değişmek

değişmek zordur. ama bazen aynı adam olmak daha zordur. bazen hayat öyle yüklenir ki üstüne, durduğun yerde çatır çatır çatırdarsın. bazen öyle acır ki için, o acıyla değiştin sanırsın. 'şimdi' dersin, 'şimdi her şeyi yapabilirim artık!' hayat bazen seni öyle zorlar ki, yolun başında kimdin, onu unutursun. bundan böyle bir başına kalsan da, artık kendin olamazsın. en zorunu benden duy; artık herkese yalan söylemen yetmez. değişmek zordur, başkası gibi olmak kolay, ama başkası olmak zordur...

bence hayata ayak uydurmaya çalışırken hiç olmaman gereken kişiye dönüşmek

değişmeye çalışıyorum. sevmediğim bi çok huyum var bunları olabildiğince törpülemeye yok etmeye çalışıyorum ama insanlar bunu görmezden gelip inatla beni yargılamaya devam ediyorlar. ne var yani bi insanı da olduğu gibi kabul etmek iyi-kötü her yanıyla bu kadar mı zor

bence değişmek değil gelişmek diyelim insanın kendini geliştirmesi bakış açısını değiştirmesi artık bazı şeyleri eskisi gibi görmemesidir ama insanlar sizdeki bu değişimi farklı algılayarak değiştiğinizi eskisi gibi olmadığınızı söyleyebilirler belki de değişmediniz gerçek kişiliğinizi farkettiniz daha önceleri siz sadece olmak istediğiniz kişi gibi davranıyodunuz şimdiyse gerçek siz oldunuz belki de bu da bazılarını rahatsız edebilir. verdiğimiz rahatsızlıktan dolayı gurur duyuyoruz.

hep yenildigim herkesten darbe yedigin ve insanlarin onlara verdigin degeri hak etmedigini anladigin anda bosvermislik sendromunun ardından yeni bi kisi olmak isteyip kafanda planladigin dogrultuda yol almaktir.

herkesle samimi olamayan, anlaşamayan biriydim egoist derlerdi hep, yaz boyu kendime değişeceksin dedim bu sene samimi olacaksın hemen uyum sağlayacaksın, pişmanım arkadaşlar inanın pişmanım, kendim değilim başka biriyim sanki o yüzden özüme dönme kararı aldım, daima kendiniz olun

bir şeyleri farketmektir

değişmeyen tek değişimdir

yaş önemli değil insan her zaman değilebiliyor. bazen sevdiğin terk ettiği zaman bazen birini kaybettiğin zaman herkesin hayatında devrim niteliğinde değiştiği bir zaman dilimi vardır. yoksa da olacaktır.

bazen değişmek gerek diye düşünüyorum mesela önceden insanlara çok güvenirdim sonra güvenilmez insanların o kadar çok olduğunu gördüm ki değiştim insanlara güvenmemeye başladım mesela insanlara karşılıksız yardım ederdim sırf yardım etmek için işleri hallolsun diye sonra insanların beni kullandığını gördüm değiştim yardım etmemeye başladım ve bunlar gibi verilebilecek o kadar çok örnek var ki velhasıl her insanın değişme zamanı var ve o zaman gelincede herkes değişiyor ki değişmesi de gerek bence

hiç değişmedim

kimin ne bok olduğunu öğrendik ona göre davrandık sonra değişti ye çıktı adımız

imkansızdır. insanın ana karakteri asla değişmez, sadece bastırılır.

değişmek değildir o büyümektir,öğrenmektir.

bunu hissettiğin zaman kendinden nefret etmeye de başlıyorsun. eskisi gibi olmadığını kabulleniyorsun. asla tekrar eskisi gibi olamayacağının bilincinde isen de her şeyden kaçmaya başlıyor, daha değişik bir şey olmaya başlıyorsun. olabildiğince aynı kalmalı insan. değişik değişik ne o öyle amk. bazı tipler görüyorum ıığ.

kendimi bildim bileli yumurta yemeyen ben yumurta yapmayı bile bilmeyen ben yumurtaya elini bile sürmemiş ben şuan bi anlık fikirle yumurta yaptım yiyorum

