değersiz hissettiren anlar

görmezden gelindiğim an. özellikle sevdiğim birisi olduğunda karşıda ki insan. ne kadar zor olsa da fazlalık yapmamak adına koşar adım uzaklaşıyorum.

Herkese ikinci üçüncü şansın verildiği yerde bana bir şans bile verilmemiş olması

önceki başlıklarda yazdıklarımda eski sevgilimi özlediğimi falan söylüyorum ama onun yanında bircok kez kendimi değersiz hissettim. Ona karşı halen bir şeyler hissetmek bile beni değersizleştiriyor

işten kovulmak. bir defa başıma geldi böyle bir şey. ilk işimdi ve kurtlar sofrasına düşmüştüm. herkes birbirinin kuyusunu kazıyordu ve ilk kuyuya düşen de ben olmuştum çünkü yeniydim ve bilgisizdim. beni işten çıkardıklarında o kadar zoruma gitmişti ki, sinirden ağlayasım gelmişti. keşke şuan ki aklım o zaman olsaydı. hepsinin götünü keserdim :/

Bir konudaki hislerimi ifade edemeyecek kadar kırgın hissettiğimde değersizlik hissi yüzüme bir tokat gibi çarpıyor sanki

kırgın olduğun bilindiği halde adım atılmaması. her şeyi konuşarak çözmeyi savunan biri iken konuşmayı açmaktan da açılmasından da korkar oldum. kendi kendime üzülmek, muhatap olmamak konfor alanım oldu. tek sorunu konforun da bedeli olması. abime sarıldım, keşke sabaha kadar sarılabilsem. uykusuzluğun üstüne bi de ağlamaklı olduğum için yarın zombi gibi uyanıcam. hayırlı cumalar -burayı arada bir günlük olarak kullandığım için yönetim ekibinden özür dilerim-

yazarsam daha değersiz hissederim o yüzden neyse abi.

Bir kere ben böyle uzunca bir paragraf yazmıştım ve sadece üzgünüm yazmıştı. Bu kadar mı dedim, ne dememi bekliyorsun dedi. Adım kadar eminim bir gram bile üzülmemişti. Sonraki gün çıktım zaten hayatından.

ilk seçeneğiniz olan birinin ilk seçeneği olmadığınızı bilmek

Ben sırf ailem istiyor diye akademik olarak başarılı bi insan olmak için hayatımı sosyalliğimi bitirmişken ablamın polis olduğunda annemin gururum bitanecik kızım benim derken gözümün içine bakması :)

Uzunca bir şiir yazmıştım, ilk defa bir şiir için o kadar özenmiştim. O an yazabileceğim en iyi şiir olmasını istedim ve yazdım. Acaba ne diyecek, nasıl tepki verecek diye heyecanlanarak gönderdim şiirimi. Bir süre sonra 2 tane emoji attı. Sadece 2 emoji, o uzun şiirin 2 tane emoji ile geçiştirilmesine çok bozulmuştum, belki müsait değildir. Müsait olduğunda yazar diye düşündüm. Pek de öyle olmadı. Şiiri pek iyi yazamadım galiba, dedim. "Yok yaa iyi, başımıza şair oldun işte" dediği an daha çok bozuldum ama o anlamadı. Belki de hiçbir zaman anlamayacak, bilmeyecek. Belki de hiçbir zaman öyle karşılıksız sevilmeyecek.

aksam bulusalım mı diye sana teklifle gelir sende tamam dersin hazırlanırsın ondan haber beklersin sen evden cıkmaya hazırlanırken hayatım ya 9-10'a mac koymuslar beni de cagırıyorlar gideyim mi diye izin alır. önceligini s**eyim senin.

Lisede ilk defa derse gelen bi hocamiz orta sıra boyunca herkesin ismini sorup bana ismimi sormamıstı.Meğersem akraba oluyormusuz ve beni taniyormuş ve ondan bana ismimi sormamiş ama ben bunu cok sonradan öğrenmistim.Böyle göz göre göre yok sayılmak beni aşırı değersiz hissettirmişti.. o büyülü an ise benim içten içe şu şekil sinirlenmeme sebep olmuştu şu

Dün, şu an ve de yarın; olması gerektiği gibi ve kadar. Başlığı görünce, açıp yazılanları okuyunca, kendi hayatımdan paralel örnekler düşününce aslında her şeyin ne kadar önemsiz olduğunu fark edip bir silkelenme yaşadım. Hepimiz birilerinin yaptıklarıyla değersiz hissediyor ve belki hiç farkında olmadan birilerinin de bizden ötürü böyle hissetmesinin müsebbibi oluyoruz. Bu döngü böyle süregelirken ölümü hatırlıyorsun ve boşuna diyorsun, hakikaten boşuna ve aldatıcı bu değersizlik hissi. Bana bunu nasıl yapar ya da ben bu kadar değersiz miyim sorusu bile aslında kendimize fazla önem atfetmekten ortaya çıkıyor. Ben bu kadar yüce değilim ve karşımdakinin yapıp ettikleriyle değerlenecek kadar adi de değilim. Bir başkasının karakteri, tercihi ya da yaşamı üzerinden kendinize değer biçip üzülmeyin lütfen. İşbu şarkının da dediği gibi all we are is dust in the wind.

Değersiz hissettiren tüm anılarımı karşıma aldım ve onlara birer kahve ısmarladım. Sanırım onlar beni sevmiyor.

mesajlaşma anında farklı kişilerle de konuşmak o süre varya saniyelik hatta saniselik bile olsa nefret ettiriyor

Parlak bir taş parçasını avize süsü de sanabilirler, elmas da. Salt dış faktörlerden dolayı değersiz olduğunuzu düşünmeyin. Fakat genelde kişi kendini değersiz hisseder ve başkalarının hal ve hareketleri onun bu fikrini doğrular nitelikte olur. O halde hayatınıza anlam katın; ne için yaşadığınıza karar verin, kendinizi geliştirin ve toplumun "değer" kriterlerine çok da takılmayın. Çünkü toplum beyne değil, cüzdana değer veriyor. Yeni mezun doktora değil, altında lüks arabası olan cahil tacire hürmet ediyor. Okul okuyana keriz gözüyle bakılan, gelişmemiş bir coğrafyadaki değer kriterlerinin ne kadar işe yaradığı hepimizin malumu. O yüzden kendi kriterlerinizi belirleyin, nasıl değerli olabileceğinizin yol haritasını çizin ve o yola çıkın.