan yazdı ve biz öyle öyle konuşmaya başladık. yazma sebebi de erkek arkadaşı ile yaşadığı bir problemden ötürü akıl danışmak. konuştuk biz. konuştukça konuştuk. numaralar alındı verildi. sohbet whatsapptan devam etti. sonra ben o kadar yıl görmediğim arkadaşımın yanına kalmaya gittim. ailesini tanıyordum. ailecek de tanışıyorduk. ben gittim sonra o geldi. sonra erkek arkadaşından ayrıldı ama bayağı sıkıntı yaşadı. hemen atlatamadı. neredeyse her gün konuştuk. whatsappta yazıştık. yanında olmaya çalışıyorum. moral vermeye çalışıyorum falan. üniversiteyi 2 de terk etmiş. o yüzden görücülerde gelmeye başlamıştı. ben soruyorum işte görücüler noldu falan diye. bana olmaz diyor. ben işte hazır değilim. onu unutamadım falan diyor. 3 gün sonra sözlendi. şaka gibi. ben yazdım emin misin diye. sormak zorunda hissettim kendimi. 3 günde ne değişebilirdi ki? bizim konuşmaya başlamamızdan sözlenmesine kadar geçen süre yaklaşık 2-2.5 yıl. her şeyini biliyorum artık. soğuğa çıkınca boğazlarının şiştiğini, gözünde tansiyon olduğunu, düzenli kullanmayınca ilaçları görme kaybı yaşayabileceğini, doktorları sevmediğini kısacası hayatındaki her şeyi. artık sözlenince ve zaman geçince dedim kıza; "sözlün istemez ise konuşmayalım. kıskanç olur, sevmez beni. sen hayatını onunla kuracaksın ve bende senin mutluluğunu istiyorum." diye. "olmaz öyle şey. ben ilk önce seni söyledim. daddy benim dostum, canım, kardeşim. onunla konuşacağım sende karışmayacaksın." dedi. biraz götüm kalktı tabi. nişanı oldu ben gittim adanaya nişana falan. ama nişandan sonra her şey değişmeye başladı. nişana kadar yine iyiydik. ben zaten sözlendiği için çok sık aramıyordum, mesaj atıyordum. müsait olunca dönüyordu. haftada bir konuşuyorduk. nişana mutlaka bekliyorum demişti. tek dostum sensin. sen olmazsan olmaz. gittim nişana. nikahı da oldu. nikah şahidi de bendim. en mutlu gününde, en mutlu anında yanındaydım yine. nişan ve nikah bitti, muhabbet azalmaya başladı. öküz öldü, ortaklık bitti hesabı. aramıyor, sormuyor. ben arıyorum ben yazıyorum ben soruyorum. hiç yazmıyor. bende anladım artık eşi olan adam istemiyor olabilir. en son konuştuğumuzda ne var ne yok döktüm içimde. ama hala abartıyorsun falan demişti. 