" ”i̇nsanlar bana gelip değişmişsin dediklerinde “elbette değiştim” diyorum. sadece aptal insanlar değişmez." -sir zeljko obradovic

başa gelen olaylar insanları bariz bir şekilde değişime sebep olmakta

çok değişmişim ben senden sonra. bugün balkondaki şişlerden ayaklarımı sarkıtırken farkettim. eskiden en çok sevdiğim şeydi kalabalık aile toplantıları. bayramları hep bu yüzden çok severdim. oysa şimdi o kalabalıktan kaçacak delik arıyorum. o çok sevdiğim bayramlar başımı ağrıtmaktan başka işe yaramıyor. bu histen nefret ediyorum. önceden çok güler yüzlüydüm hatırlar mısın? her sabah sınıfta "nasıl sabahın bu saatinde bu kadar mutlu oluyorsun lan?" sorularına sessizce verdiğim cevaptı aslında varlığın. tamam, gerçekçi olalım; tek neden sen değildin mutluluğumun. küçüktüm. hayatta her şeyin çözümü var sanıyordum. i̇stersen düzelir her şey düşüncesine aptalca inanmış bir çocuktum. ama buna inanmamın en büyük nedeni de sana duyduğum sevgiydi. zira senden önce de karanlıkta savruluyordum. seninle hiçbir bayramı beraber geçirmedik ama nedendir bilinmez, her bayramda yokluğunu çok daha derinden hissediyorum. şimdilerde geri dönsen tanıyamazsın beni. herkese gülücük saçan, herkesin derdine koşan o kız artık yok. en son senin ölümünden iki ay önce görüştüğüm bir arkadaşımla rastlaştık yolda, nasıl oldu bilmiyorum ama anladı. bana beni bu hayattan koparan bir şeyler olduğunu anladı. ne kadar garip değil mi, burnumun dibindeki insanlar hiçbir şey anlamadılar ama o anladı. sen değil miydin beni dokuzuncu sınıfta intiharın eşiğinden çeviren, dedi. şimdi seni beni çektiğin o kuyuya düşüren şey ne, dedi. yoruldum dedim. birine daha neler hissettiğimi anlatacak gücüm yok. yoruldun, dedi. belli, çok yorulmuşsun yarım yamalak bile gülümseyemiyorsun. vaktin varsa oturalım dedi, vaktim yok dedim. mahcup bir şekilde gülümsedi ve dedi ki "senin yüzünden o çok yakışan gülümsemeni alan şey her neyse o gülümseme kadar yakışmamış sana." çok da içten olmayan bir gülümsemeyle karşılık verdim. kime yakışmış ki şu hüzün bana yakışsın. kim yakıştırabilmiş ki sevdiğine ölümü ben sana yakıştırabileyim? neyse, sen zaten bir daha asla dönmeyeceksin. dönemeyeceksin. çok sessizlestim. hani emre aydın diyor ya "benden aldıkların neden benden fazla?" diye. i̇şte ben de defalarca soruyorum bunu hayaletine, neden? bende ben diye bir şey bırakmamışsın. şimdilerde aynaya bakınca bir yabancı görüyorum karşıda. çok acıyorum kendime. bu hale nasıl gelebildim, kendime acıyorum. bana dört sene öne bir erkeğin yokluğunun beni yerle bir edeceğini söyleselerdi hadi lan ordan derdim. ama hayat işte, ben büyük laf ettim ve o lafımı hayat çok acı bir şekilde karşıma çıkardı. bana yaşattığın acılar beni yirmi yıl yaşlandırdı. yaşım nedeniyle benden beklenen o umut dolu insan olamıyorum artık. artık tek "geçecek" cümlesi duymaya bile tahammülüm yok. çok istedim çok inandım. geçeceğine çok inandım. hem de öyle bir kere iki kere falan da değil. her yere kapaklandığımda kalkıp yeniden denedim. ama olmadı. yoruldum. artık hiçbir şey beklemiyorum. öylece durmuş olacakları izliyorum. geçmesi için çabalamıyor, yalancı gülümsemelerle kendimi kandırmıyorum. her neyse uzun ettim, çok özledim seni. hem de haddinden çok. hakettiğinden çok..

değiştim sanki içimde bir şeyler öldü i̇stesem de dönemem geriye demiş deniz tekin. dönülmüyor geriye.