2-2.5 yıl her gün konuştuğun insana mesaj atma, arama, sorma bu normal, ben kızınca abartı. temmuz-ağustos gibi oldu son konuşmamız. onun üstüne konuşmadık. velhasılı kelam kızı olacaktı bu sıralar. haberim bile yok. hamile olduğunu söylediğinde bana okuldaydım. ağzım kulaklarımda gezdim bütün gün. annemi arayıp x hamile imiş. 4. yeğenim geliyor diye sevincimi paylaşmıştım. kendine de dedim ki çeyreğimi alıp geleceğim doğuma. cenab-ı hakk hayırlısından uzun ömür versin. ailesine, vatanına ve milletine faydalı bir evlat olmayı nasip etsin. üzülen yine biz olalım. yanan ciğer yine bizimki olsun. dipçe: eğer aramızda bu durumdaki yazar arkadaşlar varsa hassasiyet göstermelerini rica ediyorum. karşınızdaki de insan. onun da yüreği var. --------- ben ailemde en küçüğüm. yaş farkı olarak da babamla 38, annemle 36 yaş var. bayağı sürpriz yumurta yani. haliyle hem anne tarafında, hem de baba tarafında yaşıtım olan kuzenim birkaç tane. işte kuzenlerimin çocuklarıyla falanda yaşıtız. bu olayda kuzenimin çocuğuyla aramda. ondan kuzen diye bahsedeceğim. konya'da okudu üniversiteyi ve erkek arkadaşı vardı. okul bitti falan. çocukla da ciddi düşünüyorlar. çocuk istanbul'da özel sektörde çalışacağı için kuzenim de istanbul'a sözleşmeli olarak geldi. ama kuzenim çocuğun yapması gerekenleri yaptı hep. erkek tarafının ailesiyle tanışmış telde. üniversite zamanında. mezuniyette yüz yüze tanışmışlar. sonra istanbul'a geldi, çocuğun ailesinin yanına gitti falan. geçtiğimiz yaz da aileler tanıştı ama anlaşamadılar olmadı. ayrıldılar. ayrıldıktan sonra bu tekrar çocuğun ailesinin yanına gitmiş falan. arada çocukla konuşuyordu barışma ümidi falan vardı. sonra kesin olarak olmayınca konya'ya kadrolu olarak atandı kuzenim. orada da bir öğretmen varmış kadrolu bekar. bunlar anlaşıyorlar. kuzenim yaptığı hataların aynısını yine yapıyor. öğretmenin ailesiyle tanışmaya gitmiş falan. yahu ben erkek olarak, ilk önce sevdiğim bayanın ailesinin beni tanıması lazım. kızın babasının bana güvenmesi, kızını gönül rahatlığı ile emanet edebilmesi, bu çocuk ileride benim kızıma hem kocalık, hem de babalık yapar diyebilmesi lazım. ben böyle düşünüyorum. bilmiyorum doğru veya yanlış. tabi kuzen de öğretmenle başlayınca ciddi düşünmeye o da sildi bizi. 2 gün aramasam 3. gün beni arar ağzıma sıçardı 2 hafta aramadı. mesaj atıyorum dönmüyor, arıyorum açmıyor. ona da kızdım, patladım. onunla da konuşmuyoruz. dipçe2: o da mutlu olsun aq. sikmişim ciğerimi. insanları insanlar kanser eder, sigaraya suç bulmayın hesabı. şimdi yazar üstadlar, hepsini okuyanlara teşekkür ediyorum. varsa bir dost dediğiniz kıymetini bilin. bana yapılanları siz başkasına yapmayın. mesele haklı olup olmama meselesi değil ayrıca. göreceli bir kavram. vesselam. dipçe3: imla

dostluk samimiyet tir gerisi boş

gecenin bu saatinde uyudugunu bilsem bile aklima bir soru takildiginda telefon acar sorarim biraz kufreder ama cevabi da verir sonra tekrar kufreder can dostum benim.

benim için aşktan önce gelir her zaman için

olum bi olay oldu dediğimde noldu değil de neredesin söyle hemen geliyorum diyorsa bu dostluktur

dost dünyada en değerli şeylerden biridir bence herkes dost olamaz arkadaştır o ama dost öylemi cidden bunu kısıtlamayın üzgünken noldu değilde nerdesin diyen dosttur falaan bunlar boş şeyler bence dostluk aşk gibi yav cidden hadi dost olalalım denmez ki yıllar yılı sonucu oluşan kardeşliktir, 10 kişiyiz biz bende dahil 7imiz çocukluk arkadaşıyız, 3ü sonradan katıldı, sonradan katılan 3üde sanki bizim için yaratılmış :)) dost,dostluk iyi şeydir vesselam.

hani demişler ya insanın bir sürü arkadaşı olur ama birkaç tane dostu vardır. işte ben de böyle bir durum içindeyim. çok fazla arkadaşım var. dost dediğim kişiler bir elin parmaklarını geçmez. her ne kadar bazen bu dostlarıma kırılsam da seslerini duymam her şeyi unutmama yetiyor. (bkz: iyi ki varsınız lan)

dört yıllık üniversite hayatımın üç yılı bitti.son senemi zorunlu staj sebebiyle başka bir ilde yapacağım.şu an üç yılımı geçirdiğim şehirden ayrılıyorum.i̇lk defa ayrılık bana bu kadar koydu meğer ben ne sağlam dostluklar biriktirmişim.hepimiz deriz üniversitedeki insanlar şöyle böyle diye aslında doğru da çok değişik, çıkarcı insanlar var ama ben ne şanslı insanmışım ki mükemmel dostluklar edinmişim.i̇lk defa birilerinden ayrılıyorum diye ağladım o ciddi insan gitti yerine ağlak, sulu göz bir insan geldi.gerçekten dost edinmenin ne kadar değerli bir şey olduğunu tekrardan gösterdiler bana.umarım sözlük böyle daimi olacak dostluklar edinirsiniz.

genç adamın biri, dermiş babasına her gün; benim de dostlarım var, sendeki dost gibi baba, itiraz eder, olmaz öyle çok dost, hakikisi belki bir, belki iki, fazlasını bulamazsın gerçek, hakiki... devam eder durur konuşma... aralarında başlar bir tartışma, karar verirler bir sınava, dostun hakikisini anlamaya... bir akşam bir koyun keserler ve koyarlar çuvala. baba der ki oğluna, hadi al bu çuvalı, şimdi götür dostuna. çuvaldan kanlar damlamakta, sanki öldürmüşler de bir adamı, koymuşlar çuvala, dıştan böyle sanılmakta. delikanlı sırtlar çuvalı, gider en iyi bildiği dostuna, çalar kapıyı. o dost, bakarki bir çuval, hem de kanlı, kapar hızla kapıyı delikanlının suratına, almaz içeri arkadaşını, böylece tek tek dolaşır delikanlı, kendince tanıdığı, sevdiği dostlarını. ne çare, hepsinde de sonuç aynıdır. evlat geriye döner. ama içten yıkılır... babasına dönerek; "haklıymışsın baba" der. dost yokmuş bu dünyada ne sana, ne de bana. baba hayır evlat der, benim bir dostum var bildiğim. hadi, çuvalı al da bir kere de git ona. genç adam, çuvalı sırtlar tekrar. alnından ter, çuvaldan kanlar damlar... gider, baba dostuna. kabul görür, sevinir. o dost, delikanlıyı alır hemen içeri. geçerler arka bahçeye. bir çukur kazarlar birlikte, çuvaldaki koyunu gömerler adam diye, üzerine de serpiştirirler toprak. belli olmasın diye dikerler sarımsak... genç adam gelir babasına; baba, işte dost buymuş diye konuşunca, babası; daha erken, o belli olmaz daha. sen yarın git ona, çıkart bir kavga, atacaksın iki tokat, hiç çekinmeden ona, işte o zaman anlaşılacak, dostun hakikisi. sonra gel olanları anlat bana... genç adam, aynen yapar babasının dediğini, maksadı anlamaktır dostun hakikisini, babasının dostuna istemeden basar iki tokadı! der ki tokadı yiyen dost; git de söyle babana, biz satmayız sarımsak tarlasını böyle iki tokada

evet insan en cokta onu ariyor yaninda derdiyle huzunlenmek mutluluguyla mutlu olmak icin. kendini yalansiz dolansiz anlatmak anlattiklarindan acaba anlatmasamiydim diye hic şüpheye dusmemek icin kendin olmak icin. cok sık gormesemde uxaklarda bu anlattoklaromdan cok daha fazlasi bir dostum var benim.