değiştiğine inanıyorum. eskisi kadar takmıyorum bazı konuları, olayları. fakat bazı mevzular ise kafamı kurcalıyor daima. şaşkınca izliyoruz.

her acı insani birazcik değiştirir. birinin değişimine şahitlik etmek istemiyorsanız onu üzmeyin

Eskiden kışlar çok güzeldi Güzeldi çünkü hoş muhabbetler vardı Hava soğuk olsa bile içimizi ısıtan muhabbetler Şimdiyse yazın ortasında üşür olduk

bugün şöyle bir yazı ile karşılaştım "Bazılarına k*zık da soksanız aynıdır değişmez. O yüzden bazı insanlar çabanıza ve mücadelenize değmez."

kendini geliştirerek kendi kendini değiştirmek güzel şey. yalnız birisi için değişirseniz bunun sonu pişmanlık oluyor. özellikle değiştiğinizi farkettiğiniz anda kafaya dank eden "naptım ben kendime" düşüncesi insanı üzüyor. birini sırf sevdiğiniz için değişmemek gerekiyor. siz onu nasıl kendi olduğu için sevdiyseniz, o da sizi siz olduğunuz için sevmeli. hem zorla güzellik olmuyor hiçbir zaman.

zordur. ancak ondan daha zor olan bir şey vardır: değişimi korumak! değişimi korumak, değişmekten daha zordur. zira insan bir kereliğine dahi olsa değiştiğinde, ne geriye dönecek yüzü bulur. kendinde. ne de ileri gidecek gücü. dizlerinde.

Bir cümle bir insanı nasıl bir anda değiştirir şimdi anlıyorum. 6 gün öncekinden bambaşka biriyim. Ben isterdim ki güzellikler beni değiştirsin ama aksine oluk oluk kanayan yaralar açılıyor ruhumda ve ben bu yaralarla değişiyorum. Her seferinde bir öncekinden daha yorgun, daha kızgın, daha kırgın bir insan oluyorum. Çok korkuyorum bir gün böyle parçalana parçalana sonunda insan yanım kalmayacak diye.

Bugün kitaplığımı düzeltirken kardeşimin 2 sene önce bana yazdığı mektupları buldum. Hepsinde çok komik bir abla olduğumdan bahsetmiş, bu bana bir zamanlar nasıl biri olduğumu hatırlattı. Son zamanlarda daha iyi hissediyorum ama o halime dönmek için tabi biraz daha zamana ihtiyacım var. Yine de kardeşimin beni komik ve neşe dolu bulduğunu hatırlamak beni mutlu etti hemen anneme söyledim. Annem de dedi ki, eski haline söylemiş onları... Biliyorum anne değiştiğimin farkındayım ama müsade edersen iyileşmeye çalışıyorum :(

Kimse değişmez numara yapar en fazla 1 yıl yapılır o numara sonra sen çok değiştin dersiniz hayır o değişmedi seni etkilemek için numaraydı bu sen ne kadar konuşursan konuş he değişicem der yine aynı şeyleri yapar kimseyi değiştiremezsiniz ümid etmeyin boşuna

Dün olsa sinir krizi geçireceğim sözlere bugün gülüyorum ve yine dün olsa kahkaha atacağım anlara bugün göz yaşı döküyorum. Öyle işte.

Her an değişiyoruz. Hemde her an. Ama siz yine de insanların tamamen değişebileceğine inanmayın. Yok öyle bir dünya.

Yakın zamanda burnumu yaptırdım sözlük ve kendimi o kadar değişmiş hissediyorum ki. Ne doğru dürüst aynaya bakabiliyorum ne de fotoğraf çektirebiliyorum. Sanki eski beni kaybettim ve bu beni bu ara hüngür hüngür ağlatacak duruma getiriyor. Eski ben bir daha hiç olmayacak ve bu bana çok garip geliyor. Yanlış mı yaptım acaba diyorum. Yani gören herkes gerçekten çok güzel olmuş doğal olmuş diyor. Burnumdan da rahat rahat nefes alıyorum ama bu değişime değer miydi diyorum. Burnumda aman aman bir değişiklik yok bu arada birkaç haftaya daha da normale biner ama yine de pişmanlık var içimde. Umarım yeni kişiye alışırım çünkü ben eski olanı gerçekten çok özledim. Bir daha da kendimi değiştirmenin yanından yöresinden geçersem ağzıma sıçsınlar. Ben gerçekten kendimi olduğum gibi seviyormuşum değişmek istemiyormuşum onu fark ettim .d

değişmek ne yazık ki ilerlemek ve gelişmek kelimeleri ile karıştırılıyor. bu birbirine karıştırılan 3 şeyin her biri aynı zamanda karıştırıldığı esnada hem kendinin hem de diğer kelimelerin içlerini boşaltıyor. sürekli de yapıyor bunu. * insanlığın ilerletilmesi * insanlığın değişmesi * insanlığın gelişmesi bir örnek verecek olsak; - 100 yıldır diktatörlük ile yönetilen bir yerde hakların, şartların iyileştirilmesi diktatörlüğün değişmesi değildir; gelişmesidir. - aynı yerde 100 yıllık diktatörlüğün daha kapsayıcı (eylem alanını genişletmiş olarak düşünelim), ömrünü uzatmış, mümkün mertebe geleneğine pek iyi kötü rötuşlar yapmaksızın onu idame ettirebilmişse burada ilerleme' söz konusudur. - değişim için ise yukarıdaki örneği de dahil ederek kapsamlı ama elbette yüzeysel bir şey söylemek istiyorum. şey'in kendi özünü teşkil eden şeylerin büyük ya da önemli paydasına ya da bütününe başkalaşması, ondan farklı hale gelmesi. pekala beni yanıltacak çelişkili örnekler sunulabilir. benim bile aklıma bir kaç tane geliyor şu an. özellikle maksadıma ve maksadımın amacına hizmet etmeyi haklı ya da doğru olmaktan yeğ görürüm. : duygusal ya da düşünsel bağlamda bir halt olduğunuzu zannettiğinizde -artık daha bir adam daha bir kadın olduğunuzu mesela- kendinize bu 3 kelimeyi yöneltin. teknolojiye bunu yöneltin. dinlere ve anlayışlara bunu yöneltin. çağlara bunu yöneltin. bir çok insan vardır ki, belki aramızda da vardır onlar; herhangi bir ideolojiyi yanlı ya da yansız farketmeksizin referans almaksızın hayatlarını kendi hür iradeleri ile sürdüğünü öne sürebilecek... daha alışık olduğumuz cümlerle; aga yok ya ne bilim ne siyaset ne din ne kadın, beni hiç bir şey bağlamıyor, ben kendimim ya kendim olmayı seviyorum faso fiso... tarım döneminin tanrıları ile savaş döneminin tanrıları farklıdır. aga' diye cümleye başlayan söz gelimi arkadaş/lar için diyeceğim şey -kusura bakmasınlar aramızdakiler- en sıkıcı ve en sıradan marjinaller onlar, her arka sokakta, her kaldırım kenarında, her balkonda bitiyor onlar. kendilerinin duygusal bağlamda, depremlerde olduğu dönemlerde anlaşılmazları, anlatılmazları ve metafizikleri artıyor, büyüyor. ekonomik olarak standartların biraz üstünde seyrettiklerinde ya da idame ettirilebelir bir çizgi tutturduklarında mantıklı yanı büyüyor. kıvrak bir insan zengin olanın alt yapısında neden sağduyu olabildiği halde çağının duygu durumuna yabancı kalışını, fakir olanın umarsızca yüceltmeleri -aslında yüce olabilecek olanı olsun bizim allahımız var seviyesine indirgemek- ile kendine güzergah biçtiği, hayatı üzerinden idame ettirebildiği stresi nasıl gözü gibi koruduğunu çıkarabilir buradan.

Ben kendimi hiç değişmedim zannederim hep ama aslında ben bile değiştim. Davranışların değişti, konuşma şeklim değişti, sözcüklerim espri yapım değişti. Eskiden olsa konuşmaya çekineceğim şeyleri konuşur oldum. Gevşemek iyi geldi, kendimi ergenlikte daha çok kasıyormuşum onu fark ettim. İnsanlarla iletişim şeklim değişti, nerede nasıl olduğumu daha iyi anlar oldum. Belki de bu değişmek değil de büyümek, ama büyümek de zaten değişmek demek. Eski halimle de yeni halimle de beni hala seven insanların aynı insanlar olması da ayrı güzel. Her halimle yanımda olan herkese minnettarım.