"bakın, dostu hapse atılan bir adamdan söz ettiler bana, adam her akşam evinde yerde yatıyormuș, sevdiği kişiden esirgenen bir rahatlıktan yararlanmamak için. kim, aziz bayım, kim yatar yerde bizim için?" albert camus -düşüş

kimi zaman yılların kandırmacasıdır. sorun odaklı bebelerin sürekli sorununu çözmeye çalışırsınız üstelik onlar eğlenirken siz onların derdini dert edinmişken. kimseye hak ettiğinden fazlasını vermemeyi öğreten yegane araçtır bir yandan bakınca da. her yerde herkese dedikodunuzu yapıyordur üstelik bunların bazı türleri. siz her şeyden bir haber, bahsi geçen herkes kavramında ise sizin tanıdığınız kimse yoktur. sonra ansızın gelip size hesap sorar dedikodusunu yaptığınız zaman. ne demiş cem yılmaz vizontele’de fikri karakterini canlandırırken? (bkz: psikolojik deli)

bu sıralar ihtiyacım olan tek şey

yayımlanacak üçüncü kitabım yok’ta bu konuyla ilgili şöyle kısa bir bölüm mevcut. bu kısmı çok seviyorum. gorsel

İnsanı sevindirik yapan, bitip tükenmeyen ve eskimeyen harika bir şey. Uzun zamandan beri görmeseniz de, uzun zamandır konuşmasanız da hayatın koşturmacasında birbirinizden kopuk anılar biriktiriyor olsanız da dostluklar hep aynı kalır. Dostların arasına mesafeler girmez, giremez. Bir araya geldiğiniz an daha 10 dk önce ayrılmışcasına devam eder muhabbet. Sesiniz , gülüşünüz samimiyetiniz her şeyiyle aynıdır. Görünmez bir can bağı vardır aranızda. Bu bağ çok güçlüdür, her şeyi aşmanızda yardımcı olur. Yalnız bu kişiler çok azdır. Az olanlar da gün geçtikçe azalır. Ya da başta hak etmeyenler araya kaynamıştır yaf, tam bilemiyorum. Neyse. Liseden mezun olduktan sonra arkadaşlarım ile hayat koşturmacasına dalıp hepimiz farklı illerde kendi halinde anılar biriktirmeye başladık.Tabi grubumuz bu süreçte küçüldü bir miktar. Kalanlar ile arada yaptığımız buluşmalarda ise her şey kaldığı yerden devam etti hep.En kötü zamanlarımızda, en güzel günlerimizde birbirimize güç verdik. Dostluk denilen şeyi tattık. Birimizin birkaç gün önce ciddi bir sorunu vardı. İlk önce kaygı giderildi, keyifler düzeltildi. Uzak mesafelere rağmen gerekli şeyler kısacık bir zamanda yapıldı. Sorun çözüldü, arkadaşımız toparlandı. Sonrasında ise şükürler edildi ve tabi ki hep birlikte sevdindirik olundu. Bu hayatı güzelleştiren ve yaşanır kılan insanlar var ya , işte o insanlar iyi ki var... Ayyy bak yazarken bile sevindirik oldum. Hepsini tek tek arayıp '"seviyorum seni kızzz" diyeyim bari.

Eskiden benim için çok önemliydi bu kavram. Binlerce tanımı var ama gereksiz galiba artık. Nerde başladı bilmiyorum domino taşı gibi gidiyorum, bi yerde bi tanesi bi devrildi hepsi arkasından geldi hala da geliyor maşallah. Sile sile silgim bitti gücüm bitti onlar bitmedi. Sanırım hepsini ben götürüyormuşum sanırım en çok ben seviyormuşum. Bana da püü

(bkz: Yok öyle bir şey çıkar aklından onu) dostluğun da sınır çizgileri vardır, bunu kabul edelim rahat edelim. Yoksa kimse her koşulda yanında değil. (bkz: Fazla dizi izlemenin zararları)