Sözlükte farklı biri oldum ben, itiraf ediyorum. Eski güneş gibi, ya da diğer nicklerimi kimse pek fark etmezdi. Hiçbir zaman sözlükte şimdiki kadar tanınır olmamıştım. Bir anda oldu nasıl oldu ben de bilmiyorum. Ama bu durumun beni değiştirmesinden korkuyorum. Ben uzun entryler giren, kimseye karışmayan, konuşmayan biriydim. Hayata bakış açılarıyla alakalı, dertlerimle alakalı iç dökerdim kendi çapımda. Kimse de yorum yapmazdı, hatta belki okuyan bile olmazdı ilk zamanlar. Burası benim günlüğüm gibiydi. Ama işler değişti. Şimdi ne yazsam birileri görüyor. Beni artık nickimden tanıyor. Yorumlaştıklarım var, konuştuklarım var. İlk kayıt olduğum yazarlık yaptığım yıllar şimdiki ben gibi yazarları gördüğümde nasıl bu kadar çok insanla konuşuyorlar acaba hepsi arkadaş mı derdim. Aklım almazdı. Şimdi o konumda olmak çok ilginç geliyor. Artık eskisi gibi uzun entryler yazmıyorum. Artık komik entryler giriyorum. Daha rahat yazıyorum. Kim ne anlar yanlış olmasın demiyorum. Yorum yapmaktan çekinmiyorum. Umarım bunlar beni kötü etkilemez. Değişmekten korkuyorum. Farklı biri olmak istemiyorum. Eski ben'i muhafaza etmek istiyorum. Ama bu etkileşimli halimizi de çok seviyorum. Sözlükten zevk alıyorum. Nolur ben değişirsem beni uyarın. Değişmeme bozulmama izin vermeyin.

değişim kaçınılmaz bir şey. iki dakika önceki senle şimdiki sen bile aynı değilsin. birisiyle konuşuyorsun, bir olay yaşıyorsun ve hayata karşı bakış anlayışın değişiyor. kısacık bir anda değiştin ve artık eski sen değilsin. kaçınılmaz olduğu kadar da gerekli bir şey değişim çünkü hayat akıyor ve sen aynı yerde kalamazsın. bu imkansız. burada yapacağımız şey gelecekte nasıl bir insan olmak istiyorsak değişimi de elimizden geldiği kadar o yöne kaydırmak. sonunda evet değiştim ama hala olmak istediğim kişiyim diyebilmek için birde bu hayatta ne olursa olsun sizi değişimlerinizle seven insanları tutun hayatınızda çünkü eski senle ben geçmişte kaldık. geçmişteki bizler birbirini tanıdı ve sevdi. şimdikilerde yeniden tanıyıp sevmeli. şimdiki halimizle birbirimizi sevemiyorsak ilişkimiz ilerleyemez ve geçmişe takılan her şer yok olmaya mahkumdur

Hayatın insanlara dayattığı en güzel olaylardan birisi farkında bile olmadığımız, yaşadıklarımız sayesinde değiştiğimiz sayısız şey vardır. Aslında her ne kadar değişmekten korksakta, ben değişmem olduğum gibiyim desekte bu farkına dahi varamadığımız değişimlerimiz bizi biz yapan, hayatı öğrenmemize sebep olandır. Karşımızdaki insanların bize söyledikleri değişimler aslında onca zamandır yaşanılan şeylerden aldığımız dersler sonucu duygu ve davranışlarımızın bir çeşit dışavurumu bence.

Farkında değiliz belki ama farkında olmadan çok şey değişiyor hayatımızda. Mesela yarına göre dünkü sen biraz daha yaşlısın. Daha çok gün görmüşsün. Saçların biraz daha uzamış gibi gibi uzayıp gider. Diyeceğim o ki anın gününün değerini bil öyle yaşa ve değişime ayak uydur.

aga herkes değişiyor bizde değişiyoruz sadece bazıları hızlı değişiyor bazılar daha yavaş ama değişiyor..